پنجابی شاعری

بھلیو بھلی وچ جگ دے ہَین سوہنے ، سوہنے نہیں پر میری جناب ورگے اوہ جہدے پسینیاں وچ ہلے رکھے گئے نیں عطر گلاب ورگے چہرہ ماہِ کنعان دا ویکھ کے تے ماہ وشاں نے انگلیاں چیر لیاں اوہدی اک انگشت دا ویکھ جلوہ سینے چاک کر لین مہتاب ورگے بالو ریت تتی تتی ہیٹھ کنڈاں ،گرم گرم پتھر اپر چھاتیاں دے اوہدے عشق...

اج کی پکائیے http://www.i4minhaj.com/en/fun/Aj_Ki_Pakaiye.rm

پلکاں اتے اتھروواں دے دیوے بالی رکھاں کجھ تے گھپ ہنیرے اندر چانن لائی رکھاں مدتاں ہویاں مکدا نئیں ایہ لُک چھپ جانا تیرا ہور کدوں تک بیبا ہن میں اکھیاں میٹی رکھاں بجلی جیہڑی لشک مریندی اسدیاں کیہ تدبیراں نِریاں کنیاں وسن تے میں ہتھ وچ چھتری رکھاں بخت مرے دی تختی اتے لکھو تسی جو چاہو میں کیہڑا...

میرے پنڈ دے کسے رکھ نوں میں سنیٔے جیل ہو گئی ہے اوہدے کئی دوش ہن اوہدے پتّ ساویاں دی تھاں ہمیشہ لال اگدے سن بناں 'وا دے وی اڈدے سن اوہ پنڈ توں باہر نہیں پنڈ دے سگوں اوہ کھوہ 'چ اگیا سی تے جد وی جھومدا تاں اوہ سدا چھاواں ہلاندا سی تے دھپاں نوں ڈراندا سی تے راہیاں نوں ترے جاندے اوہ دھپاں توں...

جی چاہے پنچھی ہو جاواں اڈداں جاواں ، گاؤندا جاواں ان چھوہ سکھراں نوں چھوہ پاواں ایس دنیا دیاں راہواں بھل کے، پھیر کدی واپس نہ آواں جی چاہے پنچھی ہو جاواں جا اشنان کراں وچہ زم زم لا ڈیکاں پیاں ڈان دا پانی مان سرووردے بیہہ کنڈھے ٹٹا جیہا اک گیت میں گاواں جا بیٹھاں وچہ کِھڑیاں روہیاں، پَھکاں...

جی چاہے پنچھی ہو جاواں اڈداں جاواں ، گاؤندا جاواں۔ ان چھوہ سکھراں نوں چھوہ پاواں۔ ایس دنیا دیاں راہواں بھل کے، پھیر کدی واپس نہ آواں۔ جی چاہے پنچھی ہو جاواں۔ جا اشنان کراں وچہ زم زم، لا ڈیکاں پیاں ڈان دا پانی، مان سرووردے بیہہ کنڈھے ٹٹا جیہا اک گیت میں گاواں جا بیٹھاں وچہ کِھڑیاں روہیاں، پَھکاں...

چیر ہرن میں سارا دن کیہ کردا ہاں اپنے پرچھاویں پھڑدا ہاں اپنی دھپّ وچ ہی سڑدا ہاں ہر دہوں دے دریودھن اگے بے چینی دی چوپڑ دھر کے مایوسی نوں داء 'تے لا کے شرماں دی دروپد ہردا ہاں تے میں پانڈو ایس صدی دا اپنا آپ دشاسن بن کے اپنا چیر-ہرن کردا ہاں ویکھ نگن اپنی قعیاں نوں آپے توں نفرت کردا ہاں ننگے...

جندرے تکیا جوانی نے گھر اک سوہنا چاتر کسے بنایا لا لا ریجھاں ساری عمراں وانگ بہار سجایا ۔ کہی سونے دی چاندی دا دستا ٹک قصائیاں لایا ۔ نال زلزلے ڈولی دھرتی گھر ہو گیا پرایا ۔ ویہڑے دی اک نقرے اگیاں اتّ کومل دو پتیاں ۔ بے گھر ہوئی کوہی جوانی پھیر نہ مڑ کے تکیاں ۔ گھر اداس بے آس جوانی گانہدی...

ساوے پتر اسیں نمانے ساوے پتر سانوں کون خیالے دو دن چھاں پھلاں دی ستے جاگے ساڈے تالے سوہنے دے گلدستے خاطر جان جدوں اوہ لگے کھا کے ترس اساں اتے وی لے گئے سانوں نالے

لفظ میں کل لفظ چندا سی اک لفظ بوہڑ 'تے بیٹھا سی تے اک پپل 'تے اک میری گلی وچ تے اک گھڑے وچ پیا سی اک ہرے رنگ دا لفظ کھیتاں وچ پیا سی اک کالے رنگ دا لفظ ماس کھا رہا سی اک نیلے رنگ دا لفظ سورج دا دانہ منہ وچ لئی اڈّ رہا سی مینوں دنیاں دی ہر اک چیز لفظ لگدی ہے اکھاں دے لفظ ہتھاں دے لفظ پر بلھاں دے...

