فارسی شاعری امیر خسرو کی غزل اور اس کا منظوم ترجمہ

امیر خسرو کی غزل اور اس کا منظوم ترجمہ صوفی تبسّم کے قلم سے،

شمع فلك برآید با أتشين زبانه
ساقی نا مسلمان در ده مي مغانه


شمعِ فلک سے اُبھرا وہ آتشیں زبانہ
ساقی مےِ مغانہ! ساقی مےِ مغانہ!

رو تا رویم بیرون دستم بگردن تو
تو بیخودِ صبوحی، من بیهشِ زمانہ

اس بزم سے چلیں ھم یوں ھمکنار ھوکر
تو مستِ جامِ صہبا، میں بے خودِ زمانہ

ای مه غلام حسنت چون در خمار باشی
نی روز خواب شسته، نی موی کرده شانه

یہ خواب بستہ آنکھیں، اُس پر خمار توبہ!
چہرہ بغیر غازہ، گیسو. بغیر شانہ

مطرب به رودِ خود زن دستی بر ابر باران
دین زهد خشک مارا تر کن بیک ترانه

وہ ساز چھیڑ مطرب، نغموں کا ابر برسے
یہ زھدِ خشک تر. ھو، ایسا کوئی ترانہ

خسرو خرابِ مطرب، تو مست ناز و سرخوش
هان در چنین نشاطی یک رقصِ عاشقانه-

خسرو ھے محوِ نغمہ، تو مستِ ناز و عشوہ
اس سرخوشی میں جاناں، اک رقصِ عاشقانہ
 
Top