زہر پیالہ : شفیع عقیل دی پنجابی نظماں

[الف نظامی]

سچا ساتھ
چہرے دُھپّاں چھَانواں بݨ بݨ
آون تے ٹُر جَاوَݨ
دُکھ دے کالے کوہ دراڈے
میرا ساتھ نبھاوݨ

 

[الف نظامی]

چُپ دا جنگل
چُپ دا جنگل ، گُنگیاں راہواں
شِکر دوپہر دا ویلا
تھاں تھاں موت بٹاوے پھردے
توں میں لنگھنا بیلا

 

[الف نظامی]

پیار نشانی
جھُریاں بھریا چہرہ تیرا
میرے چِٹّے وال
پیار نشانی ایہو رہ گئی
سب کُجھ کھا گئے سال

 

[الف نظامی]

لوکو !
شہروں باہر سمندر قہری
پَل پَل چھَلّاں مارے
لوکو ! بُوہے بھِیڑ کے رَکھّو
پاݨی نہ چَڑھ آوے

 

[الف نظامی]

چَنّ ورگا
چنّا ! توں تے دُنیا گھُمّیں
تھاں تھاں آویں جاویں
اُس مُکھ دَا کُجھ اتا پتہ دَس
جِس دا جھَولا پاویں

 

[الف نظامی]

زندہ تے مُردہ
لکھّاں لوکیں زندہ ویکھاں
لیکن ایہہ سب موئے
کِنّے لوکیں قبراں دَبّے
پر اوہ زندہ ہوئے

 

[محمد خلیل الرحمٰن]

زہر پیالہ
زہر پیالہ ہَتھ وِچ لَے کے
بیٹھا کراں دَلیلاں
سچ دی کَفنی گَل وِچ پالاں
ایہہ امرت وی پی لاں؟

زہر کا پیالہ
میں زہر سے بھرا ہوا پیالہ ہاتھ میں لیکر
بیٹھا سوچ رہا ہوں کہ
کیوں نہ سچ کا کفن گلے میں ڈال کر
یہ امرت بھی پی جاوں؟

زہر کا پیالہ ہاتھ میں لے کر
بیٹھا سوچ رہا ہوں
سچ کا کفن گلے میں ڈالوں
یہ امرت بھی پی لوں

 

[الف نظامی]

زہر کا پیالہ ہاتھ میں لے کر
بیٹھا سوچ رہا ہوں
سچ کا کفن گلے میں ڈالوں
یہ امرت بھی پی لوں

بہت خوب!

 

[الف نظامی]

سَدھراں دے تاج محل
کِنّے لوکیں چَلدے چَلدے
راہوَاں دے وِچ رہ گئے
سَدھراں دے جو تاج محل سَن
بنے نئیں پر ڈَھ گئے

 

[محمد خلیل الرحمٰن]

سَدھراں دے تاج محل
کِنّے لوکیں چَلدے چَلدے
راہوَاں دے وِچ رہ گئے
سَدھراں دے جو تاج محل سَن
بنے نئیں پر ڈَھ گئے

آرزوں کے تاج محل
کتنے لوگ اس سفر میں چلتے چلتے
راستوں ہی میں رہ گئے ہیں
اور آرزوں کے جو تاج محل تھے
وہ ابھی بنے نہیں تھے کہ گر پڑے!

کتنے راہی چلتے چلتے
رستوں ہی میں رہ گئے
ارمانوں کے تاج محل جو
بنے نہیں پر ڈھے گئے

 

[الف نظامی]

پربت
اُچّے ، نیویں ، گم سم پربت
ویکھاں ، دِل وِچ سوچاں
خورے ایہہ دھرتی دِیاں سَدھراں
دُکھ وِچ پتھر ہوئیاں

 

[الف نظامی]

تھَل وچ
ذہن دے تھَل وچ سوچ ہنیری
گھُمدی وانگ شدائیاں
بَدّل ، راہی ، رُکھ نہ دِسدے
دیندی پھرے دُہائیاں

 

[الف نظامی]

موت تے جیون
مرن لئی لوکیں جیوَن
جیون لئی کئی مَردے
میری موت تے جیون ہُݨ تک
دونویں میتھوں ڈر دے

 

[الف نظامی]

چانن تھَلّے
چانن ، کِنّے گھُپ ہنیرے
پَیراں ہیٹھ لَتاڑے
دن دَا رُوپ نکھارن خاطر
کِنّے رُوپ وگاڑے

 

[الف نظامی]

کلّم کَلّا
سوچ دے دیوے بال کے بیٹھا
قہر ہنیرے ویکھاں
دُور تے نیڑے کوئی نہ دِسدا
وَیر کمایاں لیکھاں

 

[الف نظامی]

عجب دَور
لفظاں کولوں معنے وِچھڑے
جیوَن چھَڈّیاں لیکھاں
سایاں نوں پئے سائے کٹ دے
دَور عجب میں ویکھاں

 

[الف نظامی]

دھوکھا
سَدھراں ، آساں ، وانگ سراباں
دُروں چمک وکھاوݨ
کول گیاں کُجھ ہتھ نہ آوے
یاساں وِچ لُک جاوݨ

 

[الف نظامی]

اِک مزار تے
آس مراداں جھولی بھر کے
روگ نہ دل دے ٹَلدے
سچ دی قبر تے چار چفیرے
جھُوٹھ دے دِیوے بَلدے

 

[الف نظامی]

میرے اندر
جنگل وانگوں کیہہ کُجھ اُگیا
میرے جُثے اندر
سوچ دی جھاتی پا ناں سَکّاں
عجب ڈراونے منظر

 

[الف نظامی]

اِک گَلّ
وَرھیاں مگروں دل توں اِک گَلّ
بُلّہاں تیکر آئی
کد ہُݨ تیرے دل تک اَپڑے؟
اس دی خبر نہ کائی