زیرک دی پسندیدہ پنجابی، سرائیکی، پوٹھواری تے ہندکو شاعری

[زیرک]

اتھاں رسمیں رواجیں دیاں زنجیراں ضبط دے باہروں
اتھاں چھوٹیں کوں وڈکیں دیاں زنجیراں کھا گیاں ہن
فریاد ہیروی​

 

[زیرک]

میڈی وستی دے بالیں دے ہتھیں پستول آ گئے ہن
میڈی وستی دے بالیں توں غبارے کھس گدے گئے ہن
فریاد ہیروی​

 

[زیرک]

تیڈی روح کولوں تیڈے راج کولوں
تیڈے تخت کولوں تیڈے تاج کولوں
خودساختہ رسم و رواج کولوں
اساں باغی ہیں اساں باغی ہیں

تیڈے منہ دی ہک ہک گال کولوں
تیڈے درد کولوں درسال کولوں
تیڈی نسل دے ہک ہک بال کولوں
اساں باغی ہیں، اساں باغی ہیں

تیڈی سوچ کولوں تفہیم کولوں
تیڈی بوگس ذات ضخیم کولوں
ایں بے تکی تقسیم کولوں
اساں باغی ہیں، اساں باغی ہیں

بے سرت سحر دے نور کولوں
تیڈے محشر جھئیں منشور کولوں
تیڈے دل دے منگدے دستور کولوں
اساں باغی ہیں، اساں باغی ہیں

رکھیں قید نہ ہن آزاد کریں
ساڈی توں نہ کوئی امداد کریں
ساکوں وسریں نہ ساکوں یاد کریں
اساں باغی ہیں، اساں باغی ہیں

فریاد ہیروی​

لگدا اے ایہہ نظم حبیب جالب دی 'میں باغی ہوں' توں متاثر ہو کے کہی گئی اے

 

[زیرک]

جھوک اساڈی
اووی بر وچ
ہکو کوٹھا
او وی کچا
بال وی اندروں
مال وی اندروں
اساں بکھے
بال وی بکھے
مال اساڈا
او وی بکھا
گاجاں گجدن، کھمنیں کھمدین
کوٹھا ترمدے، پلکاں ترمدین

جمشید ناشاد​

 

[زیرک]

ساکوں رزق دے رولے رول ڈتے ہن عشق دے رولے نئیں بھاندے
ساڈے تن تے سیپ ہِن زخمیں دے ساکوں سیپ دے چولے نئیں بھاندے
ہن غربت ہے بانہہ بیل ساڈی ساکوں پار اروار دی سُدھ کائی نی
ساڈے ویہڑے بکھ دا ماتم ہے ساکوں ڈھولے شولے نئیں بھاندے

جمشید ناشاد​

 

[زیرک]

ساڈی دل دے ہتھ مُہار
اسی ڈھونڈن نکلے یار
اسی ہسدے پھل گلاب
اسی روندے زار و قطار
ساڈی جِت دا راز اسان
اسی کدی نا منی ہار
کوئی عشق دا شوہ دریا
اسی ڈھٹھے ادھ وچکار
اسی پکھی واس فقیر
ساڈے رستیاں وِچ مزار

فرحت عباس شاہ​

 

[زیرک]

ادھی ادھی رات اٹھی کے
دل تے مارے ڈنگ
غم دا ہِکو رنگ او بیلیا
غم دا ہِکو رنگ

فرحت عباس شاہ​

 

[زیرک]

اگ وی ہمتوں بہتی دتی، فر وی بھانڈے پلِے رہے
بھامبڑ جہیاں دھپاں وچ وی، میرے لِیڑے گلِے رہے
میں وی دِھی سی ڈولے پاؤنی، سوہا جوڑا لین گیا
ویکھ کے میری حالت ولے، ہسدے گوٹے طِلے رہے

بابا نجمی​

 

[زیرک]

جس دھرتی تے رَجواں ٹُکر کھاندے نئیں مزدور
اس دھرتی دے حاکم کتے، اس دے حاکم سور
میرے وانگوں چار دہاڑے بھٹھی کول کھلو
مُلاں فیر وکھاویں مینوں اپنے منہ دا نور

بابا نجمی​

 

[زیرک]

