mujeeb mansoor
محفلین
سنڌ جيڪا تاريخ جي هڪ امير ترين مملڪت رهي آهي، پنهنجي ارتقا کان وٺي هيل تائين سدائين ڏکن جي ڏيل ۾ پيئي پِسي آهي. سنڌ تي ڪيترن ئي ڌارين قومن ڪاهون ڪيون جنن مان صرف ڪجھ جي اسان کي خبر آهي ۽ ڪيترن ئي ڪاهن جي باري ۾ اسين ڪجھ به نٿا ڄاڻون.
سنڌ دراصل برصغير جو هڪ اهڙو علائقو آهي، جنهن کي قدرت هزارن ورهين کان زرخيز، لائق آباد زمين ۽ سنڌو درياھ جي اڪيچار پاڻيءَ ۽ سمنڊ جي ڪناري سان پئي نوازيو آهي. جنهن ڪري هتي جي رهاڪن گھڻي وقت اڳ کان شهريت ۽ تهذيب جا درجا طئي ڪرڻ شروع ڪيا هئا. آثارِ قديمه جي کوٽائي جي تاريخ مان پتو پوي ٿو ته اٽڪل پنجن هزارن ورهين کان هن ملڪ دنيا جي قديم تهذيبن؛ جھڙوڪ مصر، سمير، اَسيريا ۽ بابل وغيره ملڪن جي تهذيب جي وقت کان وٺي، تهذيب ۽ تمدن طرف وک وڌائي آهي.
تاريخدانن جو چوڻ آهي ته هتي جا قديم رهاڪو، جن تهذيب ۽ تمدن جا مرحلا طئي ڪيا هئا، تن مان ڪيترا درواڙي نسل سان واسطو رکندا هئا. اٽڪل 15 سؤ ورهيه اُهي ماڻهو سنڌ تي حاوي رهي، ترقي ڪندا رهيا. ان کان پوءِ اٽڪل 17 سؤ ورهيه (ق.م) يعني 37 سؤ ورهيه اڳي، وچ ايشيا کان آريا قوم جا ڪثير تعداد ماڻهو لڏي، هتي اچڻ شروع ٿيا. انهن درواڙي قوم جي ماڻهن مان ڪن کي ڌڪي، سنڌ کان ڌار ڪري ڏکڻ هند طرف روانو ڪيو، ته ڪي اُنهن سان وڙهندي وڙهندي پنهنجي سنڌ خاطر مارجي ويا. ۽ باقي جي نه پنهنجي جيجل کي ڇڏي سگھيا ۽ نه ئي وڙهي سگھيا، سي نئين آيل قوم جا غلام بنجي، اَڇوتن ۽ داسن جي درجي تي وڃي پهتا. نون آيل ماڻهن اڳوڻن دراوڙي ماڻهن جي جاين تي قبضو ڪري، نئين شهريت ۽ ڪلچر برپا ڪيو. اهڙي طرح سنڌ جي هاڻوڪن رهاڪو ماڻهن ۾ درواڙن (ڀونچ نسل) جي ماڻهن ۽ آريا قوم ٻنهي جي تهذيبن جي ملات جا آثار پرکي سگھجن ٿا.
شروع کان وٺي سونهاري سنڌ جا رهاڪو امن پسند هئا ۽ امن پسند رهيا. شايد انهيءَ جي ڪري وقت به وقت طاقتور جنگجو ٻاهرين سامراجي قوتن جي حملن هنن کي پست ڪري ڇڏيو. جي چِتائي ڏسجي ته سنڌ گھڻي وقت کان ٻاهرين سامراجي طاقتن ۽ مڪاني رهاڪن جي درميان تصادم جو ميدانِ ڪارزار پئي رهيو آهي.
ڌارين جي ڪاهن جي باري ۾ اسان کي صرف مصرين جي ڪاهن کان وٺي هيل تائين جي خبر آهي. انهيءَ کان اڳ واري زماني جي ڪنهن کي به خبر ناهي. البت هِتي اسين صحيح طور تي عربن جي ڪاهن کان سنڌ جي سُورن جي تذڪري جي ابتدا ڪنداسين.
حضرت عيسى کان پنج هزار ورهيه اڳ مصر دنيا ۾ تهذيب ۽ تمدن جو مرڪز هو. 14 صديون ق.م ٿيبس جي فرعونن مان راميس ثاني ۽ اسيرز هندوستان تي حملا ڪيا ۽ سنڌ تي به قبضو ڪيائون. مصرين جي ڪاهن بابت اسان کي وڌيڪ ڄاڻ نه آهي پر ايترو قياس ڪري سگھجي ٿو ته قديم زماني ۾ جڏهن انسانيت جي ڪا وقعت نه هوندي هئي تڏهن فرعونن جي ڪاهن سان سنڌ جي ڪهڙي حالت ٿئي هوندي ۽ هِتي ڪيتري تباهي ۽ بربادي ٿئي هوندي. انهيءَ جو صرف تصور ئي ڪري سگھجي ٿو.
