بلھے شاہ

ایہہ ویکھن دی کوشش کیتی اے بئی کیہڑے کیہڑے شاعر نے شبد تُساڈے نوں ورتیا اے ۔ بلھے شاہ: (1680 – 1757) جم پل : قصور ہُن پاس تُساڈے وسّاں گی نہ بے دِل ہو کے نسّاں گی سبھ بھیت تُساڈے دسّاں گی کیوں مینوں انگ نہ لائیدا ہُن کِس تھیں آپ چھپائیدا سوما:آکھیا بلھے شاہ نے؛ محمد آصف خان؛ پاکستان پنجابی...

Baba Bulleh Shah Ki Zindagi - Samaa Special - 14 July 2016

ڈھولا آدمی بن آیا آپے آہو آپے چیتا آپے مارن دھایا آپے صاحب آپے بردا آپے مُل وکایا ڈھولا آدمی بن آیا ہاٹھی تے اسوار ہویا کدی ٹھوٹھا ڈانگ بُھوایا راول جوگی بھوگی ہوکے سانگی سانگ رچایا ڈھولا آدمی بن آیا بازی گر کیا کھیلی بازی پتلی وانگ نچایا میں اس پڑتالی نچناں ہاں جس گت مت یار...

بنسی کاہن اچرج بجائی بنسی والیا چاکا رانجھا تیرا سُر ہے سب نال سانجھا تیریاں موجاں ساڈا مانجھا ساڈی سُر تیں آپ ملائی بنسی کاہن اچرج بجائی بنسی والیا کاہن کہاویں شبد انیک انوپ سناویں اکھیاں دے وچ نظر نہ آویں کیسی بکھڑی کھیل رچائی بنسی کاہن اچرج بجائی بنسی سبھ کوئی سنے سنائے ارَتھ...

بلھا کیہ جاناں ذات عشق دی کون نہ سوہاں، نہ کم بکھیڑے ونجے جاگن سَون رانجھے نوں میں گالیاں دیواں، من وچ کراں دعائیں میں تے رانجھا اکو کوئی، لوکاں نوں ازمائیں جس بیلے وچ بیلی وسے، اُس دیاں لواں بلائیں بلھا شوہ نوں پاسے چھڈ کے، جنگل ول نہ جائیں بلھا کیہ جاناں ذات عشق دی کون نہ سوہاں، نہ کم بکھیڑے...

آؤ فقیرو میلے چلیے، عارف کا سن واجا رے انہد سَبد سنو بہو رنگی، تجیے بھیکھ بیاجا رے انہد واجا سرپ ملاپی نِر ویری سر ناجا رے میلے باجھوں میلا اوتَر، رڑھ گیا مول وہاجا رے کٹھن فقیری رستہ عاشق، قائم کرو من بھاجا رے بندہ رب بھیو اِک بلھا پڑا جہان براجا رے (بلھے شاہ)

مینوں سکھ دا سنیہڑا توں جھب لیاویں وے پاندھیا ہو میں کبڑی میں دبڑی ہوئی آں میرے سبھ دکھڑے بتلاویں وے پاندھیا ہو کھلیاں لٹاں گل دست پراندا ایہہ گل آکھیں، نہ شرمائیں وے پاندھیا ہو اک لکھ دیندی میں دو لکھ دیساں مینوں پیارا آن ملاویں وے یاراں لکھ کتابت بھیجی کِتے گوشے بہہ سمجھاویں وے پاندھیا ہو بلھا...

آکھاں وے دل جانی پیاریا، مینوں کیہا چیٹک لایا ای میں تیں وچ نہ ذراجدائی، ساتھوں اپنا آپ چھپایا ای مجھیں آئیاں رانجھا یار نہ آیا، پُھوک برہوں ڈوں لایا ای ہیں نیڑے مینوں دُور کیوں دسنایں، ساتھوں اپنا آپ چھپایا ای وچ مصر دے وانگ زلیخا، گھنگٹ کھول رُلایا ای شوہ بلھے دے سر پر برقع، تیرے عشق نچایا ای...

آ سجن گل لگ اساڈے، کیہا جھیڑا لایو ای ؟ سُتیاں بیٹھیاں کجھ نہ ڈٹھا، جاگدیاں شوہ پایو ای قم باذنی شمس بولے، الٹا کر لٹکایو ای عشقن عشقن جگ وچ ہوئیاں، دے ولاس بٹھایو ای میں تیں کائی نہیں جدائی، پھر کیوں آپ چھپایو ای مجھیاں آئیاں ماہی نہ آیا، پھوک برہوں رلائیو ای ایس عشقَ دے ویکھے کارے، یوسف...

ایہ دکھ جا کہوں کس آگے رُم ڑہم گھاہ پریم کے لاگے سکت سکت ہو رین وہانی ہمرے پیا نے پیڑ نہ جانی کیا جانوں پیا کیا من بھانی بلکت بلکت رین وہاسی ہاسے دی گل پے گئی پھاسی کرت پھرت نت موئی رے موہی کون کرے مُوں سے دل جوئی شام پیا میں دیتی ہوں دھروئی دُکھ جگ کے موہے پُوچھن آئے جن کے پیا پردیس...

