نتائج تلاش

ای طبیعت! روزِ دفنم باز یک آن زنده‌ام کن. تا بدانم، دوستانم در چه حالند، تا بگویم، در عزای من ننالند. یک نظر تا بینم از اعدای من کیست در خود شادمان از مردنِ اعضای من. بنگرم، از دشمنانم کیست حاضر در سرِ تابوت و می‌گرید ز شادی - زهرخندی بهرِ او تقدیم سازم، وز سرِ تابوتِ خود دورش برانم... بارِ...

از آن ساغر به کف دارم، که اندر ساغرت بینم که خود را مست و ازخودرفته و عاشق‌ترت بینم (لایق شیرعلی) میرے کف میں اِس لیے ساغر ہے تاکہ میں ساغر کے اندر تمہیں دیکھوں، اور تاکہ خود کو مست و از خود رفتہ اور تمہارا مزید عاشق دیکھوں۔

حُسنِ روزافزونِ تو عمرِ مرا کم می‌کند، قامتِ موزونِ تو قدِّ مرا خم می‌کند. (لایق شیرعلی) تمہارا حُسنِ روزافزوں میری عمر کو کم کر دے گا؛ تمہاری قامتِ موزوں میرے قد کو خم کر دے گی۔

شاد بودم تا تو را دیدم، ندانستم، که عشق بود و نابودِ مرا سرمایهٔ غم می‌کند. (لایق شیرعلی) میں نے جب تک تمہیں نہیں دیکھا تھا، میں شاد تھا۔۔۔ میں نہیں جانتا تھا کہ عشق میرے وجود و عدم کو سرمایۂ غم کر دے گا۔

یاد کن از من، که اندر چار فصلِ عمرِ عشق هم‌زبان، هم‌آشیان، هم‌داستانت بوده‌ام (لایق شیرعلی) مجھے یاد کرو کہ میں عمرِ عشق کے چار موسموں میں تمہارا ہم زبان، ہم آشیان اور ہم داستان رہا ہوں۔

زبان: تہرانی گفتاری فارسی یه عمره با توام ولی یه عمره خسته از ولی یه عمره روز و شب فقط به فکرِ دل شکستنی نمیشه عاشقم بشی نه میشه رد بشم ازت شده یه لحظه فکر کنی دلم چی میشه این وسط نگاهِ تو به من میگه که دیگه حاضری گمون کنم که این دفعه قراره تو بری دیره میری دلم با تو میره به چی بازم شدی خیره...

عکاس: سروِناز روح اللہ تاریخ: ۸ اکتوبر ۲۰۱۶ء ماخذ ختم شد!

خیابانِ بہادری عکاس: ندا سلیمانی تاریخ: ۱۶ مِهر ۱۳۹۵هش/۷ اکتوبر ۲۰۱۶ء ماخذ ختم شد!

محلۂ فیضیہ عکاس: محمد حسین عبداللہ زادہ تاریخ: ۱۵ مِهر ۱۳۹۵هش/۶ اکتوبر ۲۰۱۶ء ماخذ جاری ہے۔۔۔

جاری ہے۔۔۔

محلۂ کوچہ باغ و محلۂ چوخورلار عکاس: آیدین تبریزی تاریخ: ۱۲ مِهر ۱۳۹۵هش/۳ اکتوبر ۲۰۱۶ء ماخذ یاد دہانی: ان تصاویر میں لکھی ہوئی تو فارسی نظر آ رہی ہے، لیکن تبریز سمیت کُل آذربائجان میں نوحے عموماً و بیشتر ترکی زبان میں پڑھے جاتے ہیں جو آذربائجانی تُرکوں کی مادری زبان ہے۔...

(رباعی) چون درگذرم، روحِ مرا شاد بکن، نامم به زبان بیار و فریاد بکن. هر گاه، که جامِ مَی فتاد از دستت، از جامِ شکستهٔ دلم یاد بکن. (لایق شیرعلی) جب میں دنیا سے گذر جاؤں تو میری روح کو شاد کرنا؛ میرا نام زبان پر لانا اور فریاد کرنا؛ جب بھی تمہارے دست سے جامِ مے گر جائے، میرے دل کے جامِ شکستہ کو...

شب ندیدم تو را، ستارهٔ من. شعله‌ور در هوا، ستارهٔ من! در حسابِ ستاره‌های فضا بی تو کردم خطا، ستارهٔ من. سحر آمد، برآ، ستارهٔ من، سحرِ پُرصفا، ستارهٔ من! با امیدِ سحر نشسته‌ام من، دیده از راهِ تو نبسته‌ام من، گردنِ خواب را شکسته‌ام من در وفا استوار بسته‌ام من. سحر آمد، برآ، ستارهٔ من، سحرِ...

تا یک نگارِ زُهره‌جبین پهلویِ من است پروا کَی از فریب و نهیب زُحَل کنم (لایق شیرعلی) جب تک ایک زُہرہ جبیں نگار میرے پہلو میں ہے میں کب زُحَل کے فریب و نہیب کی پروا کروں گا؟ × سیارۂ زُحَل کو نحس مانا جاتا تھا۔

زان پیش‌تر، که بی‌مَحَل از دهر بگذرم در گوشِ دهر ولولهٔ بی‌مَحَل کنم (لایق شیرعلی) قبل اِس کے کہ میں دہر سے بے محل گذر جاؤں، میں دہر کے گوش میں ولولۂ بے محل کر دوں گا۔ × گوش = کان × ولوله = شور و غوغا؛ آشوب

تا صفحهٔ زمانه ز نامم تهی شود یک صفحهٔ زمانه را پُر از غزل کنم (لایق شیرعلی) جب تک صفحۂ زمانہ میرے نام سے خالی ہو گا، میں زمانے کے ایک صفحے کو غزل سے پُر کر دوں گا۔

کشتی‌هایی بگذشتند ز اُقیانوس‌ها نرسیده‌ست یگان کشتی‌ای بر ساحلِ دل (لایق شیرعلی) چند کشتیاں اُقیانوسوں سے گذر گئیں [لیکن] کوئی بھی کشتی ساحلِ دل پر نہیں پہنچی ہے۔

من آن وُلقانِ احساسم، که اندر خویش می‌جوشم ز سیلِ آتش و وُلقانِ آتش‌زا ‌نمی‌ترسم (لایق شیرعلی) میں وہ آتش فشانِ احساس ہوں کہ اپنے اندر جوش کھاتا ہوں؛ میں آتش کے سیلاب اور آتش زا کوہِ آتش فشاں سے نہیں ڈرتا۔ × 'وُلقان' ایرانی فارسی میں استعمال نہیں ہوتا۔ × آتش زا = آتش پیدا کرنے والا

اہورا مزدا کی قسم! اشو زرتشت کی قسم! میں عجمیت کا عاشق ہوں۔

"گر نباشی، خانه دارد بویِ غم، گر تو باشی، خانه دارد بویِ مُشک. گر تو باشی، خاک گیرم، زر شود، گر نباشی، زر بگیرم، خاکِ خشک..." (لایق شیرعلی) اگر تم موجود نہ ہو تو گھر سے بوئے غم آتی ہے؛ اگر تم موجود ہو تو گھر سے بوئے مُشک آتی ہے؛ اگر تم موجود ہو تو میں خاک اٹھاؤں، زر ہو جائے؛ اگر تم موجود نہ ہو...