پنجابی شاعری

اِیس ہتھ توں اُوس گل دے پینڈے سوہنی لئی نیں تھل دے پینڈے میں چاہندا ساں ٹلدے پینڈے پَج پَج پئے نیں ولدے پینڈے منزل کوئی دور تا نئیں سی جے ناں مینوں چھلدے پینڈے ہوکے پر پر برفاں ہوگئے کنےسڑدے بلدے پینڈے میری لانگھ تے سُتے اٹھے اکھاں مَلدے مَلدے پینڈے صابرؔ ساں ناں تا ایں خورے مینوں رئے...

دو اشعار::) من چوں پٹ کے پکدا بوٹا لا بیٹھا واں شک دا بوٹا جِتھے صابر بندا نپیا اوتھے اُگیا اَک دا بوٹا دو ہور اشعار:;) تارے کھا کھا پِھٹیاں راتاں تاں نیں دن توں چِٹیاں راتاں سورج نئیں، میں قلم وکھائی دو دو ہتھی پِٹیاں راتاں بس دو ہور: :) پَویں پُردا ریندا واں فِر وی تُردا ریندا واں اتھرو...

سُکھاں نے ہڑتال اے کیتی تَرنا دِتّا دُکّھاں نیں سُوچاں نیں اے ریلی کڈی جلسہ کیتا اے پُکّھاں نیں سَاوَاں ہتھوں سمجھوں ہُن حکومت چُھٹن والی اے صدراں والی صابرؔ یار اسمبلی ٹُٹّن والی اے صابر علی صابر

اک دے مگر سی چوکھے لگے جان بچاون لئی او پجا وا وا پجا چوکھا پجا پر اوناں پِچھا نا چھڈیا آخر بے وس ھو کے اونیں لتاں دے وچ پونچھل لے کے ماڑے ھون دا ترلا پایا سارے اونوں چھڈ کے ٹر گئے پر جے اوتھے ۔ ۔ ۔ کتیاں دی تھا بندے ہندے ۔ ۔ ۔ فیر کی ہندا؟؟ صابر علی صابر

چاہ چاہ درویش دی پی لے یارا پی درویش دے پارو چاہ درویش دی مِلدی ناہیں قیمت نال بازارو جیہڑی چاہ درویش پکاون وِچ بازار نہ مِلدی وِچ دِل دے اوہ چاہ پکاون آتش صاحبِ دِل دی پَتّی عِشق اَزل دی پاون مِٹھا حُب نبی دا دُدھ فِطرت دا چاہ وِچ پاون بالن نطر ولی دا ایہہ چاہ یُوسف کُھوہ وِچ پِیتی وِکیا...

گھڑی مڑی جی بھر آوندا اے یاد اوہ نور نگر آوندا اے بہندیاں اٹھدیاں ٹردیاں پھردیاں روضہ پاک نظر آوندا اے ادبوں اکھ چکی نہیں جاندی سامنے جد اوہ در آوندا اے حرف لباں تے آون دی تھاویں اکھیاں دے وچ تر آوندا اے اوہدے درد بنا کد تائب شعر گُلاں تے زر آوندا اے (حفیظ تائب رحمۃ اللہ علیہ)

اس دھاگے دے وچ حضرت بابا بلھے شاہ دا کلام پیش کیتا جائے گا۔ شرکت واسطے سارے سنگی بیلیاں نوں دعوت اے۔ جنہاں جنہاں کول کلام موجود ہوؤے کسی دی اجازت دا انتظار نہ کرے تے سیدھا سیدھا کلام اتھے سٹی جاوے۔ اوکھے لفظاں دے معنی تے تشریح کرن تے وی کوئی روک ٹوک نئیں۔ ہاں جیڑی گل توں منع کرن لگا واں اؤ ایہہ...

رحمت دا مینہ پا خدایا باغ سُکا کر ہریا بوٹا آس اُمید میری دا کردے میوہ بھریا مٹھا میوہ بخش اجیہا قدرت دی گھت شِیری جو کھاوے روگ اس دا جاوے دُور ہووے دلگیری سدا بہار دئیں اس باغے کدے خزاں نہ آوے ہوون فیض ہزاراں تائیں ہر بھُکھا پھل کھاوے بال چراغ عشق دا میرا روشن کردے سینہ دل دے دیوے...

ترنجن وِچ شریف کنجاہی ترنجن وچ چرخہ ڈاہ کے ماہیا وے ماہیا ہُن کُڑیاں کردیاں گلاں مینوں سبھے کردیاں ٹوکاں میں ککن اوہناں نوں روکاں اوہ گجُھیاں رمزاں مارن گھڑیاں نوں ڈوبن تارن سوہنی دے قصّے چھیڑن سسی دیاں گاون جھوکاں سجنا وے سجنا لگیاں نوں اَوکھا کجنا اک دن سی گھا گے بھجنا...

مُونہہ آئی بات نہ رہندی ہے ` جھوٹھ آکھاں تے کچھ بچدا ہے سچ آکھیاں بھانبڑمچدا ہے جی دوہاں گلاں توں جچدا ہے جچ جچ کے جیبھا کہندی ہے مُونہہ آئی بات نہ رہندی ہے جس پایا بھید قلندر دا راہ کھوجیا اپنے اندر دا او واسی ہے سُکھ مندر دا جتھے کوئی نہ چڑھدی لہندی ہے مُونہہ آئی بات نہ رہندی ہے اک لازم...

