شریف کنجاہی

فضائے صحنِ گلستاں ہے سوگوار ابھی خزاں کی قید میں ہے یوسفِ بہار ابھی ابھی چمن پہ چمن کا گماں نہیں ہوتا قبائے غنچہ کو ہونا ہے تار تار ابھی ابھی ہے خندۂ گُل بھی اگر تو زیر لبی رکا رکا سا ہے کچھ نغمۂ ہزار ابھی چمن تو خیر چمن ہے نواگروں کو نہیں خود اپنی شاخِ نشیمن پہ اختیار ابھی ابھی امید کی...

لمیاں سیالی راتاں کٹیاں نہ جاندیاں شوکدیاں ساں ساں کر کے ڈراندیاں بیٹھی بیٹھی اپنے ای نال دکھ پئی پھولاں صبر دے کٹورے بھراں، بھر بھر پئی ڈولھاں چندریاں سوچاں دیاں، گنڈھاں بنھ بنھ کھولھاں کراں میں ہزار چارے کسے طرحاں پینڈے ایہہ دلیلاں والے مکّ جان چنتا دے کھوبھے کدے سکّ جان کدے ڈاہواں...

ادھی راتیں ایس ویلے ڈھا کنھے ماری اے؟ آہ لے ! بھاویں جنتے دا منڈا مر گیا اے زندگی دے دکھاں توں کنارہ کر گیا اے روگ ! ایہہ روگ !! کوئی جان والا نہیں سی سوچناں واں ہن بڈھی ماں کی کرے گی کہڑی آس جیوے گی تے کہڑی آس مرے گی زندگی دے ڈنگ وی مُکایاں نہیں مُکدے کرماں دے مارے کھوبھے، آپ تے سُکایاں نہیں...

کاہنوں راہ جاندی نوں تکیں کاہنوں آساں لائیں گلیاں پیا گھسائیں پھیرے پاپا تھکیں توں سوہنا توں کرماں بھاگاں والا توں اُچیاں جاگاں والا چنوں ودھ کے رُوپ تیرے تے ۔۔۔ میں جاناں میں منّاں چرخے کتدیاں کتدیاں کر دیاں گلاں تیریاں رنّاں دل تے میرا وی کردا اے، تینوں ای پئی تکاں نہ تھکّاں نہ اکّاں پر...

کی ہن فیر پریتاں پائیے ؟ فیر آساں نوں پانی لائیے ؟ فیر آپے وچ رَل مل جائیے ؟ نہ بیبا ہُن میں نہیں اینے جوگی ہُن نہیں ایہناں ڈونگھیاں پینڈاں دے وچ وڑنے جوگی ہُن نہیں ایہناں بلدیاں اگاں دے وچ سڑنے جوگی ہُن نہیں اینی مورکھ اپنی لکّھاں دی کُلی نوں آپ چواتی لاواں پشلیاں گلاں کاہنوں چھیڑیں کھینو...

ترنجن وِچ شریف کنجاہی ترنجن وچ چرخہ ڈاہ کے ماہیا وے ماہیا ہُن کُڑیاں کردیاں گلاں مینوں سبھے کردیاں ٹوکاں میں ککن اوہناں نوں روکاں اوہ گجُھیاں رمزاں مارن گھڑیاں نوں ڈوبن تارن سوہنی دے قصّے چھیڑن سسی دیاں گاون جھوکاں سجنا وے سجنا لگیاں نوں اَوکھا کجنا اک دن سی گھا گے بھجنا...