تیرے گھنڈ تے چترے پھلّ سوہنے جد نظر پھلاں دے نال لڑی خوشبو ایہناں دی مغز چڑھی رہی ہتھ وچ گھنڈ دی چوک پھڑی اسیں ایتھے ہی گئے بھلّ سوہنے تیرے گھنڈ تے چترے پھلّ سوہنے تیرے گھنڈ دی ویکھ بہار سجن تیرے مکھ لئی کیتے تیار سجن ہنجھوآں دے ڈھوئے ہزار سجن ساتھوں راہ وچ ہی گئے ڈلھ سوہنے تیرے گھنڈ تے چترے...

گِن گِن تارے لنگھدیاں راتاں سپّاں وانگر ڈنگدیاں راتاں رانجھا تخت ہزارہ بُھلیا بُھلیا ں نئیں پر جھنگ دیاں راتاں اکھیاں وچ جگراتے رہندے سُولی اُتے ٹنگدیاں راتاں ہور کسے ول جان ناں دیون اپنے رنگ وِچ رنگدیاں راتاں مینوں کوئی سمجھ ناں آوے آئیاں کہدے ڈھنگ دیاں راتاں برؔی نظامی یاد نئیں مینوں...

جھَولا جیہا گھُوک جے ویلے چرخے دی اجے مَٹّھی جیہی میریاں کناں دے وِچ، کُجھ بولدائے ہولا جیہا کوئی ایسی چاپپ مَینُوں نیڑے نیڑے چاپدی کوئی گمّیں وِچ جِیویں لبھدا پِھرے وَولا جیہا خوف کِس ہونی دا سانہواں نال نتّھی ہوگیائے دِل دے وِچ پِھردا اے پرچھانویں دا اِک جَھولا جیہا مَیں محلّے والیاں...

غزل کہن دے زُلفاں دا قصّہ کہن دے بہن دے کُجھ چھانویں بہن دے کُجھ نہ کُجھ پردہ وی ہٹّی والیا رہن دے مومی لفافہ رہن دے جھٹ دا جھٹ بہنائے دُراڑے جاونائے بہن دے سانُوں وی لاگے بہن دے تُوں جے خوشبُوواں دے پینڈے پَے گیا مَیں کھہن دے کنڈیاں نُوں راہیا کھہن دے دِل نے ہتّھوں جاونا سی ٹُر گیا ئے...

گئی جوانی آیا بڑھاپا جاگ پیاں سب پیڑاں ہن کس کم‘ محمد بخشا سونف‘ جوائن‘ ہریڑاں کوئی آکھے پیڑ لکے دی‘ کوئی آکھے چُک وچلی گل اے محمد بخشا وچوں گئی اے مُک

اج اِک چنبے دا پُھل مویا اج اِک چنبے دا پُھل مویا گل پوناں دے پا کے باہیں گورا چیتر چھم چھم رویا اج اِک چنبے دا پُھل مویا چیتر دے بلھ نیلے نیلے مکھڑے وانگ وساراں ہویا نینیں لکھ ماتمی چھلے گلھ وچ پے پے جاوے ٹویا اج اِک چنبے دا پُھل مویا ادھی راتیں رویا چیتر پوناں دا دل زخمی ہویا ڈونگھے وین بڑے...

دامن چانا ایں جے تینوں نہ ضرب لگے جاہلاں وچ دانائی تقسیم نہ کر ————— میرے خیال اندر اوہ شاعر شاعر ہوندا کھنڈ نوں کھنڈ زہر نوں زہر آکھے جو کجھ ہوندا اے ہووے نہ ڈرے ہرگز رحم نوں رحم تے قہر نوں قہر آکھے بھاویں ہستی دی بستی برباد ہووے جنگل نوں جنگل تے شہر نوں شہر آکھے دامن دکھاں دے بحر وچ جاوے...

لوڑ تاں ہک سنگت دی ہائی پئے ہور کئی ہین سنگی رلّن ایمان، یقین تے مہر دے سارے بوٹے لگ گئے مُڈھوں ہلّن رشتیاں دیاں رشکاویاں گنڈھاں کھول کے اج ہُن پیڈیاں بنھن ساڈے عہد دے وڈے لوکی نکیاں دی وی گل چا منّن نیڑے وسدے، جانن والے دوروں پئے ہین خبراں گھلّن ------------------ ہکلاندیاں سدھراں سوہنا...

اک پاسے سی اج لام گڈی تے دوجے پاسے واہن مٹی لام ٹرن لئی سیٹی مارے مٹی آکھے ، گل سن پیارے! کدی مناں تے کنوں چھڈاں کیہڑی بیجاں ،کیہڑی وڈاں اتوں اتھر وی اج سکدی ناں ہائی نالے اکھ کتے اج رکدی ناں ہائی اخیری مٹی ول میں اگے ودیا پیر میرے فیر پھڑ لئے اوہنیں ہتھاں وچ بھج کے آ وڑی کپڑیاں تے...

نی سیو! اسیں نیناں دے آکھے لگے جیہناں پاک نگاہاں ہوئیاں،سے کہیں نہیں جاندے ٹھگے کالے پٹ نہ چڑھے سفیدی،کاگ نہ تھیندے بگے شاہ حسین شہادت پائین، جومرن مِتراں دے اگے (شاہ حسین) اوکھے لفظاں دے معنے نیناں: اکھاں پٹ: کپڑے کاگ: کاں بگے: چٹے متراں: محبوباں