شيخ اياز جي شاعري

اکبر لاکھو

محفلین
اڃا ته ٻيو به پيارينم، پياس ڪا نه ٻُجهي،

ڪلال! پرکَ پيا ڪن جي ڪا نه آهي تو!

لهي ٿو سِجّ، وَهي وقت جي ندي پيئي،

شرابِ ناب سڄي ڪائنات ٿي ويئي

اڃا خُمار ٿيو نانهه، جامَ ڏي ڪيئي

اڃا ته مَڌّ مٽن ۾ سندءِ نه آهه کُٽو

اڃا پيار، اڃا ٻي، ڀَري ڀَري ٻي ڀي!

اڃا ته ٻيو به پيارينم پياس ڪانه ٻجهي.​
 

اکبر لاکھو

محفلین
ساوڻ آيو وڻ وڻ تي آ، ساوڪ ۽ سرھائي

ساوڻ آيو وڻ وڻ تي آ، ساوڪ ۽ سرھائي

من جي مکڙي جو مرجھائي، وري نھ ٿي سا سائي

ھي خاموشي، سرد ھوا، ٿي تير ڪشي تنھائي

من جا گھاو پيا اڄ اکلي، ياد اوھان جي آئي

ڪنھن ڪنھن ان ۾ پاتو آھي، تنھنجي من جو موتي

سمنڊ کان گھري آھي، تنھنجي اکڙن جي گھرائي

ڪن جون اکڙيون سکڻيون سکڻيون، جئن پينوءَ جو پاند

تنھنجون اکڙيون ميء جا پيالا، سخا ڪرن سرھائي

کنڀڙاٽيون کوھيندا، ھڪٻئي کي بھ ڏسن ٿا، پو ڀي

مچ مٿان ڇو آھھ پتنگن، ايڏي ڀيڙ لڳائي!

رات اسان جي روح ۾ ڪوئي، راڳ ازل کان آيو

آڳ الا ھو سارو تن من، ڳالھھ اوھان جي ڳائي

رات اسان جي ڏات سين ھا، پرجھي پاڻ چوين ھا

گيت جي ھر ھڪ ٻول ۾ ڪئن، ھيءَ جڳ- سندرتا آئي

ھيل ”اياز“ سڄڻ کي، ساريوسي ساري ساوڻ ۾

مينھن اسان ليءِ نينھن نھ آندو، مٺڙي نانھھ نڀائي
 

اکبر لاکھو

محفلین


اي ڪاش اِهو تون ڄاڻين ها

آزاد هوا ڇا ٿيندي آ!

اي ڪاش اِهو تون ڄاڻين ها

پرواهه بنا پَرَ ڪئن هوندا

آزاد فضا ڇا ٿيندي آ!



اي ڪاش اِهو تو ڳائين ها

ڪلهه رات ڀڳت سنگهه ڦاسيءَ تي

جو گيت اڌورو ڳاتو هو!

اي ڪاش اُهو تو پائين ها

جو هار هوائن ۾ لڏندي

ڪلهه تانتيا ٽوپِي پاتو هو!



تاريخ جي خوني گلين مان

هر وقت صدا ڪا ايندي آ

هر وقت لهوءَ جي لاڙن ڏي

ڪا توکي ڇِڪّ ڇڪيندي آ؛





ڄڻ او ڊائر جي ڪا گولي

اڄ تائين توکي تاڙي ٿِي

۽ تنهنجا تُنهنجي مقتل ڏي

ڄڻ پير اچانڪ لاڙي ٿِي،

تاريخ بکايل چيتي جئن

چؤواٽي تي چنگهاڙي ٿِي.



اي ڪاش اِهو تون ڄاڻين ها

ڇا تن جي قيمت ٿيندي آ،

جنهن آزاديءَ جا گيت چيَئه

سا آزادي ڪِٿ نيندي آ!

اي ڪاش اِهو تون ڄاڻين ها

سا آزادي ڪئن اينديِ آ!
 

اکبر لاکھو

محفلین
رت بدلي آ

باک ڦٽيءَ جا

رنگ نچن ٿا

رڳّ رڳّ ۾ رت ٽهڪي ٿو

چاٻين تي ڇَلّي جئن منهنجا

انگ نچن ٿا

رَتّ به ڄڻ ڪا ڪُنجي آهي

آزاديءَ جي دروازي جي

جا مون ڳولي لڌيّ آهي!

 

اکبر لاکھو

محفلین
پنهنجا چَپ چمين سان پياري

پيالن جئن ٽمٽار ڪري ڇَڏ،

ٻيهر وقت نه ورڻو آهي.



مُند انارن جي آئي آ

جو ڪرڻو ٿِي پيار، ڪري ڇڏ

ٻيهر وقت نه ورڻو آهي.



هَٿّ اچن جي هِرکِي توڏي

تن کي تون گُلنار ڪري ڇَڏ

ٻيهر وقت نه ورڻو آ.



عشق نه ڄاڻي مجبوريءَ مان

تون اُن کي مختار ڪري ڇڏ،

ٻيهر وقت نه ورڻو آهي.
 

