زیرک دی پسندیدہ پنجابی، سرائیکی، پوٹھواری تے ہندکو شاعری

[محسن نذیر]

چُوٹھے ہاسے ہسدے لوک
بھیت نہ دل دا دسدے لوک
چنگے وقت دے سنگی ساتھی
برے وقت توں نسدے لوک
بھانویں چلیاں دودھ پیائیے
ناگی بن کے ڈسدے لوک
جان دی بازی لائی جنہاں لئ
ہتھیں مشکاں کسدے لوک
جنہاں اشفاقؔ دے قاتل بننا
اوہو ای دل وچ وسدے لوک

اشفاق احمد​

واااہ کمال کیا کہنے

 

[زیرک]

کرتار پور بارڈر

اج آکھاں وارث شاہ نوں
ہُن تک اپنا پنجاب
اساں پریت دے دیوے بال کے
اج چانن کیتے خواب
فیر میلے لگ گئے دلاں دے
فیر پُھلاں بھری چناب
اٹھ درد منداں دیا دردیا
تک لہو دا اج خراج
اج سانجھ دلاں دی گھول کے
اساں جوڑ دتا پنجاب

عاطف جاوید عاطف​

 

[زیرک]

مائے
توں نئیں دسیا
جدوں ہاسے گواچ جان
تے اپنا اندر
خالی کمرے وانگر
گونجن لگے
تے کیہڑا بُوہا کھولیے
دُکھ کیدے نال پھولیے​

 

[زیرک]

اسیں روندے وکھرے بہہ کے
ساڈی سب توں وکھری گل
ساڈی ساڈے نال نہ بن دی
اسیں آپ نئیں اپنے ول
اسیں بجھیاں سب بجھارتاں
سانوں ہور نہ ایویں چھل
ساڈا خون ہجر نچوڑدا
ساڈے مسلے دا نئیں حل
ساڈے اندروں گونج نہ جاندی
ساڈی رگ رگ وجدے ٹل
اسیں عشق نبھاون ٹر پئے
ساڈی جیوندیاں لئے گئی کھل
ساڈے پیر نے لہو لہان
سانوں یار پیا آکھے چل
پُنن لے سسی دی سار
شالا وسے تیرا تھل
ساڈی منزل اوکھی بیلیا
توں ساڈے نال نہ رل​

 

[زیرک]

رب کرے اس دھرتی اُتے
ون سَونّیاں ذاتاں مُکن
اُچیاں نیویاں باتاں مُکن
لوڑاں وی کم ذاتاں مُکن
ظُلم دیاں برساتاں مُکن
کال کلوٹیاں راتاں مُکن

رب کرے اس دھرتی اُتے
ہر اک شام سُہانی ہووے
شہد توں مِٹھا پانی ہووے
پُھلاں دی بس ڈھانی ہووے
ہر کوئی راجا رانی ہووے

ارشاد سندھو​

 

[زیرک]

سونہہ تینوں دریاواں دی
قسم ای کنک کپاہواں دی
مِنت سرہوں دے پُھلاں دی
لال گُلابی بُلھاں دی
عرض ای اُجڑے کھوہاں دی
وِچھڑ گئیاں کُجھ روحاں دی
ہاڑا پِپل بوڑھاں دا
اکو اک اُڈیک مُکا دے
سانوں وِچھڑے یار ملا دے
بھاویں اِکو وار ملادے

ارشاد سندھو​

 

[زیرک]

جندے نی رہو اوھلا کر کے
پیر پیر تے ڈنگدے پھردے
سجن سپاں ورگے

افضل ساحر​

 

[زیرک]

جِندے نی! کی لچّھن تیرے
پھنیئر نال یارانے وی نے
جوگی ول وی پھیرے

افضل ساحر​

 

[زیرک]

جِندے نی! کی ساک سہیڑے
اِک بُکل وِچ رانجھن ماہی
دُوجی دے وِچ کھیڑے

افضل ساحر​

 

[زیرک]

جِندے نی! کی ویلے آئے
اِک دُوجے دی جان دے وَیری
اِکو ماں دے جائے

افضل ساحر​

 

[زیرک]

جِندے نی کی کارے کِیتے
آپے ای آس دے چولے پاڑے
آپے ای بہہ کے سِیتے

افضل ساحر​

 

[زیرک]

اپنے آپ توں ڈر لگدا سی
شام سی ایہو جئی
میں اوہنوں تے اوہنے مینوں
کوئی وی گل نئیں کہئی

روندیاں روندیاں اکھاں دے نال
رُڑھ گئے خواب وی کئی
اوس دھیاڑے شاماں ویلے
ٹُٹ کے بارش پئی​

 

[زیرک]

بندہ ہر ملاقات نوں آخری سمجھے کیوں جے ساہ ہن بے اعتبارے
ہر بشر تے ایہہ گل لازم ہے ڈنگ خلق دے نال گزارے
لقمان دے پُتر وی بچ نئیں سکدے جدوں سد تقدیر چا مارے
انج جیویئے درؔد جے مر گیاں وی کوئی بشر نہ یاد وسارے
غلام محمد درد​

 

[زیرک]

ساری سِک لہہ گی اے سانگیاں دی ہِکا گھاٹ جناب دی جھل کے
چلو سمجھ تاں آ گئی جیونڑ دی تیری سنگت دی ہاٹھ اِچ رل کے
ہنڑ اگلے سجنڑ سنبھال کے رکھیں متاں یاد پئی آوی ول کے
پچھاں کوی نوں ہٹدے دیگر نوں کدی درؔد پچھاویں ڈھل کے
غلام محمد درد​

 

[زیرک]

امیری غریبی دی جنگ ہوندی پئی اے
الفت محبت بے رنگ ہوندی پئی اے
نفرت تے ہوندی اے دنیا اِچ ساری
پر ڈاڈھی تے چوکھی ایہہ جھنگ ہوندی پئی اے​

 

[زیرک]

باقی گلاں فیر کراں گے
اَج محبت ڈھیر کراں گے
اپنا سُورج آپ اُگا کے
ہُن اِک نوِیں سویر کراں گے
اُس پِپلی دے تھلے بہہ کے
گلاں کافی دیر کراں گے
کاہنوں منصف وچ بٹھاویں؟
رہن دے اوس بغیر کراں گے
کیہ ماسہ، کیہ پا، چھٹاکی
کرنائی اے تے سیر کراں گے​

 

[زیرک]

ایہہ جیون
اک سُفنا جاپے
اِنج لگدائے
تھوڑے چِر چہ
اکھ نے جانا کھُل
تُو نئیں ہونا
میں نئیں ہونا
سَبھ کجھ جانا رُل​

 

[زیرک]

ربا
تیرے حکم بِنا جے
پتّا وی نہیں ہِلدا
کیہ سمجھاں فِر
ہر ماڑے تے تگڑے پِچھے تُوں ایں؟
لگدے پئے نیں جیہڑے سانوں
رگڑے
پِچھے تُوں ایں؟​

 

[زیرک]

اندر بھکھدے سورج
ساوے رُکھ
تے پکیاں چھتاں
ڈَک نا سکیاں
اندر والی دُھپ

فرحت عباس شاہ​

 

[زیرک]

اسیں جمدیاں نال دے گھابرے، اسیں قسمت نال خفا
کدیں پتھراں دے وچ کھیڈدے، کدیں ٹُردے دُھوڑ اُڈا
اسیں بھولے وانگ کبوتراں ، اسیں پاگل وانگ ہوا
اسیں اپنے آپ عبادتی، اسیں اپنے آپ خدا

فرحت عباس شاہ​