امرتا پریتم

وے میں تِڑکے گھڑے دا پانی کل تک نہیں رہنا ایس پانی دے کن ترہائے تریہا دے ہونٹھاں وانگوں او میرے ٹھنڈے گُھٹ دیا مِترا کہہ دے جو کُجھ کہنا ای اج دا پانی کیکن لاہوے کل دی تریہہ دا قرضہ نہ پانی نے کنی بھجنا نہ پلے وچ رہنا وے میں تِڑکے گھڑے دا پانی کل تک نہیں رہنا

اج اساں اک دنیا ویچی تے اک دین ویہاج لیائے گل کفر دی کیتی سُپنے دا اک تھان اُنایا گز کوں کپڑا پاڑ لیا تے عمر دی چولی سیتی اج اساں اک دنیا ویچی تے اک دین ویہاج لیائے گل کفر دی کیتی اج اساں اَنبر دے گھڑیوں بدل دی اک چَپنی لاہی گھٹ چاننی پیتی اج اساں اک دنیا ویچی تے اک دین ویہاج لیائے گل کفر دی...

او میرے دوست میرے اجنبی اک وار اچانک توں آیا تاں وقت اصلوں حیران میرے کمرے چ کھلوتا رہ گیا ترکالاں دا سورج لیہن والا سی پر لیہہ نہ سکیا تے گھڑی کُو اس نے ڈبن دی قسمت وسار دتی فیر ازلاں دے نیم نے اک دہائی دتی تے وقت نے بیتے کھلوتے چھناں نوں دھکیا تے گھابر کے باری چوں چھال مار دتی ترکالاں دا سورج...

وے سائیں تیرے چرخے نے اَج کت لیا کتن والی نوں ہر اِک مُڈھا پچھی پایا نہ کوئی گیا تے نہ کوئی آیا ہائے اللہ اَج کی بنیاں اِس چھوپے کتن والی نوں تاک کسے نہ کھولے پِیڑے نِسل پئے رانگلے پیڑھے ویکھ اٹیرن باورا ہویا لبھدا اَتن والی نوں کسے نہ دِتی کسے نہ منگی دُوجے کنی واج نہ لنگی امبر ہس کے ویکھن...

وکدا وچ بزار قبراں وکدیاں قبراں وچوں بول وی وکدے یار وی وکدا اوہدے گل دا ہار وی وکدا عشق دا ورقہ ورقہ وکدا وکدے قول قرار وارث شاہ ۔۔۔۔۔ ہٹیاں وکدیاں جٹیاں وکدیاں رنگ وی وکدا جھنگ وی وکدا ہیراں وکدیاں رانجھے وکدے وکدا تخت ہزار وارث شاہ ایتھے۔۔۔۔ کھیڑے وکدے گیڑے وکدے ساہواں وکدیاں رکھ رکھ تے...

سائیں سائیں!تو اپنی چلم سے تھوڑی سی آگ دے دے میں تیری اگر بتی ہوں اور تیری درگاہ پر مجھے ایک گھڑی جلنا ہے۔ ۔ ۔ یہ تیری محبت تھی جو اس پیکر میں ڈھلی ا ب پیکرسلگے گا تو ایک دھواں سا اٹھے گا دھوئیں کا لرزاں بدن آہستہ سے کہے گا جو بھی ہوا بہتی ہے درگاہ سے گذرتی ہے تیری سانسوں کو چھوتی ہے...

میں تینوں فیر ملاں گی کِتھے؟ کس طرح؟ پتا نہیں شاید تیرے تخیل دی چھنک بن کے تیرے کینوس تے اتراں گی یا ہورے تیرے کینوس دے اُتے اک رہسمئی لکیر بن کے خاموش تینوں تکدی رواں گی یا ہورے سورج دی لو بن کے تیرے رنگاں اچ گھُلا گی یا رنگاں دیاں باہنواں اچ بیٹھ کے تیرے کینوس نو ولاں گی پتا نئیں کس طرح، کتھے...

صرف دو رجواڑے تھے ایک نے مجھے اوراسے بےدخل کیا تھا اوردوسرے کو ہم دونوں نے تیاگ دیا تھا اور ننگے آسمان کے نیچے میں کتنی ہی دیر جسم کی بارش میں بھیگتی رہی وہ کتنی ہی دیر جسم کی بارش میں گلتا رہا پھر برسوں کے موہ کو ایک زہر کی طرح پی کر اس کے کانپتے ہاتھ نے میرا ہاتھ پکڑا چلو لمحوں کے سر...

تصویر بشکریہ راشد لطیف۔ بمبئی 1958

امرتا پریتم دی اِک نظم گلزار صاحب دی آواز وچ YouTube - Amrita Pritam's poem recited by Gulzar

کلامِ شاعر بزبانِ شاعر او میرے دوست میرے اجنبی شاعر: امرتا پریتم