(به محمد اقبال)
ای بلنداقبالِ فردوسیسرشت
عالم از طبعِ تو خرم چون بهشت
ای پس از شهنامهپردازِ کهن
کس نکِشته همچو تو تخمِ سخن
ای که بردی رنجها در سال سی
تا سخن نو آوری در پارسی
ای که با نظمِ دری کاخی بلند
ساختی، از باد و باران بیگزند
ای که پیوستی به هم، چون مولوی
خوی درویشی و لفظِ خسروی
ای که...