میاں محمد بخش سدا نہ باغ بہاراں

[بھلکڑ]

سدا نہ باغ بہاراں

پاسے پاسے چلَی جوانی ، پاس نہ سدیا یاراں
ساتھی کون محمّدؔ بخشا دَرد ونڈے غمخواراں

مان نہ کرئیو رُوپ گھنے دا وارث کون حُسن دا
سَدا نہ رہن شاخاں ہَریاں ، سَدا نہ پھُل چمن دا

سَدا نہ رَسد بزاریں وَکسّی سَدا نہ رَونق شہراں
سَدا نہ موج جوانی والی ، سَدا نہ ندیاں نہراں

سَدا نہ تابش سُورج والی ، جیویں کر وقت دوپہراں
بے وفائی رسم محّؔمد ، سَدا ایہو وچہ دہراں

سدا نہ لاٹ چراغاں والی ، سَدا نہ سوز پتنگاں
سَدا اڈاراں ، نال قطاراں ، رہسن کدن کُلنگاں

سدا نہیں ہتھ مہندی رَتّے سدا نہ چھنکن ونگاں
سدا نہ چھوپے پا مُحّؔمد ، رل مِل بہناں سنگاں

سَدا نہیں مُرغابیاں بہناں ، سَدا نہیں سَر پانی
سَدا نہ سئیاں سیس گُندا ون سَدا نہ سُرخی لالی

لکھ ہزار بہار حُسن دی خاکو و چہ سمانی
لاء پریت محمّؔد ، جس تھیں جگ وچہ رہے کہانی

مگر شکاری کرے تیاری، بار چریندیاں ہَرناں
جو چڑھیا اُس ڈھیناں اوڑک، جو جمیا اُس مرناں

سَدا نہ باغیں بُلبُل بولے ، سَدا نہ باغ بہاراں
سدا نہ ماپے ،حُسن جوانی ، سدا نہ صحبت یاراں

لوئی لوئی بھَر لے کُڑئے جے تُوں بھانڈا بھرناں
شام پئی بِن شام محّؔمد گھر جاندی نے ڈرناں​

 

[فلک شیر]

اشکے بھئی جوانااا ...........

 

[ساقی۔]

میں انا تے تلکن رستہ ،دیوے کون سنبھالہ
دھکے دیون والے بہتے ، "توں" ہتھ پکڑن والا

سچ ہے دنیا کی رونقیں چار دن کی ہیں ۔ ہم جو بہت سیانے بنتے ہیں کتنے بے عقل ہیں دنیا کو ہی سب کچھ مان لیا ہے۔


مان نہ کرئیو رُوپ گھنے دا وارث کون حُسن دا
سَدا نہ رہن شاخاں ہَریاں ، سَدا نہ پھُل چمن دا

سَدا نہ باغیں بُلبُل بولے ، سَدا نہ باغ بہاراں
سدا نہ ماپے ،حُسن جوانی ، سدا نہ صحبت یاراں

واہ !لاجواب۔

 

[خالد محمود چوہدری]

بہت خوبصورت

 

[نایاب]

حق ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
فنا سب کے لئے لازم ۔۔۔ باقی رہ جانے والی ذات صرف رب سچے کی
بہت شکریہ بہت دعائیں شراکت پر

 

[خالد محمود چوہدری]

اوّل حمد ثناء الٰہی جو مالک ہر ہر دا
اس دا نام چتارن والا ہر میدان نہ ہردا

کام تمام میسّر ہوندے نام اوہدا چِت دھریاں
رحموں سُکےّ ساوے کردا قہروں ساڑے ہریاں

قدرت تھیں جس باغ بنائے جگ سنسار تمامی
رنگ برنگی بوٹے لائے کجھ خاصے کجھ عامی

ہکناں دے پھل مِٹھے کیتے پت اِنہاندے کوڑے
ہکناں دے پھُل کاری آون نفعے پھلاندے تھوڑے

ایس عجائب باغے اندر آدم دا رُکھ لایا
معرفت دا میوہ دے کے واہ پھلدار بنایا

رحمت دا جد پانی لگا تاں ہویا ایہہ ہریا
ہر ہر ڈالی نے پھل پایا سر دھرتی جد دھریا

واہ وا خالق سرجنہارا ملکاں جِن انساناں
اربع عناصر تھیں جس کیتا گُونا گون حیواناں

کُنہ اوہدی نوں کوئی نہ پُہتا عاقل بالغ دانا
درجس دے سر سجدے سٹے لوح قلم اسماناں

حکم اوہدے بِن ککھ نہ ہِلدا واہ قدرت دا والی
جِیا جُون نگاہ اوہدی وچ ہر پتر ہر ڈالی!

آپ مکانوں خالی اس تھیں کوئی مکان نہ خالی
ہر ویلے ہر چیز محمد رکھدا نِت سنبھالی

جُون ہزار اٹھاراں اس نے دنیا وچ بنائی
صورت سیرت تے خاصیت وکھو وکھری پائی

جُدا جُدا ہرجُونے جوگے جگ تے کیتے کھانے
اَنّھے لوہلے ماڑے موٹے ہر نوں نت پُچانے

جو جو رزق کسے دا کیتُس لکھیا کدے نہ ٹالے
لاکھ کروڑ تکے برُیایاں پھر بھی اونویں پالے
لفظالی:
مٹ = صوفیاں دیاں خانقاہاں ۔نوالا = کسے غیر حاضر پروہنے دا حصہ برُکی۔ اُپرالا= امدادی جتن اُپاء ۔ مصیبت وچ دستگیری۔ ورتن = اپنی ورتوں وچ لیاون۔کدجیوسی = دل نہیں سی کردا۔ ارادہ نہیں سی ۔چِتارن = چت چیتے وچ یاد کرنا ۔چِت دھریاں= تصور خیال وچ لیایاں ۔رحموں = رحم نال ۔ کاری آون = کار آمد ثابت ہوون ۔سرجنہارا = کسے مادے توں بِناں پہلی وار وجود وچ لیاون والا۔اربع عناصر = چارتت۔ ہوا۔مٹی۔پانی اگ۔گوناگون = ون سونے۔ طرح طرح دے۔کُنہ = وچلا بھیت۔ اصل راز۔جیاجُون = سب مخلوق ،ہر= شکتی والا کوئی دیوتا ۔ قدرت دا کوئی مظہر ، ہرمیدا ن= کسے میدان ، کیتا= بنایا، جوگے= واسطے ۔قابل،

 

[شمشاد]

سب کے سب ہی ودیا تے بہت خوبصورت۔