فارسی غزل

یا مَنْ بَدا جَمالُكَ فِي كُلِّ ما بَدا بادا هزار جانِ مقدّس تو را فدا می‌نالم از جداییِ تو دم به دم چو نَی وین طُرفه‌تر که از تو نَیَم یک نَفَس جدا عشق است و بس که در دو جهان جلوه می‌کند گاه از لباسِ شاه و گه از کِسوتِ گدا یک صوت بر دو گونه همی‌آیدت به گوش گاهی ندا همی‌نِهیش نام و گه صدا برخیز...

گفتم مَلَکی یا بشری؟ گفت که هر دو کانِ نمکی یا شَکَری؟ گفت که هر دو گفتم به لطافت گُلی ای سروِ قباپوش یا نَی‌شَکَری در کمری؟ گفت که هر دو × گفتم به خطِ سبز و لبِ لعلِ روان‌بخش آبِ خضری یا خضری؟ گفت که هر دو گفتم به جبینی که به آن روی توان دید یا آیینه‌ای یا قمری؟ گفت که هر دو گفتم که به یک عشوه...

دشمناں را ، دوستاں را شب بخیر جملہ ہائے عاشقاں را شب بخیر در فلک مانندِ نجم آوارہ ام چاکرِ حسنِ بتاں را شب بخیر خواب را سرمایہ ءآشوبِ دل ساغراں را ساحراں را شب بخیر از رخ ام صبحِ آسودہ گرفت زلف ِ دوتا دلبراں را شب بخیر صحبتِ چشمِ سکوں تسخیر کرد شورشِ سوداگراں را شب بخیر چینِ ابرودل کتاں آید...

غم مکن جانِ من! دان شد آنچہ شد بارہا ایں سبق خوان شد آنچہ شد دردِ جاں در دلم ، دردِ دل جان بُرد شد دلم آنچہ شد ، جان شد آنچہ شد در گلستان گلہا ہمہ فانیند چوں شکست از تو گلدان شد آنچہ شد دردِ مجنون صحرا نہ فہمید ہنوز غم برو در بیابان شد آنچہ شد نامِ درمان ہم ”درد افزون“ ہست در رہِ عشق آسان شد...

در پردہ شکایت ز تو داریم و بیاں ہیچ زخمِ دلِ ما جملہ دہان است و زباں ہیچ اے حسن گر از راست نہ رنجی سخنے ہست ناز ایں ہمہ، یعنی چہ ، کمر ہیچ و دہاں ہیچ در راہ تو ہر موج غبارے ست روانے دل تنگ نہ گردم ز ہر افشاندن جاں ہیچ بر گریہ بیفزود، ز دل ہر چہ فرد ریخت در عشق بود تفرقہ سود و زیاں...

مجھے یو ٹیوب پر غالب کی یہ فارسی غزل فریدہ خانم کی آواز میں ملی جو مجھے اچھی لگی۔ مجھے اس غزل کے اشعار اسی طرح کہیں اور نہیں ملے، اس لیے میں انہیں خود سے نوٹ کرکے یہاں پیش کر رہا ہوں اور اپنی سمجھ کے مطابق ان کا اردو ترجمہ بھی لکھ رہا ہوں۔ آپ کو کوئی غلطی نظر آئے تو تصحیح فرما دیں...

مہدی حسن کی آواز میں امیر خسرو کی خوبصورت فارسی غزل خبرم رسید امشب کہ نگار خواہی آمد سرِ من فدائے راہے کہ سوار خواہی آمد ترجمہ: مجھے خبر ملی ہے کہ اے میرے محبوب تو آج رات آئے گا، میرا سر اس راہ پر قربان جس راہ پر تو سوار ہو کر آئے گا۔ بہ لبم رسیدہ جانم تو بیا کہ زندہ مانم پس ازاں کہ من...

خورشید بدامانم انجم بگریبانم در من نگری ہیچم درخود نگری جانم خورشید بدامانم انجم بگریبانم در من نگری ہیچم درخود نگری جانم من تیغ جہان سوزم من چشمہ حیوانم آسودہ سیارم ایں طرفہ تماشا بین در بادہ امروزم کیفیت فردا بین پنہاں بہ ضمیر من صد عالم رعنا بین صد کوکب غلطان بین صد گنبد خضرا...

غزل ہم آں داغے کہ بردل از تو دارم حرز جانم شد ہم آں چشمے کہ نامندش سخنگو راز دارم شد دلے بود و در آغوشم نگجنید و جہانم شد خیالے داشتم از سرگزشت و آسمانم شد بپرس اے داورِ محشر۔ چہ مے پرسی چہ می مپرسی نگاہ حسرت آلایم کہ مے بینی بیانم شد بگہ دزدیدہ افگندی بدل چوں راز جاں دارم نظر کردی بہ...

اے تیر غمت را دلِ عشاق نشانہ خلقے بتو مشغول و تو غائب ز میانہ مجنوں صفتم در بدر و خانہ بخانہ شاید کہ بہ بینم رخِ لیلے بہ بہانہ گہ معتکفِ مسجد و گہ ساکنِ دیرم یعنی کہ ترا می طلبم خانہ بخانہ حاجی بہ رہِ کعبہ و من طالبِ دیدار اُو خانہ ہمی جوید و من صاحبِ خانہ تقصیرِ ہلالی بامیدِ...