اکبر لاکھو

محفلین
جهلملائيندڙ ڪراچي!

روشنيءَ جا گيت ڳائيندڙ ڪراچي!

اڄ به مون لئه اوپري ناهين ڪراچي!

سنڌ جي آهين ڪراچي!

اڄ به مان

تنهنجي رستن کي مُنڊيءَ جئن ڄڻ ته پورو ٿو اچان!

اڳ گرومندر کان ٿورو اڳڀرو ويندي هئينءَ

شام جو ڪيئي ٽَلا ٽهه ٽهه ڪندا نيندي هئينءَ،

ڪويلين جي ڪوڪ ڏي جي ڌيان ويندو هو ڪڏهن،

۽ ڪڏهن تارا هوا ۾ جُگنوئن جئن جڳمڳائيندا هيا

پير منهنجا ڊگمگائيندا هيا،

عاملياڻين جي پٺيان-

اڄ به مان

تن کي سارٖي تن جي خوشبوءَ ۾ وڃان ٿو ويڙهجي،

ڪوڪ ڪويل جي ٻڌان ٿو تن جي جادوءَ ۾ وڃان ٿو ويڙهجي،

تنهنجو لالوکيت، اورنگي به مون لئه اجنبي ناهن ڪُنوار!

مون رُنو هو زار زار

تانتياٽوپ۔ٖ۔ي جڏهن ڦاه۔ٖ۔ي چڙهي مردانه وار

ڪالهه رَسيّءَ ۾ لُڏيو بي اختيار

مون ڇُهيا ها پير اُن جا بار بار؛

ڪاش هُن جا هم وطن

ايترو سمجهي سگهن

ڪيئن آزادي ملي؟

ڪير ها، ورتي هُئي جن

شاهراهن کي ڇڏي سوڙهي ڳِلي؟

اڄ به مان هي ٿو چوان

ڪاش، ٽيپوءَ جئن مران!

ڪوبه دکن کان ڪراچيءَ ۾ اچي

ان ڪري مون لاءِ ناهي اجنبي؛

هِت به آهن تُنهنجي اوچن بنگلن

مير صادق وانگيان ننگِ وطن،

پاڻ سان غدّار آهن

زندگيءَ جي هار آهن،

تن کي ڪيئي نوڪريون ۽ ڪيئي ڪاروبار آهن

پو به ڪجهه ناهي وَٽن،

جي نه آ مٽي ته پو ڪهڙو ڪفن!

تون ڀلي ڪشمير کان ڪارو منڊل تائين لڳين

منهنجي دل ۾ ٿي وسين؛

تون سڄي تاريخ آهين

ڌرتتيءَ جي چيخ آهين

دل ڏکائيندڙ ڪراچي!

جهلملائيندڙ ڪراچي!

اڄ به مان

تنهنجي رستن کي منڊيءَ جئن ڄڻ ته پورو ٿو اچان!
 

اکبر لاکھو

محفلین
تنھنجي من ۾ منھنجو ديرو، منھنجي ۾ تنھنجو آکيرو

تون منھنجي آن توڙي اجلي، مان تنھنجو ھان توڙي ميرو

رات گذاريون روئي روئي، ھتي نھ آھي پنھنجو ڪوئي

ڪڏھن پرين پرديسي منھنجا، ٿيندو آخر صبح سويرو

راڳ ۾ ڪنھن ھي آڳ ڀري آ، ساري جڳ جي جاڳ ڀري آ

ڄڀيون لڳيون ڄرڪڻ جو من ۾، جلڻ لڳو جو آھي جيرو

ننڊ ۾ سڀ مي جا متوالا، ڇھھ سڀ پياسا، ڇيھون پيالا

سرت سمجھھ سان ميخاني ۾، آيو آھي ڪير اويرو

رات اسان رابيل سنگھي سي، ھن جي تن سان ڀيٽ ڪئي سي

رنگ روپ ۾، ون واس ۾، مٺڙو يار ”اياز“ مٿيرو​
 

اکبر لاکھو

محفلین
اسان جي دل اوھان جو حسن، جي ملندا، تھ ڇا ٿيندو

ڪٿي جنت ڪندا آباد پنھنجي ڪا، تھ ڇا ٿيندو

جھان نو! اوھان جي زلف برھم جا ھي سودائي

جڏھن دارو رسن تي جھومندا ويندا تھ، ڇا ٿيندو

خوشيءَ جا راڳ ڳائيندا بھ ڪيسين آشيان وارا!

قفس آه و فغان سان گونجندا رھندا، تھ ڇا ٿيندو

اسان جو عشق ھاڻي مثل موجِ پرسڪون آھي

اگر اٿلي پيو ھو حسن جو دريا، تھ ڇا ٿيندو

اجايو زندگانيءَ ڀر سپون سونجھيون سي ساحل تي

نھ ملندو جيڪڏھن ھو گوھر يڪتا، تھ ڇا ٿيندو

وطن تنھنجي تصور جو ”اياز“ آخر ڪٿي آھي

چئي ڏيندين اگر پڇندا وطن وارا، تھ ڇا ٿيندو
 
Top