زیرک دی پسندیدہ پنجابی، سرائیکی، پوٹھواری تے ہندکو شاعری

لُوں لُوں وِچ اُڈیکاں وَسّن سُنجیاں دِسّن راہواں
باہج وچھوڑے درد نہ جاگن درداں باہج نہ ہاہواں
ازلوں عاشق لے کے آؤندے دُکھاں دا سرمایہ
خواب اوّلے اکھّاں ویکھن دل نوں مِلّن سزاواں

یوسف خالد​

 

پہاویں لکھ ستم کر میری جان اُتے
جے میں اکھ اٹھائی تے گَل کریاں
منگیا رب کولوں سدا وصل میں تیرا
جے میں منگی جدائی تے گَل کریاں
تیری محبت وِچ رہساں میں عمر ساری
بزم غیر دی سجائی تے گَل کریاں
تیرے عشق وِچ قیدی ویرانؔ رہساں
جے میں منگی رہائی تے گَل کریاں

سائیں فیاض ویرانؔ​

 

پیار دی پوہڑی دا پہلا ڈنڈا

چُنّی دے نال پَگ وٹائی بیٹھا ایں
نِیواں بہہ کے اُچیاں لائی بیٹھا ایں
پینڈے پیار دے ایڈے وی کوئی سَوکھے نئیں
اجے تاں اِکو دل گوائی بیٹھا ایں

شاہدہ دلاور شاہ​

 

کِنّے روگ

دل انگیٹھی نِکی سی پر
عشق دا بھانبڑ وڈّا
جگر، دماغ تے جُثّہ لوہیا
لنمبو منہ نوں آئے
سہندی نئیں سَیں
رَون تُوں میرا
ویکھ نی مینوں مائے
میں کِنّے روگ نِبھائے

شاہدہ دلاور شاہ​

 

اساں پیڑاں پیڑ کے پیتیاں اساں رِنھ کے کھادی اگ
ساڈا ساڑ سمے دیاں سولیاں ساڈے سر سوچاں دی پگ
ساڈا در سورج دا کعبہ ساڈی دھرتی امبروں اگے
سانوں ہونی دیندی لوریاں، ساڈے نال نہ چناں لگ
اسیں برفاں چلہے بالدے اسیں بھانبڑ تلدے روز
ساڈا سورج چھاویں بیٹھدا، اسیں انج دے لائی لگ
ساڈے قبراں کیرنے پاندیاں ساڈے بوھے نت مکان
اسیں سدھراں مار کے نپدے سانوں عاشق کہندا جگ
اسیں اج نہیں کل تے پاوندے ساڈی کل دا ناں اے اج
اسیں آپ ٹھگاں نوں ٹھگدے ساڈے ٹھگ چراندے وگ
اسیں جتیاں بازیاں ہار دے اسیں موت نوں دیندے دان
اسیں انجم جگ توں وکھرے ساڈے لہو دا رنگ الگ

انجم رانا​

 

جثے نویں نکور نیں ساڈی وستی دے
اندروں دل کمزور نیں ساڈی وستی دے
کھِلرے پئے نیں ملبے کھُریاں ہڈیاں دے
پَیراں تھلے بھور نیں ساڈی وستی دے
آپے لُٹ کے آپے رولا پاندے نیں
بڑے سیانے چور نیں ساڈی وستی دے
مَتھیاں اتے موتاں لکھیاں ہوئیاں نیں
آل دوالے شور نیں ساڈی وستی دے
ہن تے ڈر نہیں لگدا جنگل بیلے چوں
بندے آدم خور نیں ساڈی وستی دے
ہن تے رات وی اوہناں راتاں ورگی نہیں
ہن تے دن وی ہور نیں ساڈی وستی دے

ایوب کموکا​

 

اِنج اکھاں وچ اوہدا سفنا جاگ پیا
جِسراں تھل وچ کوئی دریا جاگ پیا
رُکھاں دے وی بُک بُک اتھرو ڈُلھے نیں
دھرتی اُتے موسم کیہڑا جاگ پیا
ویکھیں سجنا فر توں جھُمبر پھُلاں دی
اوہدے مُکھ تے جے کر ہاسا جاگ پیا
فر آساں دیاں چھَمکاں دل تے وَجیاں نیں
فر سَدھراں دا سُتا رانجھا جاگ پیا
کیہڑی لاہم نوں جاسن چھالے پَیراں دے
دُوجی واری جے کر پینڈا جاگ پیا

ایوب کموکا​

 

اج اساں اک دنیا ویچی
تے اک دین ویہاج لیائے
گل کفر دی کیتی

سپنے دا اک تھان اُنڑایا
گز کوں کپڑا پاڑ لیا تے
عمر دی چولی سیتی

اج اساں امبر دے گھڑیوں
بدل دی اک چپنی لاہی
گُھٹ چاننڑی پیتی

گیتاں نال چُکا جاواں گے
ایہہ جو اساں موت دے کولوں
گھڑی اُدھاری لِتی

امرتا پریتم ​

 

