پنجابی شاعری

کِس لئے وقت سے ہم تھوڑی سی مہلت مانگیں اِتنے کم ظرف نہیں کوئی رعایت مانگیں ملتفت ہو جو کوئی خود تو الگ بات ہے یہ ہم سے خود دار نہ مر کے بھی محبت مانگیں دُکھ تو ہوگا ہی انھیں ہم سے بِچھڑ جانے کا وقتِ رُخصت ہے چلو اُن سے اِجازت مانگیں پیار و عزت کے سوا ہم کو نہیں کچھ درکار نہ تو دولت ، نہ وجاہت...

جالب سائیں کدی کدائیں چنگی گلّ کہہ جاندا اے لکھ پوجو چڑھدے سورج نوں، آخر ایہہ لہہ جاندا اے باجھ تیرے او دل دے ساتھی، دل دی حالت کی دساں کدی کدی ایہہ تھکیا راہی رستے وچّ بہہ جاندا اے ساندل بار وسیندیئے ہیرے وسدے رہن تیرے ہاسے دو پل تیرے غم دا پراہنا اکھیاں وچ رہِ جاندا اے ہائے دوآبے دی اوہ...

میری سولی بناؤ گے کہ رباب،جناب کہ میں ایوں ہی کھڑوتا رہاں ساری عمر کردا رہاں پتیاں تے موسماں دا حساب کتاب، جناب کوئی جواب مینوں کیہ پتہ۔۔۔۔۔ مینوں کیہ پتہ میں تاں آپ ہاں تیرے وانگ اِک درخت توں ایوں کر اج دی اخبار دیکھ اخبار وچ کجھ نہیں جھڑے ہوئے پتے نیں فیر کوئی کتاب ویکھ کتاب وچ بیج نیں تاں فیر...

جے کوئی جاہل لڑے تے گَل کوئی نہئیں عالَم لڑن نہ آپ ؛ لڑا رہے نیں چھریاں ساڈیاں ہتھاں وِچ دے کے رَل آپ حلوے مانڈے کھا رہے نیں...

اکھاں دی رکھوالی رکھ عینک بھانویں کالی رکھ جِیویں رات ہنیری اے دل دا دِیوا بالی رکھ اُتوں راون نچن دے وِچوں رام دِوالی رکھ غصہ، گِلہ، کام کرودھ اینے سپ نہ پالی رکھ اِکو یار نال یاری لا دُشمن پینتی چالی رکھ چناں دل دِیاں گلاں نُوں گلِیں باتِیں ٹالی رکھ مضطرؔ! منزل آ پُہجی جوڑی کھول پنجالی رکھ

اساں پیڑاں پیڑ کے پیتیاں اساں رنھ کے کھادی اگ ساڈا ساڑ سمے دیاں سولیاں ساڈے سر سوچاں دی پگ ساڈا در سورج دا کعبہ ساڈی دھرتی امبروں اگے سانوں ھونی دیندی لوریاں ساڈے نال نہ چناں لگ اسیں برفاں چلہے بالدے اسیں بھانبڑ تلدے روز ساڈا سورج چھاویں بیٹھدا اسیں انجدے لائی لگ ساڈے قبراں کیرنے پاندیاں ساڈے...

رَاتَاں، سُفنے، ڈَر تَے میں نَال کَھلی اے در تَے میں اِک دُوجے دَے مُجرم آں میرے کُترے پَر تَے میں بَامَن بیٹھا ویکھ ریا واں مسجد دے منبر تَے میں لَڑدے پئے آں اَزلاں توں اَنہونی دا وَر تَے میں صابر علی صابرؔ

جِندے نی! تُوں کِیکن جَمّی پیر پیر تے نِت بکھیڑے جیون دی راہ لَمّی جِندے نی! کِیہ لَچّھن تیرے پَھنیئر نال یارانے وی نیں جوگی وَل وی پھیرے جِندے نی! کِیہ ساک سہیڑے اِک بُکّل وِچ رانجھن ماہی دُوجی دے وِچ کھیڑے جِندے نی! کِیہ کارے کِیتے آپے آس دے چولے پاڑے آپے بِہہ کے سِیتے جِندے نی! تک چیت...