حُور سرمایہ دار دی بیوی: میرے نالوں وال وی تیرے لمّے نیں میرے نالوں رنگ وی تیرا چٹّا اے میرے نالوں اکھ وی تیری چنگی اے میرے نالوں نک وی تیرا تکھّا اے پر مٹیارے دس نی مینوں! سر تے پاٹی چدّر کیوں؟ ریشم ورگے جُثّے اُتّے کھدّر کیوں؟ تیرے سر تے جوڑا کیوں نئیں؟ ہتھیں رنگلا چُوڑا کیوں نئیں؟ کوکا کتھے...

جناب عطا العزیز صاحب(جو میرے بڑے بھائی بھی ہیں) کی پنجابی شاعری کی پہلی کتاب ‘پالنا پتھراں دا‘ مارکیٹ میں آگئی ہے۔ اس میں 91 غزلیں ہین۔ گلشنِ ادب پبلیکیشنز آوٹ فال روڈ لاہور سے طباعت کی گئی ہے۔ کتاب میں مندرجہ ذیل اہلِ قلم کے مضامین ہیں جن میں عطا العزیز صاحب کی شاعری پر تبصرہ کیا گیا ہے...

اَج تک میرے گھر وِچ چانن اِک وی جھات نہ ماری آن رکی نئیں اِک پل اُوتھے سورج دی اسواری ڈوریاں کندھاں گونگے بوہے چپ راہواں، بند باری جوکاں بن کے خون نچوڑن بے رونق دُکھ میرے اِک میں سو انجانے دُکھ اِک دیوا تیل نہ کھٹیا اک میرا دل ریجھاں بھریا بے قدری دا کھٹیا اپنے گھر وِچ رونق بھر لاں...

میرا رانجھا ہن کوئی ہور (رہاؤ) تخت منور بانگاں ملیاں تاں سنیاں تخت لاہور عشقے مارے ایویں پھردے جیویں جنگل وچ ڈھور رانجھا تخت ہزارے دا سائیں ہُن اوتھوں ہویا چور بلھا شاہ اساں مرنا ناہیں گور پیا کوئی ہور (بلھے شاہ) رہاؤ ایسے بول کو کہتے ہیں جو کافی گاتے وقت بار بار گایا جائے۔ جیسے گیتوں میں عام...

ھوری کھیلوں گی کہہ کر بسم اللہ نام نبی کی رتن چڑھی، بوند پڑی الا اللہ رنگ رنگیلی اوہی کھلاوے جو سکھی ھووے فنا فی اللہ ھوری کھیلوں گی کہہ کر بسم اللہ -- الست بربّکم پیتم بولے سب سکھیاں نے گنگھٹ کھولے قالو اہلی ہی یون کر بولے، لا الہ الا اللہ ھوری کھیلوں گی کہہ کر بسم اللہ -- نحن...

ہیر وارث شاہ (از: محمد صادق قریشی ) سنایا رات کو قصّہ جو ہیر رانجھے کا تو اہلِ درد کو پنجابیوں نے لوٹ لیا (انشا) وارث شاہ پنجابی کا ہومر اور فردوسی ہوگزرا ہے۔ وہ ایک قادرالکلام شاعر اور فصیح و بلیغ سخنور ہونے کے علاوہ علم النفس انسانی سائیکالوجی کا ایک بہت بڑا ماہر تھا۔ کیونکہ اس...

کافی شاہ حسین متراں دی مجمانی کارن دل دا لو ہوچھانی دا کڈ کلیجہ کیتا بیرے' سو بھی ہیں نالائق تیرے ہور توفیق نہیں کجھ میرے' اِک کٹورا پانی دا سیج ستی نینیں نیند نہ آوے' ظالم برہوں آن ستاوے لِکھاں کتاب' بھیجا در تیرے' دل دا حرف پچھانی دا راتیں درد دیہیں در ماتی' ہن نیناں دی لائی آکاتی کدی تے...

اللہ میاں تھلّے آ از سائیں اختر حسین اللہ میاں تھلّے آ اپنی دنیا ویہندا جا یا اسمانوں رزق ورھا یا فِر کر جا مُک مُکا تینوں دھی ویاہنی پیندی نانکی چھَک بنانی پیندی رُسّی بھین منانی پیندی لَتھ جاندے سبھ تیرے چا اللہ میاں تھلّے آ دھیاں نُوں تُوں جَمنے دیندوں کُڑماں دے تُوں طعنے سہندوں نال...

کافی رانجھا رانجھا کر دی نی میں ، آپے رانجھا ہوئی سدّو نی مینوں دھیدو رانجھا ، ہیر نہ آکھو کوئی (رہاؤ*) رانجھا میں وچ ، میں رانجھے وچ ، ہور خیال نہ کوئی میں نہیں اوہ آپ ہے اپنی آپ کرے دل جوئی جو کوئی ساڈے اندر وسّے ، ذات اساڈی سو ای ہتھ کھونڈی میرے اگے منگو ، موڈھے بھُورا لوئی بلّھا ہیر سلیٹی...