مصرين کان پوءِ ڪلدانين ڪاھ ڪئي. هُنن کان پوءِ بابل ۽ اشور وارن ڪاهون ڪيون. بابل جو بنياد نمرود وڌو هو. بابل وارن به سنڌ تي ڪافي عرصو پنهنجو قبضو جاري رکيو ۽ پوءِ ايرانين جا ڪاهن جي ڪري بابل ويران ٿي ويو ۽ ائين سنڌ ايرانين جي قبضي هيٺ اچي وئي.
ايرانين هفتِ اقليم تي شهنشاهي ڪئي. سنڌ به ايران جو صوبو هو. فردوسيءَ شاهنامه ۾ هنڌ، سنڌ، ڪابل، ڪشمير، ملتان، سندل ۽ چندل ايراني شهنشاهت جا مقبوضات ڏيکاريا آهن. ايران کي سنڌ جي صوبي مان 1،078،272 پائونڊ ساليانو آمدني ملندي هئي. (ايران جو بادشاھ دارا هو. جيڪو تاريخ ۾ هڪ سفاڪ ۽ ظالم بادشاھ طور سڃاتو وڃي ٿو.)
تنهن کان پوءِ سڪندر مقدونيءَ اربيلا جي خونريز معرڪيءَ ۾، دارا اعظم (ايراني بادشاھ) کي شڪست ڏني ۽ وچ ايشيا ۽ ڪابل تي قبضو ڪيو. سڪندر سال 327 ق.م جي اپريل مهيني کان پوءِ هندوڪش پار ڪري هندستان جو رستو ورتو، ۽ سنڌو نديءَ جي الهندي وارين جابلو قومن تي ضابطي آڻڻ ۾ هن کي سڄو سارو سال اتي گذارڻُ پيو. هن جي لشڪر نيٺ وڃي مارچ سن 326 ق.م ۾ ”اوهند“ وٽان سنڌو ندي پار ڪئي. اهڙي ريت هُن سنڌ کي، دريائن جي سنگم کان وٺي ويندي سمنڊ تائين، پنهنجي شهنشاهت جي هڪ ئي ماتحت صوبي جي حيثيت ڏيئي ڇڏي.
سنڌ دراصل برصغير جو هڪ اهڙو علائقو آهي، جنهن کي قدرت هزارن ورهين کان زرخيز، لائق آباد زمين ۽ سنڌو درياھ جي اڪيچار پاڻيءَ ۽ سمنڊ جي ڪناري سان پئي نوازيو آهي. جنهن ڪري هتي جي رهاڪن گھڻي وقت اڳ کان شهريت ۽ تهذيب جا درجا طئي ڪرڻ شروع ڪيا هئا. آثارِ قديمه جي کوٽائي جي تاريخ مان پتو پوي ٿو ته اٽڪل پنجن هزارن ورهين کان هن ملڪ دنيا جي قديم تهذيبن؛ جھڙوڪ مصر، سمير، اَسيريا ۽ بابل وغيره ملڪن جي تهذيب جي وقت کان وٺي، تهذيب ۽ تمدن طرف وک وڌائي آهي.
تاريخدانن جو چوڻ آهي ته هتي جا قديم رهاڪو، جن تهذيب ۽ تمدن جا مرحلا طئي ڪيا هئا، تن مان ڪيترا درواڙي نسل سان واسطو رکندا هئا. اٽڪل 15 سؤ ورهيه اُهي ماڻهو سنڌ تي حاوي رهي، ترقي ڪندا رهيا. ان کان پوءِ اٽڪل 17 سؤ ورهيه (ق.م) يعني 37 سؤ ورهيه اڳي، وچ ايشيا کان آريا قوم جا ڪثير تعداد ماڻهو لڏي، هتي اچڻ شروع ٿيا. انهن درواڙي قوم جي ماڻهن مان ڪن کي ڌڪي، سنڌ کان ڌار ڪري ڏکڻ هند طرف روانو ڪيو، ته ڪي اُنهن سان وڙهندي وڙهندي پنهنجي سنڌ خاطر مارجي ويا. ۽ باقي جي نه پنهنجي جيجل کي ڇڏي سگھيا ۽ نه ئي وڙهي سگھيا، سي نئين آيل قوم جا غلام بنجي، اَڇوتن ۽ داسن جي درجي تي وڃي پهتا. نون آيل ماڻهن اڳوڻن دراوڙي ماڻهن جي جاين تي قبضو ڪري، نئين شهريت ۽ ڪلچر برپا ڪيو. اهڙي طرح سنڌ جي هاڻوڪن رهاڪو ماڻهن ۾ درواڙن (ڀونچ نسل) جي ماڻهن ۽ آريا قوم ٻنهي جي تهذيبن جي ملات جا آثار پرکي سگھجن ٿا.