اقبال ؒ پہ ہم کیا کہیں گے، کہ بساط ہی کیا ہے۔سرِ دست تو یہ منظوم ترجمہ دیکھیے علامہؒ کی معروف کاوش "حدی......نغمہ ساربانِ حجاز" کا..........موسیقیت سے لبریز، رواں اور شستہ پنجابی محاورے میں محمد یعقوب آسی صاحب نے سماں باندھ دیا ہے۔ بیسیوں بار پڑھ چکا ہوں اور جی ہے کہ بھرتا نہیں۔ اصل فارسی متن...

وکدا وچ بزار قبراں وکدیاں قبراں وچوں بول وی وکدے یار وی وکدا اوہدے گل دا ہار وی وکدا عشق دا ورقہ ورقہ وکدا وکدے قول قرار وارث شاہ ۔۔۔۔۔ ہٹیاں وکدیاں جٹیاں وکدیاں رنگ وی وکدا جھنگ وی وکدا ہیراں وکدیاں رانجھے وکدے وکدا تخت ہزار وارث شاہ ایتھے۔۔۔۔ کھیڑے وکدے گیڑے وکدے ساہواں وکدیاں رکھ رکھ تے...

السلام علیکم، فیس بک پہ یہ کلام پسند آیا تو سوچا آپ سے بھی شئیر کروں۔امید ہے امرتا پریتم کا یہ خوبصورت کلام آپ کے دلوں کے تار ضرور چھیڑے گا اور شاید ہجرت کا منظر آپ کی آنکھوں میں بھی دھندلا جائے۔

اک خاص قسم دی رات موسم آندیاں سردیاں داسی پچھلی رات ستمبر دی ہلکی ہلکی ٹھنڈ ہوا وچ لکھ کروڑاں تارے سن لمی چپ سی روز ازل دی سپاں کنڈل مارے سن اکھاں بھر کے ویکھ نہ سکیا حالت نیلے انبر دی موسم آندیاں سردیاں دا سی پچھلی رات ستمبر دی

اُچیاں ٹِبیاں تے میں بیٹھا مُٹھیوں دُھوڑ اڈاواں مُٹھیوں کِر کے میں وی کدھرے دُور کِتے اُڈ جاواں کِسے بسنتی پھُل دی چادر تے جا کے سوں جاواں ہرے کچُور پتر دی پھُٹ اِچ اکھّ نال حوض بناواں عُمراں دی میں پیاس مِٹاواں تے ہریاں ہو جاواں اُچیاں ٹِبیاں تے میں بیٹھا مُٹھیوں دُھوڑ اُڈاواں مُٹھیوں کِر کے...

میں جنہاں لوکاں لئی پل بن گیا ہاں اوہ جدوں میرے توں لنگھ کے جارہے ہن میں سُنیا میرے بارے کہہ رہے سن اوہ کِتھے رہ گیا ہے، چُپ جیہا بندا شاید پچھے مڑ گیا ہے سانوں پہلاں پتہ سی کہ اوس وچ دم نہیں ہے

شاملینِ محفل آداب! اب جبکہ آپ میری طویل المصرع گُستاخیاں ہضم کر ہی چکے ہیں تو اُمید ہے کہ آپ کو میرے چند نہتے مگر جرأت مند اشعار چنداں گراں نہ گُزریں گے۔ دراصل مجھے شاعری کا ٹھرک مندرجہ ذیل پنجابی شعر پڑھنے سے پیدا ہوا اور اِس کا منظوم ترجمہ میری زندگی کا پہلا شعر قرار پایا۔ ملاحظہ فرمائیے ہجر...