مرا شفاعتِ این پنج تن بسنده بُوَد
که روزِ حشر بدین پنج تن رهانم تن
بهینِ خلق و برادرْش و دختر و دو پسر
محمّد و علی و فاطمه، حسین و حسن
(غضایِری رازی)
مجھے اِن پنج تن کی شفاعت کافی ہے، کہ روزِ حشر اِن پنج تن کے وسیلے سے میں [اپنے] تن (یعنی خود) کو نجات دلاؤں گا: خیرِ خَلق، اُن کے برادر، دختر اور دو پسر؛ (یعنی) محمد، علی، فاطمہ، حُسین اور حسن۔