ست رنگ میں لبھ لیاندے
اٹھواں لبھن آئی
اٹھواں رنگ محبت والا
دیس پیار دا
لوک پیار دا

امرتاپریتم​

 

ایدھا کی مطلب ہویا ؟

 

بیوہ عورت دا دکھ

میں دُکھیاری غم دی ماری عورت جے کمزور
مِلدا نئیں کوئی مخلص بندہ، سارے ملدے چور
مر گیا خاوند، بیوہ ہو گئی، رنڈی آکھن روز
پیسہ دھیلہ کول نہ کوئی غربت کر گئی زور
کپڑے لیرو لیراں ہو گئے چہاتی مارن لوک
ساری رات نہ نیندر پیندی، دساں کنوں روگ​

 

‫انٹرنیشنل سانجھ
‬
‫جاگو بُھکھ دیو بندی وانو‬
‫جاگو جگ دیو دُکھیو‬
‫ڈھول نیاں دے‬
‫اج سِراں تے گجے‬
‫نویں جُون نویں رنگ لگے‬
‫کُوڑِیاں رِیتاں دِیاں پھاہِیاں اساں وڈِھیاں‬
‫جاگو ترُٹ گئِیاں آج بیڑِیاں‬
‫کجھ نہ ہاسے، سبھ کجھ تھیسوں‬
‫دھرتی دی نینہہ نویں بنیسوں‬
‫جنگ اساڈا اج اخیری‬
‫مورچہ کوئی چھڈ کے نہ جائے
‫انٹرنیشنل سانجھ خدائی دی

نجم حسین سید​

 

سجن اِک گھر رہیئے
وِچے وَسے جگ سارا
ہووے سانجھا ٹُکر پانی
جی جی نوں جاپے ہانی
رہے نہ چِت چیتے
تیر میر ورتارا
جو مونہہ زبانی گل ہے
انگ انگ ہے اوہا کہانی

نجم حسین سید​

 

وچ محفلاں بہناں میں آپ چھڈیا
کیوں جے مطلب نی تکی اے ساری دنیا
ہووے مطلب تے اپنا بنا لیندی
بِن مطلب نہ لاندی اے یاری دنیا
کوئی ثابت ثبوت اے کر دسے
کسے نال جے کیتی وفاداری دنیا
نال وقت دے بدل محمود جاندی
فقط دولت دی اے پجاری دنیا​

 

مرد نہیں اے جہڑا گل کر کے
ہر ہر گل اتے سو سو پھیر کھاندا
باز جاندا نہیں کدی مُردار اتے
تازہ ماس او شام و سویر کھاندا
شیر کھاوندا اپنا شکار ماری
چاہے جلد کھاندا یا سنگ دیر کھاندا
پُہکھا مر جاسی ہے پر کدے دُکھیا
جُٹھا کتیاں دا کدے نہیں شیر کھاندا
خداداد دکھیا​

 

گڈی

ہِک گڈی چلے
اَگے نا پہیا پِچھے
پِچھے نا پہیا اَگے
ہر ڈِھبری ڈِنگی
ہر پرزہ ڈِھلا
چلے تے سارا پِنجر ہلے
ہِک گڈی چلے

باقی صدیقی​

 

میں بھارا ودھ کے سمے تَوں
مَیں ساہ دے وانگ برِیک
میں ہاسا ہسیا جگ دا
میں نپّی اپنی چِیک
میں جُھکیا نئیں اِک پلڑا
میں ساواں ہالے تِیک
میں لِیکیا اپنے آپ نُوں
میں خود اپنی تخلیق

انجم سلیمی​

 

ہضم نئیں ہوندی روٹی

گُنھ کے رکھیا کاٹھ دا پیڑا
رِنھیا رَت دا شورا
کئولی دے وِچ تردی پھردی
سُول دی تِکھی بوٹی
رَبا بھکھیاں مار دے مینوں
ہضم نئیں ہوندی روٹی

انجم سلیمی​

 

قسمت دے کھوہ سُکے رہ گئے
اج وی بچے پُکھے رہ گئے
روٹی دا اک ٹُک نہ ملیا
ہتھ وی ماں دے چُکے رہ گئے
دُھپے پھر پھر کم نہ ملیا
دانے گھر وچ مُکے رہ گئے
ٹُر گئے لوک سیانے بیبا
پِپل ہیٹھاں حُقّے رہ گئے
مینہ ورھیا تے ماڑے ڈُبّے
عاصم ڈاہڈے ڈُھکے رہ گئے​

 

بلدا سورج کہندا سی
ہے کوئی میری تھاں ورگا
نِکا جیا اک دِیوا بولیا
شام پئی فیر ویکھاں گے​