فرخ منظور
لائبریرین
اللہ میاں تھلّے آ
از سائیں اختر حسین
اللہ میاں تھلّے آ
اپنی دنیا ویہندا جا
یا اسمانوں رزق ورھا
یا فِر کر جا مُک مُکا
تینوں دھی ویاہنی پیندی
نانکی چھَک بنانی پیندی
رُسّی بھین منانی پیندی
لَتھ جاندے سبھ تیرے چا
اللہ میاں تھلّے آ
دھیاں نُوں تُوں جَمنے دیندوں
کُڑماں دے تُوں طعنے سہندوں
نال شریکاں کدے نہ بہندوں
مٹی جاندی کپڑے کھا
اللہ میاں تھلّے آ
تیرے گھر نہ دانے ہُندے
پاٹے لیف پڑانے ہُندے
کملے لوک سیانے ہُندے
پا دیندے تینوں گھبرا
اللہ میاں تھلّے آ
تیرا کوٹھا چوندا رہندا
بھِجدا رہندوں اٹھدا بہندا
دِسدا نہ تینوں چڑھدا لہندا
اُگ پیندا ہر پاسے گھا
اللہ میاں تھلّے آ
تیری ماں تے پیو نہ ہُندا
گھر وچ آٹا گھیو نہ ہُندا
جو تُوں چاہندوں سو نہ ہُندا
ویہندا وِکدی کِس کِس بھا
اللہ میاں تھلّے آ
بھکھ ننگ مینوں جیون نہیں دیندی
نِجڑی کپڑے سیون نہیں دیندی
ووہٹی مینوں کُون نہیں دیندی
گھر وچ لگ گئی مارشل لا
اللہ میاں تھلّے آ
ویکھ شیعے تے وہابی لَڑ پئے
سنّی ڈانگاں لے کے چڑھ پئے
اِک دوجے نوں قتل کریندے
آکھن ساڈا اِک خدا
اللہ میاں تھلّے آ
سدھا سادا ساؤ ہوندوں
مسکیناں دا بھاؤ ہوندوں
دفتر دے وچ باؤ ہوندوں
افسر دیندے مغز کھپا
اللہ میاں تھلّے آ
ویکھ دِھیاں لئی ماپے مر گئے
جان دی بازی لا کے ہَر گئے
عزت دے گھر سُنجے کر گئے
کر گیا پہرے دار تباہ
اللہ میاں تھلّے آ
چوری دا الزام غریبی
روندی پھرے عنایت بی بی
پُت چھُڈاون لئی گُل خاناں
لیندا مَر گیا اُبھے ساہ
اللہ میاں تھلّے آ
تیرے گھر لئی چندہ منگدے
ڈر دے لوک نہ کولوں لنگھدے
سب نُوں گھر تے دے نہیں سکیا
اپنا گھر تے آپ بنا
اللہ میاں تھلّے آ
نیک محمد کِدھر جاوے
روٹی رزق حلال کماوے
تیرا حُکم تے طیّب روزی
بن گیا اوہدے گَل دھا پھاہ
اللہ میاں تھلّے آ
سَکّے ویر دے بَلد وِکا کے
بھَین نے دھی نوں شگن لوا کے
اوہدے اُتے قرض چڑھا کے
رشتہ لَیا سو پھر پَرتا
اللہ میاں تھلّے آ
جابر مرد زنانی کُٹّن
بلدے چلھے اُتّے سُٹّن
نَک وڈھن تے گُتّاں پُٹّن
مگروں لِکھتاں دین پھڑا
اللہ میاں تھلّے آ
لِکھت ملے تے ملّاں لیکھے
پنج شریعت پان بھُلیکھے
دھی دا کون حلالہ ویکھے
اَپنے جُرم دی دین سزا
اللہ میاں تھلّے آ
ملّاں قاضی ڈھِڈوں کھوٹے
وڈھی کھا کھا ہو گئے موٹے
سچ آکھاں تے مارن سوٹے
مگروں دیندے فتویٰ لا
اللہ میاں تھلّے آ
ماڑے دی دھی کڈھ نچاندے
خلق نوں اُسدا ننگ وکھاندے
گھر وچ دھی اے خوف نہ کھاندے
مُول نہ کردے شرم حیا
اللہ میاں تھلّے آ
آکھن ظلم دی رسّی لَمّی
وچ بہشتیں جان گے کَمّی
دے کے تگڑے سوچ نکمّی
لُٹ لیندے ماڑے دے چا
اللہ میاں تھلّے آ
رانجھے چاواں نال سہیڑے
مِلیا دان نہ بَن گئے کھیڑے
سُنجے ہو گئے وسدے ویہڑے
جاندی واری لا گئے دا
اللہ میاں تھلّے آ
بھُکھ توں ڈر دی آئی بنگالن
منگدی روٹی کپڑا سالن
ویچن، رَن بِنا نہ پالن
رقماں وَٹ کے دین پھڑا
اللہ میاں تھلّے آ
شہراں وچ ہنیر نیں جھُلّے
بچیاں دے لہو فرشیں ڈُلھے
کتھوں لیائیے کھرل تے دُلّے
