فرخ منظور
لائبریرین
رحمت دا مینہ پا خدایا باغ سُکا کر ہریا
بوٹا آس اُمید میری دا کردے میوہ بھریا
مٹھا میوہ بخش اجیہا قدرت دی گھت شِیری
جو کھاوے روگ اس دا جاوے دُور ہووے دلگیری
سدا بہار دئیں اس باغے کدے خزاں نہ آوے
ہوون فیض ہزاراں تائیں ہر بھُکھا پھل کھاوے
بال چراغ عشق دا میرا روشن کردے سینہ
دل دے دیوے دی رُشنائی جاوے وچ زمیناں
نعمت اپنی وی کجھ مینوں بخش شناساں پاواں
ہمت دے دِلے نوں تیرا شکر بجا لیاواں
لاہ ہنیرا جہل برُے دا چانن لا عقل دا
بخش ولایت شعر سخن دی یُمن رہے وچ رلدا
اوّل دے دل جس وچ ہوون سچے سُخن خزانے
لعل جواہر کڈھ کڈھ دیوے قُوّت بخش زبانے
طبع میری دانافہ کھولیں مُلکیں مشک دُھمائیں
سُن سُن مغز معطر ہوون بو عشق دی پائیں
سخن میرے دی شکروں ہوون مٹِھے منہ قلم دے
شعر میرے دے عطروں کاغذ لاوے خال رقم دے
بوہٹی نویں کتاب میری دی جوبن بخش سنگاریں
پاک نظر دے ویکھن والے ندی عشق دی تاریں
جے کوئی میلی اکھیں ویکھے عیب دھگانے لاوے
اوہ بھی عدل تیرے دے گھر تھیں کجھ سزائیں پاوے
مر مر ہِک بناون شیشہ مار وٹّا اِک بھندے
دنیا اُتے تھوڑے رہندے قدر شناس سخن دے
اوّل تے کجھ شوق نہ کسے کون سخن اج سُندا؟
جے سُنسی تاں قصہ اُتلا کوئی نہ رمزاں پُندا
لدگئے اوہ یار پیارے سخن شناس ہمارے
سخن صراف محمدبخشا لعلاں دے بنجارے
مجلس بَہ بَہ گئے سیانے کر کر ہوش سنبھالے
ہک دؤئے سنگ ورتی الفت جیوں بھلیاں دے چالے
(میاں محمد بخش)
بوٹا آس اُمید میری دا کردے میوہ بھریا
مٹھا میوہ بخش اجیہا قدرت دی گھت شِیری
جو کھاوے روگ اس دا جاوے دُور ہووے دلگیری
سدا بہار دئیں اس باغے کدے خزاں نہ آوے
ہوون فیض ہزاراں تائیں ہر بھُکھا پھل کھاوے
بال چراغ عشق دا میرا روشن کردے سینہ
دل دے دیوے دی رُشنائی جاوے وچ زمیناں
نعمت اپنی وی کجھ مینوں بخش شناساں پاواں
ہمت دے دِلے نوں تیرا شکر بجا لیاواں
لاہ ہنیرا جہل برُے دا چانن لا عقل دا
بخش ولایت شعر سخن دی یُمن رہے وچ رلدا
اوّل دے دل جس وچ ہوون سچے سُخن خزانے
لعل جواہر کڈھ کڈھ دیوے قُوّت بخش زبانے
طبع میری دانافہ کھولیں مُلکیں مشک دُھمائیں
سُن سُن مغز معطر ہوون بو عشق دی پائیں
سخن میرے دی شکروں ہوون مٹِھے منہ قلم دے
شعر میرے دے عطروں کاغذ لاوے خال رقم دے
بوہٹی نویں کتاب میری دی جوبن بخش سنگاریں
پاک نظر دے ویکھن والے ندی عشق دی تاریں
جے کوئی میلی اکھیں ویکھے عیب دھگانے لاوے
اوہ بھی عدل تیرے دے گھر تھیں کجھ سزائیں پاوے
مر مر ہِک بناون شیشہ مار وٹّا اِک بھندے
دنیا اُتے تھوڑے رہندے قدر شناس سخن دے
اوّل تے کجھ شوق نہ کسے کون سخن اج سُندا؟
جے سُنسی تاں قصہ اُتلا کوئی نہ رمزاں پُندا
لدگئے اوہ یار پیارے سخن شناس ہمارے
سخن صراف محمدبخشا لعلاں دے بنجارے
مجلس بَہ بَہ گئے سیانے کر کر ہوش سنبھالے
ہک دؤئے سنگ ورتی الفت جیوں بھلیاں دے چالے
(میاں محمد بخش)