میں ون دا سنگھنا بوٹا
ٹھنڈیاں میریاں چھاواں
مٹھیاں میریاں پیلو
وے توں راہیا جاندیا
بُھکھن بھانیا ماندیا
آ جھٹ کو ساہ لے
میریاں پیلو کھا لے
میری چھاویں بہہ لے
میں ون دا سنگھنا بوٹا
ٹھنڈیاں میریاں چھاواں

شریف کنجاہی​

 

[زیرک]

مٹی ڈھوئی کسے چک پھیرے
کسے وگ سیالاں دے چھیڑے
جدوں بخت نہ ہون چنگیرے
شریف کنجاہی​

 

[زیرک]

چل ٹُر چل گھر میرے
اَج تک میرے گھر وِچ چانن
اِک وی جھات نہ ماری
آن رُکی نئیں اِک پل اوتھے
سُورج دی اسواری
ڈوریاں کندھاں گونگے بوہے
چُپ راہواں، بند باری
جوکاں بن کے خون نچوڑن
بے رونق دُکھ میرے

منو بھائی​

 

[زیرک]

حرف شکایت، ہونٹھ تروپے، قافیئے تنگ ردیفاں دے
سنگھی نونہہ غریباں دی، ہتھ کَٹے گئے غریباں دے
لوہلے لنگڑے پار اُتارن، پُل صراط تریفاں دے
پر اجے قیامت نئیں آئی
منو بھائی​

 

[زیرک]

کنڈیاں وچ وی جی لینے آں
زہر غماں دا پی لینے آں
اَج کسی نے آ کے پُچھیائے
بُھل جاون دا کی لینے آں؟
فاخرہ بتول​

 

[زیرک]

ہتھوں لعل گوایا مُڑ لبھیا ناہیں
اس دی وِچ تلاش آوارہ ہاں میں
لگدی کوئ نئیں دنیا دی شے چنگی
اسے واسطے کردا کنارا ہاں میں
یار سو جو دردِ فراق دے گئے
نظر آندا تاں بے سہارا ہاں میں

یونس خیال​

 

[زیرک]

پُچھیا اِک دن دل توں میں
دنیا کولوں کیوں کردا کنارا ایں توں
کہڑی چیز دا خوف دَس ہے تینوں
گَل بات نہ کردا اشارہ ایں توں
کہڑی چیز دا سایہ ہے تُدھ اُتے
دِسدا سہمیا بہوں دُکھیارہ ایں توں
کِس دی یاد وچ دس خیال سائیاں
وانگ پاگلاں پھردا آوارہ ایں توں

یونس خیال​

 

[زیرک]

وَسدی دنیا اجاڑ میری
آپوں عیش آرام وِچ وَسناں ایں
نال دَغے فریب دے دل لے کے
ہُنڑ کیوں منہ چھپانڑاں تے نسناں ایں
عرضاں کیتیاں نالے ہزار ترلے
بھیت دل دے مول نہ دسناں ایں
لُٹ کے دِین ایمان نثاؔر میرا
پیا تکدا تماشے تے ہسناں ایں

ماسٹر شریف نثار​

 

[زیرک]

کِدھرے ٹنگیا ہویا واں
جیندا واں نہ مویا واں
اونی واری جَمیا واں
جِنی واری رویا واں
چھالاں مار کے لنگھے او
بندہ واں کہ ٹویا واں؟
عقل دھروئی پھردی سی
اس لئی پاگل ہویا واں
کوئی مینوں دَسے گا
سُتا واں کہ مویا واں

تجمل کلیم​

 

[زیرک]

فیر کرن برباد آئی اے
اج اوہ تیری یاد آئی اے
عمراں نال نبھانی پے گئی
وِچ جدوں اولاد آئی اے
سَکے لاش نوں چُکن آ گئے
ایویں دی امداد آئی اے
میں قربان وی ہو سکنا واں
ایس طراں دی داد آئی اے
یار کلیما اتھرو نہیوں
پلکاں تے فریاد آئی اے

تجمل کلیم​

 

[زیرک]

چُنی اُتے لِشکدے گوٹے، اپنی تھاں
کاریگر دے وِنھے پوٹے، اپنی تھاں
گلاں نال وی بندے مردے ویکھے نیں
ایہہ بندوقاں، ڈانگاں، سوٹے اپنی تھاں

تجمل کلیم​