ٹُر پین جیہڑے متھّا لا
اللہ میاں تھلّے آ
گلیاں دے وچ پھرے اداسی
پھیرا لا گئی موت دی ماسی
ڈر دی خلقت بن گئی داسی
نکلے وا دے نال تراہ
اللہ میاں تھلّے آ
دھی کَمّی دی سوہنی ہووے
ووہٹی جے مَن موہنی ہووے
اوہدے لئی تے ہونی ہووے
تگڑے لیندے چُک چُکا
اللہ میاں تھلّے آ
دھی ماڑے دی مار سُٹی نیں
عزت لُٹ، وچ غار سٹی نیں
روندی تے کرلاندی رہ گئی
کول کھلوتے رہے بھرا
اللہ میاں تھلّے آ
سولاں سال دی روپ کماری
کِلو سونے نال سنگاری
جبراً چاڑھ سَتی تے ماری
پنڈت لے گئے نال سواہ
اللہ میاں تھلّے آ
گینگ ریپ نیں تھاں تھاں ہوندے
لاہ لیندے موئیاں دے بُندے
گھیو دی تھاں تے ورتن کُندے
مرچیں دیندے پھَک ملا
اللہ میاں تھلّے آ
ہتھیں چھُریاں جدھر جاندے
نکّوں کنّوں زیور لاہندے
ننگیاں لاشاں نہیں دفناندے
حُرمت دیندے ہو ودھا
اللہ میاں تھلّے آ
ویکھ وڈیرے غدر مچاندے
دھیاں نال قرآن نکاحندے
پتراں لئی دِت دات بچاندے
دھی دا حصہ لین لُکا
اللہ میاں تھلّے آ
لٹدے کئی دستور بنا کے
بندیاں نُوں مجبور بنا کے
کپڑے رُوں دی حُور بنا کے
انھّا لیندے آہرے لا
اللہ میاں تھلّے آ
ویکھ اپنے نیکاں دا کارا
مال یتیماں کھا گئے سارا
اِک بیوہ دا ڈھا کے ڈھارا
دِتّی اِک مسیت بنا
اللہ میاں تھلّے آ
اِک بیوہ دا پتّر مویا
آن شریکا کٹھّا ہویا
کجھ تے لگ گیا گور کفن تے
باقی گیا شریکا کھا
اللہ میاں تھلّے آ
پِنڈاں دے پنڈ خالی ہو گئے
لکھاں ہتھ سوالی ہو گئے
کاں باغاں دے مالی ہو گئے
بُلبل لئی نیں پنجرے پا
اللہ میاں تھلّے آ
(جاری ہے)
از سائیں اختر حسین
اللہ میاں تھلّے آ
اپنی دنیا ویہندا جا
یا اسمانوں رزق ورھا
یا فِر کر جا مُک مُکا
تینوں دھی ویاہنی پیندی
نانکی چھَک بنانی پیندی
رُسّی بھین منانی پیندی
لَتھ جاندے سبھ تیرے چا
اللہ میاں تھلّے آ
دھیاں نُوں تُوں جَمنے دیندوں
کُڑماں دے تُوں طعنے سہندوں
نال شریکاں کدے نہ بہندوں
مٹی جاندی کپڑے کھا
اللہ میاں تھلّے آ
تیرے گھر نہ دانے ہُندے
پاٹے لیف پڑانے ہُندے
کملے لوک سیانے ہُندے
پا دیندے تینوں گھبرا
اللہ میاں تھلّے آ
تیرا کوٹھا چوندا رہندا
بھِجدا رہندوں اٹھدا بہندا
دِسدا نہ تینوں چڑھدا لہندا
اُگ پیندا ہر پاسے گھا
اللہ میاں تھلّے آ
تیری ماں تے پیو نہ ہُندا
گھر وچ آٹا گھیو نہ ہُندا
جو تُوں چاہندوں سو نہ ہُندا
ویہندا وِکدی کِس کِس بھا
اللہ میاں تھلّے آ
بھکھ ننگ مینوں جیون نہیں دیندی
نِجڑی کپڑے سیون نہیں دیندی
ووہٹی مینوں کُون نہیں دیندی
گھر وچ لگ گئی مارشل لا
اللہ میاں تھلّے آ
ویکھ شیعے تے وہابی لَڑ پئے
سنّی ڈانگاں لے کے چڑھ پئے
اِک دوجے نوں قتل کریندے
آکھن ساڈا اِک خدا
اللہ میاں تھلّے آ
سدھا سادا ساؤ ہوندوں
مسکیناں دا بھاؤ ہوندوں
دفتر دے وچ باؤ ہوندوں
افسر دیندے مغز کھپا
اللہ میاں تھلّے آ
ویکھ دِھیاں لئی ماپے مر گئے
جان دی بازی لا کے ہَر گئے
عزت دے گھر سُنجے کر گئے
کر گیا پہرے دار تباہ
اللہ میاں تھلّے آ
چوری دا الزام غریبی
روندی پھرے عنایت بی بی
پُت چھُڈاون لئی گُل خاناں
لیندا مَر گیا اُبھے ساہ