شروع کان وٺي سونهاري سنڌ جا رهاڪو امن پسند هئا ۽ امن پسند رهيا. شايد انهيءَ جي ڪري وقت به وقت طاقتور جنگجو ٻاهرين سامراجي قوتن جي حملن هنن کي پست ڪري ڇڏيو. جي چِتائي ڏسجي ته سنڌ گھڻي وقت کان ٻاهرين سامراجي طاقتن ۽ مڪاني رهاڪن جي درميان تصادم جو ميدانِ ڪارزار پئي رهيو آهي.
ڌارين جي ڪاهن جي باري ۾ اسان کي صرف مصرين جي ڪاهن کان وٺي هيل تائين جي خبر آهي. انهيءَ کان اڳ واري زماني جي ڪنهن کي به خبر ناهي. البت هِتي اسين صحيح طور تي عربن جي ڪاهن کان سنڌ جي سُورن جي تذڪري جي ابتدا ڪنداسين.
حضرت عيسى کان پنج هزار ورهيه اڳ مصر دنيا ۾ تهذيب ۽ تمدن جو مرڪز هو. 14 صديون ق.م ٿيبس جي فرعونن مان راميس ثاني ۽ اسيرز هندوستان تي حملا ڪيا ۽ سنڌ تي به قبضو ڪيائون. مصرين جي ڪاهن بابت اسان کي وڌيڪ ڄاڻ نه آهي پر ايترو قياس ڪري سگھجي ٿو ته قديم زماني ۾ جڏهن انسانيت جي ڪا وقعت نه هوندي هئي تڏهن فرعونن جي ڪاهن سان سنڌ جي ڪهڙي حالت ٿئي هوندي ۽ هِتي ڪيتري تباهي ۽ بربادي ٿئي هوندي. انهيءَ جو صرف تصور ئي ڪري سگھجي ٿو.
مصرين کان پوءِ ڪلدانين ڪاھ ڪئي. هُنن کان پوءِ بابل ۽ اشور وارن ڪاهون ڪيون. بابل جو بنياد نمرود وڌو هو. بابل وارن به سنڌ تي ڪافي عرصو پنهنجو قبضو جاري رکيو ۽ پوءِ ايرانين جا ڪاهن جي ڪري بابل ويران ٿي ويو ۽ ائين سنڌ ايرانين جي قبضي هيٺ اچي وئي.
ايرانين هفتِ اقليم تي شهنشاهي ڪئي. سنڌ به ايران جو صوبو هو. فردوسيءَ شاهنامه ۾ هنڌ، سنڌ، ڪابل، ڪشمير، ملتان، سندل ۽ چندل ايراني شهنشاهت جا مقبوضات ڏيکاريا آهن. ايران کي سنڌ جي صوبي مان 1،078،272 پائونڊ ساليانو آمدني ملندي هئي. (ايران جو بادشاھ دارا هو. جيڪو تاريخ ۾ هڪ سفاڪ ۽ ظالم بادشاھ طور سڃاتو وڃي ٿو.)
تنهن کان پوءِ سڪندر مقدونيءَ اربيلا جي خونريز معرڪيءَ ۾، دارا اعظم (ايراني بادشاھ) کي شڪست ڏني ۽ وچ ايشيا ۽ ڪابل تي قبضو ڪيو. سڪندر سال 327 ق.م جي اپريل مهيني کان پوءِ هندوڪش پار ڪري هندستان جو رستو ورتو، ۽ سنڌو نديءَ جي الهندي وارين جابلو قومن تي ضابطي آڻڻ ۾ هن کي سڄو سارو سال اتي گذارڻُ پيو. هن جي لشڪر نيٺ وڃي مارچ سن 326 ق.م ۾ ”اوهند“ وٽان سنڌو ندي پار ڪئي. اهڙي ريت هُن سنڌ کي، دريائن جي سنگم کان وٺي ويندي سمنڊ تائين، پنهنجي شهنشاهت جي هڪ ئي ماتحت صوبي جي حيثيت ڏيئي ڇڏي.
