صفحہ نمبر 271
ایکہ دادی کرد راسوزِ عرب
بندہ خودرا حضورِ خود طلب
بندہ چوں لالہ داغے در جگر
دو ستانش از غم ِ او بے خبر
بندہ اندر جہان نالاں چونے
تٖفتہ جاں از نغمہ ہائے پے بہ پے
در بیاباں مثل چوب نیم سوز
کارواں بگذشت و من سوزم ہنوز
اندریں دشت ودرے پہناورے
بو کہ آید کا روانے دیگرے
جاں ز مہجوری بنالد...