محمد عمران سرور چشتی
محفلین
بلبلے برگِ گُلے خوش رنگ در منقار داشت
اندر آں برگ و نوا خوش نالہائے زادداشت
گفتمش در عینِ وصل ایں نالہ و فریاد چیست
گفت مارا جلوہٴ معشوق در ایں کار داشت
خیز تا بر کلکِ آں نقاش جاں افشاں کنیم
کایں ہمہ نقشِ عجب در گردشِ پرکار داشت
جمالت آفتابِ ہر نظر باد
ز خوبی روے خوبت خو بتر باد
ہمارے زلفِ شاہیں شہپرت را
دلِ شاہانِ عالم زیرِ پر باد
دلے کو عاشقِ رویت نباشد
ہمیشہ غرقہ در خونِ جگر باد
نفسِ بادِ صبا مشک فشاں خواہد شد
عالمِ پیر دگر بارہ جواں خواہد شد
ارغواں جامِ عقیقی بسمن خواہد داد
چشمِ نرگس بشقایق نگراں خواہد شد
رسید مژدہ کہ آمد بہار و سبزہ دمید
وظیفہ گر برسد مصرفش گلست و نبید
صفیرِ مرغ برآمد بسطِ شراب کجاست
فغاں فتاد بہ بلبل نقابِ گل کہ کشید
زروے ساقیِ مہوش گلی بچیں امروز
کہ گردِ عارضِ بستاں خطِ بنفشہ دمید
در حلقہٴ گل وہ مل خوش خواند دوش بلبل
ہات الصّبو ہبوا یا ایّہا السّکارا
نشانِ عہدو وفا نیست در تبسمِ گل
بنال بلبلِ عاشق کہ جائے فریا دست
بنفہشہ طرّہٴ مفتول را گرہ میزد
صبا حکایتِ زلفِ تو درمیاں انداخت
در گلستانِ ارم دوش چو از لطفِ ہوا
زلفِ سنبل بہ نسیمِ سحری می آشفت
شبِ تاریک و بیمِ موج و گردابی چنیں حائل
کجا دانند حالِ ما سبکبارانِ ساحلہا
میذمد صبح و کلّہ بست سحاب
القبوح القبوح یا اصحاب
میکچد ژالہ بر رُخِ لالہ
المدام المدام یا احباب
شگفتہ شد گل حمرا اوگشت بلبل مست
صلائے سرخوشی اے صوفیانِ بادہ پرست
نثار روے تو ہر برگِ گل کہ در رچمنست
فداے قدِ تو ہر سروِ بن کہ برلب جوست
سحر بلبل حکایت با صبا کرد
کہ عشقِ روے گل با ما چہا کرد
خوشش باد آں نسیمِ صبحگاہی
کہ دردِ شب نشیناں را دوا کرد
نقابِ گل کشیدہ زلفِ سنبل
گرہ بندِ قبا چوں غنچہ وا کرد
اندر آں برگ و نوا خوش نالہائے زادداشت
گفتمش در عینِ وصل ایں نالہ و فریاد چیست
گفت مارا جلوہٴ معشوق در ایں کار داشت
خیز تا بر کلکِ آں نقاش جاں افشاں کنیم
کایں ہمہ نقشِ عجب در گردشِ پرکار داشت
جمالت آفتابِ ہر نظر باد
ز خوبی روے خوبت خو بتر باد
ہمارے زلفِ شاہیں شہپرت را
دلِ شاہانِ عالم زیرِ پر باد
دلے کو عاشقِ رویت نباشد
ہمیشہ غرقہ در خونِ جگر باد
نفسِ بادِ صبا مشک فشاں خواہد شد
عالمِ پیر دگر بارہ جواں خواہد شد
ارغواں جامِ عقیقی بسمن خواہد داد
چشمِ نرگس بشقایق نگراں خواہد شد
رسید مژدہ کہ آمد بہار و سبزہ دمید
وظیفہ گر برسد مصرفش گلست و نبید
صفیرِ مرغ برآمد بسطِ شراب کجاست
فغاں فتاد بہ بلبل نقابِ گل کہ کشید
زروے ساقیِ مہوش گلی بچیں امروز
کہ گردِ عارضِ بستاں خطِ بنفشہ دمید
در حلقہٴ گل وہ مل خوش خواند دوش بلبل
ہات الصّبو ہبوا یا ایّہا السّکارا
نشانِ عہدو وفا نیست در تبسمِ گل
بنال بلبلِ عاشق کہ جائے فریا دست
بنفہشہ طرّہٴ مفتول را گرہ میزد
صبا حکایتِ زلفِ تو درمیاں انداخت
در گلستانِ ارم دوش چو از لطفِ ہوا
زلفِ سنبل بہ نسیمِ سحری می آشفت
شبِ تاریک و بیمِ موج و گردابی چنیں حائل
کجا دانند حالِ ما سبکبارانِ ساحلہا
میذمد صبح و کلّہ بست سحاب
القبوح القبوح یا اصحاب
میکچد ژالہ بر رُخِ لالہ
المدام المدام یا احباب
شگفتہ شد گل حمرا اوگشت بلبل مست
صلائے سرخوشی اے صوفیانِ بادہ پرست
نثار روے تو ہر برگِ گل کہ در رچمنست
فداے قدِ تو ہر سروِ بن کہ برلب جوست
سحر بلبل حکایت با صبا کرد
کہ عشقِ روے گل با ما چہا کرد
خوشش باد آں نسیمِ صبحگاہی
کہ دردِ شب نشیناں را دوا کرد
نقابِ گل کشیدہ زلفِ سنبل
گرہ بندِ قبا چوں غنچہ وا کرد