ہیر دی نماز چرن سنگھ

[سید شہزاد ناصر]

گھیؤ دی چُوری دا بھر چھناں، لئی ہیر سی جاندی
کاہلی کاہلی قدم اٹھاندی، لوکاں نظر بچاندی
دل وچ فکر کہ میرا رانجھا ہوؤُ اڈیکاں کردا
بُھکھا بھانا، کسے برچھ دی چھاویں ہؤکے بھردا
اگے پنڈ دا وڈا مُلّانا، پئیا نماز پڑھیندا
اپنی جاچے رب دے سر سی، بڑا احسان کریندا
اپنے دھیان مگن تے بے سدھ، ہیر اگوں دی لنگھی
ویکھ مُلّاں نے دَند کرِیچے، مانوں گھٹ دؤ سنگھی
واپس مُڑی، کھوا کے چُوری، کر کے درشن میلہ
اگوں پیا کھان نوں مُلّاں، بُھکھا جِویں بگھیلا
او ملعون دوزخی لڑکی، احمق، ﷲ ماری
بے وقوف، تو نے ہے کر دی، قضا نماز ہماری
اندھی بن کے گزری آگے، دھیان ہمارا ٹُوٹا
پڑھنی پڑی نماز دوبارہ، ترا مغز کیوں پُھوٹا
ہیر پیاری نے مسکا کے، اتر دتا مٹھا
سوں رانجھے دی، میں نہیں تینوں، جان سمے سی ڈِٹھا
رانجھے ول سُرت سی میری، ہور خیال سبھ بُھلے
سجھدے نہ سن، سَجّے، کھبّے، دُھپّ، بارشاں، بلے
جد تک بیلے پجّ نہ چوری، رانجھے تئیں کھوآئی
جد تک درس نہ پایا اُسدا، مینوں ہوش نہ آئی
تری سُرت بھی جے نج رانجھے، ربّ سنگ ہُندی گُندی
دِسدی ہی نہ میں پھر تینوں، قضا نماز نہ ہندی
ایس نماز دا کیہ ہے فیدا، جو نہ سُرت ٹکاوے
لوکاں نوں ملعون آکھ کے گالھاں بکن سکھاوے
لعنت ﷲ دی اُس نوں جو، کرے دمبھ دم بازی
بنیں جِے میرا چیلا مُلّاں، سچا بنیں نمازی
ہکا بکا ہو مُلّاں نے، پیر ادھے ہتھ لایا
ہیرے، تُوں تاں میں انھے نُوں سُتھرا نُور دکھایا​

 

[شمشاد]

عشق تو پھر عشق ہے ناں۔