تنویرسعید
محفلین
دشمن مرے تے خوشی نی کریے ہوے سجنا وی مر جانا
ای گر تے دن ھویا محمد تے اوڑک نو ڈوب جانا
اول حمد ثنا الہی تے جو مالک ہر ہر دا
اس دا نام چتارن والا کسے وی میدان نا ہردا
کام تمام میسر ھوندے ہو تے نام اودا چت دھریاں
رحم سکے ساوے کردا قہر ساڑے ھریاں
بادشاہا تھیں بھیک منگاوے تے تخت بھاوے کایی
کج پرواہ نی گھر اس دے تے دایم بے پروایی
اپ مکانوں خالی اس تھیں کویی مکان نا خالی
ہر ویلے ہر چیز محمد تے رکھدا نت سنمبھالی
ہر در توں ترکارن ھندا جو اس در تھیں مڑیا
اوسے دا اس شان ودایا جو اس پاسے اڑیا
واہ کریم امت دا والی ہو تے مھر شفاعت کردا
جبراییل جے جسدے چاکر تے نبیاں دا سرکردا
او محبوب حبیب ربانی تے حامی روز حشردا
اپ یتیم یتیم داییں ہتھ سرے پر تردا
تے حسن بازار اودے سو یوسف پردے ھون پکاندے
ذولقرنین سلیمان جیسے خدمت گار کہاندے
موسی خضر نقیب اناں دے اگے پجن راہی
تے او سلطان محمد والی مرسل ہور سپاہی
تے جیون جیون جھوٹا ماواں موت کھلی سر اتے
لاکھ کڑوڑ تیرے تھیں سونے خاک اندر چل ستے
بن ایی جند نکلے ناہیں ہوتے کویی جہان نا چلدا
کعبے دے ہتھ قلم محمد تے ھور نی کج چلدا
کیتی بے فرمانی تیری پلا پھرے اس راہوں
تے نام اللہ بخشش بے ادبی تے ناکر پکڑ گناہوں
چل چل پار نا ہاریں ہمت تو ہک دن بھرسیں پاسا
بھکا منگن چڑے محمد اوڑک بھر د کاسا
جس دل اندر ہوے پایی ہک رتی چنگاری
اے قصہ بل بل بھامبڑ بندا نال ربے دی یاری
جس دل اندر عشق نا رچیا ہوتے کتے اس تو چنگے
خاوند دے گھر راکھی کردے سب پھکے ننگے
جناں دکھاں وچ دل بھر راضی تے اناں تو سکھ وارے
دکھ قبول محمد بخشا تے راضی رہن پیارے
راتیں زاری کر کر رویں اوتے نیند اکھیں دی کھوندے
فجر او گنہگار کہلاون ہر تھیں نیویں ھوندے
ھسن کھڈن نال لگ اوں ھو سٹ کے ڈونگیاں فکراں
تے پاٹی لیر پرانی وانگوں ٹنگ گیاں وچ ککراں
جناں تنا عشق سمانا ہو تے رونا کم اناں
ملدے دے رونا بچھڑے رونا تے رونا ٹردے راہاں
جس تنمبے نال گڑتی دیندے اوس تنمبے نال پانی
تے جیڑے اے میر محمد اوھو اے مکانی
ریت وجود تیرے وچ سونا تے اویں نطر نا اویں
ھنجوں دا ہتھ پانی دوھویں تے ریت مٹی ڑوڑ جاوے
جس دل اندر عشق سمانا ہو تے اوس نی فر جانا
بڑے سونے ملن ہزاراں اساں نی او یار وٹانا
عشق کیا میں بن بن کھڑیاں دودھ تھیں پلیاں پلیاں
ماھی بابل پٹ پٹ تھکے تے واہاں مول نا چلیاں
الوداع اٹھ چلیں ساتھی ہو ڈٹھی گور اڈاراں
نت اداسیں تے کرلاسیں کر کر یاد کتاراں
ہاے افسوس نا دوش کسے تے لکھی قلم ربانی
سجنا نال محمد بخشا زہر ھوی زندگانی