اللہ میاں تھلّے آ
تیرے گھر لئی چندہ منگدے
ڈر دے لوک نہ کولوں لنگھدے
سب نُوں گھر تے دے نہیں سکیا
اپنا گھر تے آپ بنا
اللہ میاں تھلّے آ
نیک محمد کِدھر جاوے
روٹی رزق حلال کماوے
تیرا حُکم تے طیّب روزی
بن گیا اوہدے گَل دھا پھاہ
اللہ میاں تھلّے آ
سَکّے ویر دے بَلد وِکا کے
بھَین نے دھی نوں شگن لوا کے
اوہدے اُتے قرض چڑھا کے
رشتہ لَیا سو پھر پَرتا
اللہ میاں تھلّے آ
جابر مرد زنانی کُٹّن
بلدے چلھے اُتّے سُٹّن
نَک وڈھن تے گُتّاں پُٹّن
مگروں لِکھتاں دین پھڑا
اللہ میاں تھلّے آ
لِکھت ملے تے ملّاں لیکھے
پنج شریعت پان بھُلیکھے
دھی دا کون حلالہ ویکھے
اَپنے جُرم دی دین سزا
اللہ میاں تھلّے آ
ملّاں قاضی ڈھِڈوں کھوٹے
وڈھی کھا کھا ہو گئے موٹے
سچ آکھاں تے مارن سوٹے
مگروں دیندے فتویٰ لا
اللہ میاں تھلّے آ
ماڑے دی دھی کڈھ نچاندے
خلق نوں اُسدا ننگ وکھاندے
گھر وچ دھی اے خوف نہ کھاندے
مُول نہ کردے شرم حیا
اللہ میاں تھلّے آ
آکھن ظلم دی رسّی لَمّی
وچ بہشتیں جان گے کَمّی
دے کے تگڑے سوچ نکمّی
لُٹ لیندے ماڑے دے چا
اللہ میاں تھلّے آ
رانجھے چاواں نال سہیڑے
مِلیا دان نہ بَن گئے کھیڑے
سُنجے ہو گئے وسدے ویہڑے
جاندی واری لا گئے دا
اللہ میاں تھلّے آ
بھُکھ توں ڈر دی آئی بنگالن
منگدی روٹی کپڑا سالن
ویچن، رَن بِنا نہ پالن
رقماں وَٹ کے دین پھڑا
اللہ میاں تھلّے آ
شہراں وچ ہنیر نیں جھُلّے
بچیاں دے لہو فرشیں ڈُلھے
کتھوں لیائیے کھرل تے دُلّے
ٹُر پین جیہڑے متھّا لا
اللہ میاں تھلّے آ
گلیاں دے وچ پھرے اداسی
پھیرا لا گئی موت دی ماسی
ڈر دی خلقت بن گئی داسی
نکلے وا دے نال تراہ
اللہ میاں تھلّے آ
دھی کَمّی دی سوہنی ہووے
ووہٹی جے مَن موہنی ہووے
اوہدے لئی تے ہونی ہووے
تگڑے لیندے چُک چُکا
اللہ میاں تھلّے آ
دھی ماڑے دی مار سُٹی نیں
عزت لُٹ، وچ غار سٹی نیں
روندی تے کرلاندی رہ گئی
کول کھلوتے رہے بھرا
اللہ میاں تھلّے آ
سولاں سال دی روپ کماری
کِلو سونے نال سنگاری
جبراً چاڑھ سَتی تے ماری
پنڈت لے گئے نال سواہ
اللہ میاں تھلّے آ
گینگ ریپ نیں تھاں تھاں ہوندے
لاہ لیندے موئیاں دے بُندے
گھیو دی تھاں تے ورتن کُندے
مرچیں دیندے پھَک ملا
اللہ میاں تھلّے آ
ہتھیں چھُریاں جدھر جاندے
نکّوں کنّوں زیور لاہندے
ننگیاں لاشاں نہیں دفناندے
حُرمت دیندے ہو ودھا
اللہ میاں تھلّے آ
ویکھ وڈیرے غدر مچاندے
دھیاں نال قرآن نکاحندے
پتراں لئی دِت دات بچاندے
دھی دا حصہ لین لُکا
اللہ میاں تھلّے آ
لٹدے کئی دستور بنا کے
بندیاں نُوں مجبور بنا کے
کپڑے رُوں دی حُور بنا کے
انھّا لیندے آہرے لا
اللہ میاں تھلّے آ
ویکھ اپنے نیکاں دا کارا
مال یتیماں کھا گئے سارا
اِک بیوہ دا ڈھا کے ڈھارا
دِتّی اِک مسیت بنا
اللہ میاں تھلّے آ
اِک بیوہ دا پتّر مویا
آن شریکا کٹھّا ہویا
کجھ تے لگ گیا گور کفن تے
باقی گیا شریکا کھا
اللہ میاں تھلّے آ
پِنڈاں دے پنڈ خالی ہو گئے
لکھاں ہتھ سوالی ہو گئے
کاں باغاں دے مالی ہو گئے
بُلبل لئی نیں پنجرے پا
اللہ میاں تھلّے آ
(جاری ہے)