نتائج تلاش

جُگ جُگ جیون یار سُچیرے تے ویکھاں صدا اُچیرےہُو وَسّن گلیاں تے کُھلن بُوہے کدی نہ مُکن پھیرےہُو رونق میلے گَلاں باتاں، درشن شام سویرے ہُو یاراں نال نصیرؔ بہاراں، یاراں باہجھ ہنیرےہُو سید نصیرالدین نصیرؔ

بے قدراں کُج قدر نہ جانی، کیتی خوب تسلی ہُو دُنیا دار پجاری زر دے جیویں کُتیاں دے گَل ٹلی ہُو بُک بُک اتھرُو روسن اکھیاں ویکھ حویلی کلی ہُو کوچ نصیرؔ اساں جد کیتا، پے جاسی تھرتھلی ہُو سید نصیر الدین نصیرؔ

عید آئی میرا یار نہ آیا خوشیاں غم نہیں کھڑیاہُو دَسّو مینوں دارُو کوئی، ناگ ہجر دا لڑیاہُو سِک نصیرؔ نہ ہار دی مُکے ساہ اکھیاں وچ اڑیاہُو چَن اسمانی کی ویکھاں اَجے چَن میرا نہیں چڑھیاہُو سید نصیر الدین نصیرؔ

اِک رانجھا مینُوں لوڑی دا کُن فیکُون اگے دیاں لگیاں نیوں نہ لگڑا چوری دا اِک رانجھا مینُوں لوڑی دا آپ چھڑ جاندا نال مجھیں دے سانُوں کیوں بیلیوں ہوڑی دا اک رانجھا مینُوں لوڑی دا رانجھے جیہا مینُوں ہور نہ کوئی مِنتاں کر کر موڑی دا اِک رانجھا مینُوں لوڑی دا سانولیاں دے نین سلونے سُوہا دوپٹہ گوری دا...

بلھے نوں لوک متیں دیندے، بلھیا توں جا بہومسیتی وچ مسیتاں کی کجھ ہندا، جو دلوں نماز نہ کیتی باہروں پاک کیتے کی ہندا، جے اندروں نہ گئی پلیتی بن مرشد کامل بلھیا، تیری ایویں گئی عبادت کیتی بابا بلھے شاہؒ

بلھیا کھا حرام تے پڑھ شکرانہ، کر توبہ ترک ثوابوں چھوڑ مسیت تے پکڑ کنارہ، تیری چُھٹسی جان عذابوں اوہ حرف نہ پڑھیئے مت، رہسی جان جوابوں بلھے شاہ چل اوتھے چلیئے، جتھے منع نہ کر ن شرابوں بابا بلھے شاہؒ

چُپ رِہسیں تاں موتی مِلسَن صبر کریں، تاں ہِیرے پاگلاں وانگوں رولا پاویں ناں موتی، ناں ہِیرے میاں محمد بخشؒ

نفر، غلام، کِسے دا ہووے خدمت اندر ڈِھلا خاوند نُوں کد چنگا لگدا، جِھڑکے کر کرگِلّا میر، وزیر، مصاحب، شاہ دے حکموں باہر ہوون شاہ کھدیڑے غصہ کر کے ہور بھی نوکر روون واہ وا صاحب بخشنہارا! تک تک ایڈ گناہاں عزت رزق نہ کَھسّے ساڈا، دیندا پھیر پناہاں میاں محمد بخشؒ

مَر مَر اِک بناوَن شیشہ، مار وٹّا اِک بھندے دُنیا اُتے تھوڑے رہندے قدر شناس سُخن دے اوّل تے کُج شوق نہ کسے، کون سُخن اَجسُندا؟ جے سُنسی تاں قِصّہ اُتلا کوئی نہ رمزاںپُندا میاں محمد بخشؒ

سدا نئیں مرغائیاں بہنا، سدا نئیں سر پانی سدا نہ سیئاں سیس گندھاون، سدا نہ سُرخیلانی سدا نئیں ہتھ مہندی رَتّے، سدا نہ چَھنکنوَنگاں سدا نہ چھوپے پا محمد، رَل مِل بہناں سنگاں میاں محمد بخشؒ

صدقے جاواں سنگاں دے لٹ لے دل ملنگاں دے رب جانے کیہ لبھدی اے ٹوٹے کر کر ونگاں دے سر وچ چٹے لے آندے چاواں رتیاں رنگاں دے اکو اوھدی گھوری نے ڈنگ چا کڈھے ڈنگاں دی صدقہ کڈھ کجھ نیناں دا دل نوں فیر امنگاں دے انجمؔ بندے مر جاندے پچھے اپنیاں منگاں دے انجمؔ رانا

غلطی نال ایتھے پوسٹ کر دتیاں سن محفل متراں دے بدلے۔

اَساں پِیڑاں پِیڑ کے پِیتیاں، اَساں رِنھکے کھادی اَگ ساڈا ساڑ سَمے دیاں سُولیاں، ساڈے سر سوچاں دیپَگ ساڈا دَر سورج دا کعبہ، ساڈی دھرتی امبروںاَگے سانوں ہونی دیندی لوریاں، ساڈے نال نہ چناںلَگ اَسیں برفاں چُلہے بالدے، اَسیں بھانبڑ تُلدےروز ساڈا سورج چھاویں بیٹھدا، اسیں اُنج دے لائیلَگ ساڈے قبراں...

پَکّی تھاں پنڈوں لہندے رُکّھاں دی اک جھنگی اُس وچ جان توں سارے ڈردے سی ماں کہندی سی جھنگی وچ اک پِچھل پیری پھڑ لیندی اے اپنے ورگا کر لیندی اے جھنگی دے ول نہ جاویں اوہ پَکّی تھاں ای فیر انج ہویا قسمت سانوں شہر لے آئی ایتھے کوئی وی جھنگی نئیں سی ہندیاں ہندیاں پنڈ دے کچے کوٹھے کُلّے یاد چوں ڈھ گئے...

ایتھے کُجھ وی ہو سکدا اے مچھر کٹّا چو سکدا اے اُڈدی جاندی مکھی ہتھوں باندر ٹُکر کَھوہ سکدا اے جا سکدا اے چن تے رکشا ٹانگہ بمب پرو سکدا اے چکن فالودہ کھا کے بندا روڑی اُتے سوں سکدا اے پیپسی نال گرارے کر کے نالی چوں منہ دھو سکدا اے شاعر ہووے تے اک غزل وچ سارے دھونے دھو سکدا اے بن سکدی اے لیڈر بکری...

۔

۔

۔

۔

باغاں اچ پھل کھل پئے اکھاں جد چار ہویاں ساڈے دواں دے دل مل پئے