ایہہ اچرج سادھو کون کہاوے چھن چھن روپ کِتے بن آوے مکہ لنکا سہدیو کے بھیت، دویو کو ایک بتاوے جب جوگی تم وصل کرو گے، بانگ کہے بھانویں ناد وجاوے بھگتی بھگت نتارو ناہیں بھگت سو ای جیہڑا من بھاوے ہر پرگٹ پرگٹ ہی ویکھو کیا پنڈت پڑھ وید سُناوے دھیان دھرو ایہ کافر ناہیں، کیا ہندو کیا ترک کہاوے...

ایسا جگیا گیان پلیتا نہ ہم ہندو نہ تُرک ضروری نام عشق دی ہے منظُوری عاشق نے ہر جیتا ایسا جگیا گیان پلیتا ویکھو ٹھگاں شور مچایا جمناں مرناں چا بنایا مُورکھ بُھلّے رَولا پایا جس نوں عاشق ظاہر کیتا ایسا جگیا گیان پلیتا عاشق دی ہے بات نیاری پریم والیاں بڑی کراری مُورکھّ دی مت ایویں...

ایس نیونہہ دی اُلٹی چال صابر نے جد نیونہہ لگایا ویکھ پیا نے کیہہ دکھلایا رگ رگ اندر کِرم چلایا زوراور دی گل محال ایس نیونہہ دی اُلٹی چال زکریا نے جد پایا کھارا جس دم وجیا عشق نقارا دھریا سر تے تکھا آرا کیتا ایڈ زوال ایس نیونہہ دی اُلٹی چال جد یحیی نے پائی جھاتی رمز عشق دی لائی کاتی جلوہ دِتا...

اماں بابے دی بھلیائی اوہ ہُن کم اساڈے آئی امّاں بابا چور دھُراں دے، پُتّر دی وڈیائی دانے اُتوں گُت بگُتی گھر گھر پئی لڑائی اساں قضیے تداہیں جالے، جد کنک اوہناں ٹُرکائی کھائے خیراتے پھاٹیے جمعہ، اُلٹی دستک لائی بُلھّا طوطے مارباغاں تھیں کڈّھے، اُلّو رہن اُس جائی اماں بابے دی بھلیائی اوہ...

الٹے ہور زمانے آئے کاں لگڑ نوں مارن لگے چڑیاں جرّے کھائے الٹے ہور زمانے آئے عراقیاں نوں پئی چابک پوندی گَدّوں خود پوائے الٹے ہور زمانے آئے اپنیاں دے وچ الفت ناہیں کیا چاچے کیا تائے الٹے ہور زمانے آئے پیو پُتراں وچ اتفاق نہ کائی دھِیّاں نال نہ مائے الٹے ہور زمانے آئے سچیاں نوں پئے ملدے دھکے...

اُلٹی گنگا بہایورے سادھو تب ہردرسن پائے پریم کی پُونی ہاتھ میں لیجو، گنُجھ مروڑی پڑنے نہ دیجو گیان کا تکلا دھیان کا چرخہ، الٹا پھیر بھوائے اُلٹے پاؤں پر کُنبھ کرن جائے، تب لنکا کا بھیدا پائے دھنیر لٹیا ہُن لچھمن باقی، تب انحد ناد بجائے ایہ گَت گُر کی پریوں پاوے گُر کا سیوک تبھی سدائے امرت...

اک نقطے وچ گل مکدی ہے پھڑ نقطہ چھوڑ حساباں نوں کر دور کفر دیاں بایاں نُوں چَھڈ دوزخ گور عذاباں نُوں کر صاف دلے دیاں خواباں نُوں گل ایسے گھر وچ ڈھُکدی ہے اک نقطے وچ گل مکدی ہے اِینویں متھا زمین گھسائیدا پا لمّا محراب وکھائیدا پڑھ کلمہ لوک ہسائیدا دل اندر سمجھ نہ لیائیدا کدی بات سچی بھی...

اک الف پڑھو چھٹکارا ہے اک الفوں دو تن چار ہوئے پھر لکّھ کروڑ ہزار ہوئے پھر اوتھوں باہجھ شمار ہوئے ہِک الف دا نُکتہ نیارا اے اک الف پڑھو چھٹکارا اے کیوں پڑھنائیں گَڈ کتاباں دی سر چانائیں پنڈ عذاباں دی کیوں ہویاں شکل جلاداں دی اگے پینڈا مشکل بھارا ہے اک الف پڑھو چھٹکارا ہے بِن حافظ حفظ...

اُٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ایہہ سون تیرے درکار نہیں اک روز جہانوں جانا ہے جا قبرے وچ سمانا ہے تیرا گوشت کیڑیاں کھانا ہے کر چیتا مرگ وِسار نہیں اُٹھ جاگ گھراڑے مار نہیں ایہہ سون تیرے درکار نہیں تیرا ساہا نیڑے آیا ہے کجھ چولی داج رنگایا ہے؟ کیوں اپنا آپ ونجایا ہے اے غافل تینوں سار نہیں اُٹھ جاگ...

اپنے سنگ رلائیں پیارے، اپنے سنگ رلائیں پہلے نیُونہہ لگایا سی تیں آپے چائیں چائیں میں لایا ہے کہ تُدھ لایا، اپنی اور نبھائیں راہ پواں تاں دھاڑے بیلے، جنگل لکھ بلائیں بُھوکن چیتے چِت مچتے، بھوگن کرن ادائیں پار تیرے جگاتر چڑھیا، کنڈھے لکھ بلائیں ہُول دلے دا تھر تھر کنبدا، بیڑا پار لنگھائیں کر لے...