فارسی شاعری روزی که می‌سرشت فلک آب و خاکِ من - عبدالرحمٰن جامی (مع ترجمہ)

[حسان خان]

روزی که می‌سِرِشت فلک آب و خاکِ من
می‌سوخت زآتشِ تو دلِ دردناکِ من
سررشتهٔ وصالِ تو گر آمدی به کف
پیوند یافتی جگرِ چاک چاکِ من
هرچند دل ز یاریِ خود پاک بینمت
دانم سرایتی بِکُند عشقِ پاکِ من
روزی که می‌نوشت قضا نامهٔ اجل
شد نامزد به تیغِ جفایت هلاکِ من
جامی مجوی خوش‌دلی از من که در ازل
آمیختند با غم و درد آب و خاکِ من
(عبدالرحمٰن جامی)

ترجمہ:
اُس روز کہ جب فلک میری آب و خاک خمیر کر رہا تھا، میرا دلِ دردناک تمہاری آتشِ [عشق] سے جل رہا تھا۔ (یعنی میں قبل از تولّد سے تمہارا عاشق ہوں۔)
اگر تمہارے وصال کا سررشتہ [میرے] دست میں آ جاتا تو میرا جگرِ چاک چاک پیوند پا لیتا۔ ×
ہرچند میں تمہارا دل اپنی یاری سے پاک دیکھتا ہوں، [لیکن] میں جانتا ہوں کہ میرا پاک عشق سرایت و تأثیر کر جائے گا۔
جس روز کہ قضا نامۂ اجل لکھ رہی تھی، تمہاری تیغِ جفا سے میری ہلاکت معیّن ہو گئی۔
اے جامی! مجھ سے خوش دلی مت تلاش کرو کہ ازل میں میری آب و خاک کو غم و درد کے ساتھ مخلوط کیا گیا تھا۔

× سَرْرِشتہ = دھاگے کا سِرا