ٹنڈاں پانی بھر بھر ڈولن تے وانگ دکھیاں نال
مڑ جاون خالی گھر نو جو دوڑ بھراواں بھیناں
ہک بلبل ایس واقعے اندر ہو تے ال نا ریی سمندی
اجے نی چڑھیا نی کوڑھ محمد تے اڑ گی اے کرلاندی
مالی دا کم پانی دینا اوتے بھر بھر مشقاں پاوے
مالک دا کم پھل پھل لانا لاوے یا نا لاوے
تے بس اساں دا وس نی چلدا کی اس ساڈا کھونا
لسے دا کی زور محمد تے نس جانا یا رونا
میں اندھاں تے تلکن رستہ او کیوں کر روییں سمبھالا
دکھے دیون والے بوتے تے او ہتھ پکڑن والا
مان نا کریو روپ گھنے دا تے وارث کون حسن دا
سدا نا رہسن شاخن ہریاں تے سدا ناں پھل چمن دا
سدا نا تابش سورج والی تے جیوں کر وقت دوپہراں
بےوفایی رسم، محمد تے سدا اسے وچ تیراں
سدا نی ہتھ مھندی رتے تے سدا نی چھنکن ونگاں
سدا نی چوپے جا محمد سدا نی رل مل بینا
سدا نی مرغایاں بینا تے سدا نا سر پانی
او سدا نا سیاں سیس بلاون او سدا نا سرخی لانی
مگر شکاری کرے تیاری ہو تے بار چریں دیاں ہرناں
جو چڑھیاں اس بینا اوڑک تے جو جمیاں اس مرنا
لاکھ ہزار بازار حسن دی تے اندر خاک سمانی
لا پریت اجی محمد تے جگ وچ روے کہانی
سدا نا باغی بلبل بولے تے سدا نا باغ بہاراں
سدا نا حسن جوانی قایم سدا نا صحبت یاراں
اچی جایی نیو لگایو ہو تے بنی مصیبت بھاری
یاراں باج محمد بخشا او کون کرے غم خاری
ای گر تے دن ھویا محمد تے اوڑک نو ڈوب جانا
اول حمد ثنا الہی تے جو مالک ہر ہر دا
اس دا نام چتارن والا کسے وی میدان نا ہردا
کام تمام میسر ھوندے ہو تے نام اودا چت دھریاں
رحم سکے ساوے کردا قہر ساڑے ھریاں
بادشاہا تھیں بھیک منگاوے تے تخت بھاوے کایی
کج پرواہ نی گھر اس دے تے دایم بے پروایی
اپ مکانوں خالی اس تھیں کویی مکان نا خالی
ہر ویلے ہر چیز محمد تے رکھدا نت سنمبھالی
ہر در توں ترکارن ھندا جو اس در تھیں مڑیا
اوسے دا اس شان ودایا جو اس پاسے اڑیا
واہ کریم امت دا والی ہو تے مھر شفاعت کردا
جبراییل جے جسدے چاکر تے نبیاں دا سرکردا
او محبوب حبیب ربانی تے حامی روز حشردا
اپ یتیم یتیم داییں ہتھ سرے پر تردا
تے حسن بازار اودے سو یوسف پردے ھون پکاندے
ذولقرنین سلیمان جیسے خدمت گار کہاندے
موسی خضر نقیب اناں دے اگے پجن راہی
تے او سلطان محمد والی مرسل ہور سپاہی
تے جیون جیون جھوٹا ماواں موت کھلی سر اتے
لاکھ کڑوڑ تیرے تھیں سونے خاک اندر چل ستے
بن ایی جند نکلے ناہیں ہوتے کویی جہان نا چلدا
کعبے دے ہتھ قلم محمد تے ھور نی کج چلدا
کیتی بے فرمانی تیری پلا پھرے اس راہوں
تے نام اللہ بخشش بے ادبی تے ناکر پکڑ گناہوں
چل چل پار نا ہاریں ہمت تو ہک دن بھرسیں پاسا
