پنجابی غزل

دل نوں سوچ وچار بڑے نے پیار دے وچ آزار بڑے نے کدھرے دھوکہ دے نہ جاویں تیرے تے اعتبار بڑے نے مشکل پئی تے کُھلیاں اکھیاں ایویں بُھل سی یار بڑے نے یاد کرے گی سانوں دنیا منیا اے فنکار بڑے نے قوم دی قسمت بدلن والے دل والے دو چار بڑے نے ناز ھوری وی کھا گئے دھوکہ سُنیا سی ہوشیار بڑے نے ناز خیالوی

اے غزل چند ورھے پرا نی مگر اج تیکر کدھرے پیش کرن دی ہمت نئیں کیتی۔۔۔ اک ادھا شعر ادھر ادھر لا کے تے ہاں ٹھار لئی دا اے۔۔۔۔ اج الف نظامی صاب ہوراں دی تحریک دلاون تے اے پیش کر ریا۔۔۔۔۔ کمی کوتاہی معاف۔۔۔۔ کیوں کہ تہانوں پتا میں شاعر نئیں ہے گا۔۔۔۔ میریاں راتاں چانن چانن، نھیرے اوہناں ملے نیں...

سارے کوٹھے ، نالو نال سارے ویہڑے وکھو وکھ ہر زمانے، سب گھرانے پِیڑ پرانی، نوِیں اے دَکھ اِکو گُڑھتی، اکو ای چُلھا کوئی جناور، کوئی بُلھا اوہو ای ساہ، اکو ای ہاہ کدھرے وِینا، کوئی اَلَکھ اوہو ای مالی، اوہو پانی کھڑن گلاب تے کدھرے ککھ حکم ربی نہ ہووے جے کر اُگے اک نہ، بیجو لکھ فلک شیر

پنجابی غزل جوٹھ دا سودا ہتھو ہتھ سچ دا گاہک ٹاواں ٹاواں شکلوں سارے بندے لگدے وچوں بندا ٹاواں ٹاواں ریت چہ گھونگھے رلدے پھردے سیپ چہ موتی ٹاواں ٹاواں شکلوں سارے بندے لگدے وچوں بندا ٹاواں ٹاواں نال مراں گے ہر کوئی کہندا مردا جے کوئی ٹاواں ٹاواں لکن میٹی ہر کوئی کھیڈے پگدا جے کوئی ٹاواں...

چپ اے اندر بُتاں ہار وچ مندر چا ہوندا گھار پا دیندا کوئی گلمی ہار بھَن دیندا کوئی کھوجن ہار فاقے نال نے وَکھیاں جڑیاں آکھن لوکی روزے دار غیرت دے ناں وَڈھی گئی اک مٹیارن الہڑ نار ماں نوں ساہ ہُن مُل لبھدے پتر شہر دے ساہو کار جُثّا بھُردے ڈِھل کی لگدی پہلاں اِس نوں اندروں مار کچا پکا ویکھ...

غزل پہلی گل کہ ساری غلطی میری نئیں جے کر میری وی اے، کی میں تیری نئیں؟ او کہندا اے پیار تے جنگ وچ جائز اے سب میں کہنی آں اوں ہوں، ہیرا پھیری نئیں کِسراں ڈر دا گُھن کھا جاندا اے نیندر نوں توں کی جانیں، تیرے گھر جو بیری نئیں میری من تے اپنے اپنے راہ پئیے کی کہناں ایں، جنی ہوئی بتھیری نئیں؟...

ماڑے دی تقدیر وغیرہ ملاں پنڈت پیر وغیرہ جے کر مرزے سو جاون تے ٹٹ جاندے نیں تیر وغیرہ غیرت غیرت کر دے مر گئے کنے خان شمیر وغیرہ جے کر عشق دے راہ پینڑا ای صاحباں!تیرے ویر وغیرہ؟ اردو غزل وی ٹھیک اے صابر ہاں اوہ غالب میر وغیرہ صابر علی صابر

پنجابی زبان میں میری پہلی 'باقاعدہ' کاوش۔ دل موئے دا دارُو کوئی نہ ہُٹّے کر دوائیاں صدقے جایے یار سجن دے لاش نوں اَگّاں لائیاں ہجر وصال دی آساں بھانویں سوکن بن بن بیٹھن دل دیاں کَندھاں کیہڑیاں کَندھاں کی ڈھائیاں کی چائیاں جیوندی جاگدی خلقت تیری مر مُک گئی اے ربّا چار چفیرے چپ ای چپ اے دِتیاں...

مکّ جاون جنجال، ملے تے پاواں رجّ دھمال، ملے تے ہار کے آپوں جت لاں اوہنوں چلاں ایسی چال، ملے تے دل دا کاسہ خالی ہویا اے ہو جاں مالامال، ملے تے واراں اوہدے سر توں مستی واراں حسن جمال، ملے تے سبھ سوغاتاں یاد کراواں چھلے چھاپ رومال، ملے تے گڈّگورؔ دی قسمت جاگ پوے دی ہوسن بخت کمال، ملے تے

۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔تازہ غزل۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ نیویں لوک نیں جنے سارے اُچے کوٹھے ۔۔۔۔ پائی جاندے اندروں اندری لُٹ کے حاکم باہرو باہر ۔۔ ۔۔ گھلائی جاندے کُھلیاں کرن نوں محلاں اپنیاں ساڈی ڈھاریاں ڈھائی جاندے کُرسی خاطر مرگئے جیہڑے اوہ وی شہید کہوائی جاندے آپ نے سُندے آنند بھیرویں...

جتھے تیرے پیر او بیلی اوتھے ہووے خیر او بیلی لیڈراں اُتّے ورھدے پُھلّ مینوں لگن زہر او بیلی ہووے گا کدی راوی دریا ہُن وچارا ۔۔۔ نہر او بیلی لمّے سوکے ۔۔ مارُو پانی وَنّ سَوَ نّے ۔۔ قہر او بیلی راہ میری وِچ وِچھے پینڈا نالے آکھے ۔۔۔ ٹھہر او بیلی وِچ چَناں جنے سوہنی روڑھی دل وچ...

غزل ایویں اوہنوں تڑھیاں دِتیاں کوچ اساں کر جانائیں اوہدے شہروں دُوجی تھانویں کیہڑا کافر جانائیں عشق نہ جس دے پلّے اُ س نے ہونائیں لیراں لیراں جس نوں کوئی کھچ نہ ہووے اُس نے کھلر جانا ئیں خواباں وچ تکیاں نئیں سن ساڑن والیاں چھانواں کدی خیال وی نئیں سی دُھپے وی ٹھر جانائیں شاخاں جیہڑے ساوے پتر...