فرحان محمد خان
محفلین
غزل
جیہنُوں آپنی پہچان نہیں اے
اوہ انسان ، انسان نہیں اے
میرے دل دا حال نہ جانے
اینا اوہ انجان نہیں اے
تیرے نال پیار کِیتا اے
ہُن کوئی ارمان نہیں اے
قدم قدم تے مرنا پَیندا
جیونا کوئی آسان نہیں اے
تُوں کیہ میرے غم نوں جانے
تیرے وچ تے جان نہیں اے
آجا میرے دل وچ آ جا
ایتھے کوئی دربان نہیں اے
مُلّاں دا ایمان اے جو وی
اوہ میرا ایمان نہیں اے
اوتھے کئی مجنوں وَسدے نیں
صحرا تے ویران نہیں اے
سبھ نُوں اوس حیران کیتا اے
پھیر بھی اوہ حیران نہیں اے
میں کِیہ جانا کِیہ اے فرشتہ
میرا جان پہچان نہیں اے
تیرا ہر اک شعر تبسمؔ
اللہ دا فرمان نہیں اے
جیہنُوں آپنی پہچان نہیں اے
اوہ انسان ، انسان نہیں اے
میرے دل دا حال نہ جانے
اینا اوہ انجان نہیں اے
تیرے نال پیار کِیتا اے
ہُن کوئی ارمان نہیں اے
قدم قدم تے مرنا پَیندا
جیونا کوئی آسان نہیں اے
تُوں کیہ میرے غم نوں جانے
تیرے وچ تے جان نہیں اے
آجا میرے دل وچ آ جا
ایتھے کوئی دربان نہیں اے
مُلّاں دا ایمان اے جو وی
اوہ میرا ایمان نہیں اے
اوتھے کئی مجنوں وَسدے نیں
صحرا تے ویران نہیں اے
سبھ نُوں اوس حیران کیتا اے
پھیر بھی اوہ حیران نہیں اے
میں کِیہ جانا کِیہ اے فرشتہ
میرا جان پہچان نہیں اے
تیرا ہر اک شعر تبسمؔ
اللہ دا فرمان نہیں اے
صوفی تبسّم