بھکا منگن چڑے محمد اوڑک بھر د کاسا
جس دل اندر ہوے پایی ہک رتی چنگاری
اے قصہ بل بل بھامبڑ بندا نال ربے دی یاری
جس دل اندر عشق نا رچیا ہوتے کتے اس تو چنگے
خاوند دے گھر راکھی کردے سب پھکے ننگے
جناں دکھاں وچ دل بھر راضی تے اناں تو سکھ وارے
دکھ قبول محمد بخشا تے راضی رہن پیارے
راتیں زاری کر کر رویں اوتے نیند اکھیں دی کھوندے
فجر او گنہگار کہلاون ہر تھیں نیویں ھوندے
ھسن کھڈن نال لگ اوں ھو سٹ کے ڈونگیاں فکراں
تے پاٹی لیر پرانی وانگوں ٹنگ گیاں وچ ککراں
جناں تنا عشق سمانا ہو تے رونا کم اناں
ملدے دے رونا بچھڑے رونا تے رونا ٹردے راہاں
جس تنمبے نال گڑتی دیندے اوس تنمبے نال پانی
تے جیڑے اے میر محمد اوھو اے مکانی
ریت وجود تیرے وچ سونا تے اویں نطر نا اویں
ھنجوں دا ہتھ پانی دوھویں تے ریت مٹی ڑوڑ جاوے
جس دل اندر عشق سمانا ہو تے اوس نی فر جانا
بڑے سونے ملن ہزاراں اساں نی او یار وٹانا
عشق کیا میں بن بن کھڑیاں دودھ تھیں پلیاں پلیاں
ماھی بابل پٹ پٹ تھکے تے واہاں مول نا چلیاں
الوداع اٹھ چلیں ساتھی ہو ڈٹھی گور اڈاراں
نت اداسیں تے کرلاسیں کر کر یاد کتاراں
ہاے افسوس نا دوش کسے تے لکھی قلم ربانی
سجنا نال محمد بخشا زہر ھوی زندگانی
ٹنڈاں پانی بھر بھر ڈولن تے وانگ دکھیاں نال
مڑ جاون خالی گھر نو جو دوڑ بھراواں بھیناں
ہک بلبل ایس واقعے اندر ہو تے ال نا ریی سمندی
اجے نی چڑھیا نی کوڑھ محمد تے اڑ گی اے کرلاندی
مالی دا کم پانی دینا اوتے بھر بھر مشقاں پاوے
مالک دا کم پھل پھل لانا لاوے یا نا لاوے
تے بس اساں دا وس نی چلدا کی اس ساڈا کھونا
لسے دا کی زور محمد تے نس جانا یا رونا
میں اندھاں تے تلکن رستہ او کیوں کر روییں سمبھالا
دکھے دیون والے بوتے تے او ہتھ پکڑن والا
مان نا کریو روپ گھنے دا تے وارث کون حسن دا
سدا نا رہسن شاخن ہریاں تے سدا ناں پھل چمن دا
سدا نا تابش سورج والی تے جیوں کر وقت دوپہراں
بےوفایی رسم، محمد تے سدا اسے وچ تیراں
سدا نی ہتھ مھندی رتے تے سدا نی چھنکن ونگاں
سدا نی چوپے جا محمد سدا نی رل مل بینا
سدا نی مرغایاں بینا تے سدا نا سر پانی
او سدا نا سیاں سیس بلاون او سدا نا سرخی لانی
مگر شکاری کرے تیاری ہو تے بار چریں دیاں ہرناں
جو چڑھیاں اس بینا اوڑک تے جو جمیاں اس مرنا
لاکھ ہزار بازار حسن دی تے اندر خاک سمانی
لا پریت اجی محمد تے جگ وچ روے کہانی
سدا نا باغی بلبل بولے تے سدا نا باغ بہاراں
سدا نا حسن جوانی قایم سدا نا صحبت یاراں
اچی جایی نیو لگایو ہو تے بنی مصیبت بھاری
یاراں باج محمد بخشا او کون کرے غم خاری
