غدیر زھرا
لائبریرین
میرے گیتاں دی لاجونتی نوں،
تیرے برہے نے ہتھ لائی ۔
میرے بولاں دے زرد پتیاں نے،
تیری سردل 'تے سر نوائی ۔
ایہہ کون مالی ہے دل میرے دا
چمن جو پھگن 'چ ویچ چلئ،
ایہہ کون بھورا ہے جس نکھتے نے
میرے غم دی کلی نوں تائی ۔
اوہ کہڑی کنجک سی پیڑ میری دی
جس نے دنیاں دے پیر دھوتے،
ایہہ کہڑی حسرت ہے جس نے دل دے
ویران ویہڑے 'چ چوک واہئ ؟
میرے ساہاں دی پون تتی دا
کہڑا بلاّ کھلا 'چ گھلئ،
ایہہ کہڑا ہنجھو ہے میرے نیناں دا
شہر چھڈّ کے جو مسکرائی ؟
میری عمرہ دی لاجونتی نوں،
تیرے برہے نے ہتھ لائی ۔
میرے ساہاں دے زرد پتیاں نے
تیری سردل 'تے سر نوائی ۔
میل تیرے دے مکھ سندھوری 'تے
پے گئیاں نے وے ہور چھاہیاں،
ہور غم دے حسین مکھ 'تے
وے کلّ پھرکت دا نکل آئٔے ۔
ٹر چلی ہے باہر جوگن
وے کرن پت جھڑ دا پاک تیرتھ،
تتلیاں نے ملوک منجری دا
پیٹھ متھے 'تے تلک لائی ۔
ننگے پوناں دے سہل پیراں 'چ
کرن چانن دی چبھ گئی ہے،
بیمار بدلاں دے گل 'چ راتاں
کرا کے چن دا تویت پائٔے ۔
یاد میری دی لاجونتی نوں
تیرے برہے نے ہتھ لائی ۔
پیڑ میری دے زرد پتیاں نے
تیری سردل 'تے سر نوائی ۔
بیتے ورھیاں دے گہرے ساگر 'چ
پھیر آئٔے جوار-بھاٹا،
صدق میرے دے سنکھ، گھوگے
ملاح سمیاں دا چگ لیائی ۔
راتڑی دے سیاح میرے 'چ
کھوہ چانن دا گڑ رہا ہے،
چپّ دی میں ملیم گادھی 'تے
ہجر تیرے دا غم بٹھائی ۔
ہنجھوآں دی جھلار نتری 'چ
دید تیری دا سوہل سپنا
وے شوق میرے نے مڑ نہائی ۔
آس میری دی لاجونتی نوں
تیرے برہے نے ہتھ لائی ۔
صبر میرے دے زرد پتیاں نے
تیری سردل 'تے سر نوائی ۔
اج امیداں نے امبراں تھیں
ہے سون-رشماں دی لاب لائی،
اج حیاتی دے کالے کھیتاں 'چ
تاریاں دا میں کن بجائی ۔
اپنی عمرہ تے تیرے ساہاں دی
مہک نوں ہے میں ضرب دتی،
یاد تیری دا اک حاصل…
تے صفر باقی جواب آئٔے ۔
میرے گیتاں نے درد تیرے دی
خانگاہ 'تے وے پڑھ کے کلمہ،
شہرتاں دا وے مرغ کالا
حلال کر کے نظر چڑھائی ۔
تیرے برہے نے ہتھ لائی ۔
میرے بولاں دے زرد پتیاں نے،
تیری سردل 'تے سر نوائی ۔
ایہہ کون مالی ہے دل میرے دا
چمن جو پھگن 'چ ویچ چلئ،
ایہہ کون بھورا ہے جس نکھتے نے
میرے غم دی کلی نوں تائی ۔
اوہ کہڑی کنجک سی پیڑ میری دی
جس نے دنیاں دے پیر دھوتے،
ایہہ کہڑی حسرت ہے جس نے دل دے
ویران ویہڑے 'چ چوک واہئ ؟
میرے ساہاں دی پون تتی دا
کہڑا بلاّ کھلا 'چ گھلئ،
ایہہ کہڑا ہنجھو ہے میرے نیناں دا
شہر چھڈّ کے جو مسکرائی ؟
میری عمرہ دی لاجونتی نوں،
تیرے برہے نے ہتھ لائی ۔
میرے ساہاں دے زرد پتیاں نے
تیری سردل 'تے سر نوائی ۔
میل تیرے دے مکھ سندھوری 'تے
پے گئیاں نے وے ہور چھاہیاں،
ہور غم دے حسین مکھ 'تے
وے کلّ پھرکت دا نکل آئٔے ۔
ٹر چلی ہے باہر جوگن
وے کرن پت جھڑ دا پاک تیرتھ،
تتلیاں نے ملوک منجری دا
پیٹھ متھے 'تے تلک لائی ۔
ننگے پوناں دے سہل پیراں 'چ
کرن چانن دی چبھ گئی ہے،
بیمار بدلاں دے گل 'چ راتاں
کرا کے چن دا تویت پائٔے ۔
یاد میری دی لاجونتی نوں
تیرے برہے نے ہتھ لائی ۔
پیڑ میری دے زرد پتیاں نے
تیری سردل 'تے سر نوائی ۔
بیتے ورھیاں دے گہرے ساگر 'چ
پھیر آئٔے جوار-بھاٹا،
صدق میرے دے سنکھ، گھوگے
ملاح سمیاں دا چگ لیائی ۔
راتڑی دے سیاح میرے 'چ
کھوہ چانن دا گڑ رہا ہے،
چپّ دی میں ملیم گادھی 'تے
ہجر تیرے دا غم بٹھائی ۔
ہنجھوآں دی جھلار نتری 'چ
دید تیری دا سوہل سپنا
وے شوق میرے نے مڑ نہائی ۔
آس میری دی لاجونتی نوں
تیرے برہے نے ہتھ لائی ۔
صبر میرے دے زرد پتیاں نے
تیری سردل 'تے سر نوائی ۔
اج امیداں نے امبراں تھیں
ہے سون-رشماں دی لاب لائی،
اج حیاتی دے کالے کھیتاں 'چ
تاریاں دا میں کن بجائی ۔
اپنی عمرہ تے تیرے ساہاں دی
مہک نوں ہے میں ضرب دتی،
یاد تیری دا اک حاصل…
تے صفر باقی جواب آئٔے ۔
میرے گیتاں نے درد تیرے دی
خانگاہ 'تے وے پڑھ کے کلمہ،
شہرتاں دا وے مرغ کالا
حلال کر کے نظر چڑھائی ۔
