میاں محمد بخش ہک ہک سخن میرے دی قیمت ( میاں محمد بخش رحمۃ اللہ علیہ )

[زبیر مرزا]

ہک ہک سخن میرے دی قیمت پاؤ نال انصافے
دیو دُعائیں جے میں کھوٹا تراں اگے صرّافے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
جیون جیون جھوٹا نانواں موت کھلی سر اُتے
لاکھ کروڑ تیرے تُوں سوہنے خاک اندر رل ستے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
شاہ منصور اَنَا الْحَق کہندا کیوں نہیں شرمایا
تو ہیں محرم یار محمد کہندا کون پرایا
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
میں شوہدا مر خاک رلیساں جھل ہجر دی کانی
جے رب سچے روشن کیتے رہسن سُخن نشانی
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
مینوں ہور نہیں کوئی پاسا آسا کس دے گھر تے
جاسی رُوح محمد میرا پیر سچے دے در تے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
کر کر یاد سجن نوں کھاندے بھُن بھُن جگر نوالے
شربت وانگ پِیاّ دے ہتھوں پیون زہر پیالے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ

 

[زبیر مرزا]

دانشمندو سنو تمامی عرض فقیر کریندا
آپو چنگا جے کوئی ہووے ہر نوں بھلا تکیندا
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
تک تک عیب نہ کردے واندے چنگے لوک کداہیں
نکتہ چینی فتنہ دوزی بھلیاں دا کم ناہیں
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
عیبوں پاک خدا وند آپوں کون کسے نوں آکھے
کاہنوں گل کسے دی کرنی میں بھی شاعر بھاکھے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
عیبوں پاک خدا وند آپوں کون کسے نوں آکھے
کاہنوں گل کسے دی کرنی میں بھی شاعر بھاکھے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
پردہ پوشی کم فقر دا میں طالب فقراواں
عیب کسے دے پھول نہ سکاں ہر ہک تھیں شرماواں
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
کرم کرو تے عیب چھپاؤ پڑھو سنبھالا کر کے
ڈوہنگی نظرے مڑ مڑ سمجھو لنگھ نہ جاؤ ترکے

 

[زبیر مرزا]

جس وچ گجھی رمز نہ ہووے درد منداں دے حالوں
بہتر چُپ محمدبخشا سخن اجیہے نالوں
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
درد منداں دے سخن محمد دین گواہی حالوں
جس پلےّ پھُل بدھے ہوون آوے مشک رومالوں
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ

 

[حسیب نذیر گِل]

جزاک اللہ زحال بھروا۔

 

[حسیب نذیر گِل]

مینوں ہور نہیں کوئی پاسا آسا کس دے گھر تے
جاسی رُوح محمد میرا پیر سچے دے در تے
سبحان اللہ کِنّا زبردست شعر کیا حضرت میاں محمد بخش صاحب نے

 

[حسیب نذیر گِل]

لگدا تُسی اج کل پنجابی شاعری پڑ رہے او

 

[نیرنگ خیال]

نئیں مرزا صاب اجکل سیف الملوک پڑھن ڈئے نے۔ بلکہ ہو سکدا اے کہ شوکت علی دی واج وچ سندے وی پئے ہون۔ ایویں اندازہ لان اچ کی ہرج اے

 

[زبیر مرزا]

بال چراغ عشق دا میرا روشن کردے سینہ
دل دے دیوے دی رُشنائی جاوے وچ زمیناں
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
نعمت اپنی وی کجھ مینوں بخش شناساں پاواں
ہمت دے دِلے نوں تیرا شکر بجا لیاواں
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
لاہ ہنیرا جہل برُے دا چانن لا عقل دا
بخش ولایت شعر سخن دی یُمن رہے وچ رلدا
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
اوّل دے دل جس وچ ہوون سچے سُخن خزانے
لعل جواہر کڈھ کڈھ دیوے قُوّت بخش زبانے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ

 

[زبیر مرزا]

واہ وا صاحب بخشنہارا ،تک تک ایڈ گُناہاں
عِزتّ رِزق نہ کھسّے ساڈا، دیندا پھیر پناہاں
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
وٹّے دے وِچ لعل ٹکِاندا، جانن قِیمت پاندے
ساوی شاخوں ویکھ نکالے ،گُل پھل رنگ رنگاں دے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
اُس مجلس دا محرم ہو کے، پھیر نہ مُڑدا کوئی
جو ایہہ مست پیالہ پیندا ،ہوش کھڑاندا سوئی
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
جیکر تینُوں طلب مُحمّد ،اُس رستے ٹُر اڑیا
مُڑ آون دی رِکھ نہ ہِکھی، ایتھوں کوئی نہ مُڑیا

 

[زبیر مرزا]

اُس صُورت وِچ سِیرت پاوے ،اہل بصِیرت تکدے
انھّے لوک اسمتر بھائی ،قدر پچھان نہ سکدے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
پردہ پوشِی کم فقر دا ،میں طالِب فقراواں
عِیب کِسے دِے پھول نہ سکّاں، ہر ہِک تِھیں شرماواں
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
جِس نُوں عِشق کِسے دا ہووے، تِس دِے عِیب نہ دِسدِے
سُخناں دِے جو عاشِق بندے، عِیب نہ ڈھُونڈن اُس دِے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
کرم کرو تے عِیب چُھپاؤ، پڑھو سنبھالا کر کے
ڈُوہنگی نظرے مُڑ مُڑ سمجھو، لنگھ نہ جاؤ ترکے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
نہ شیخی وِڈیائی کوئی ،جھول اڈّی کُجھ پاؤ
جے کوئی سہو خطائی ہووے، بخشو تے بخشاؤ
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
محرم باجھوں بھیت سجّن دا، ہر ہِک نال نہ کہندے
بدی ملامت قہر قیامت ،سؤسؤ سر پر سہندے

 

[حسیب نذیر گِل]

جزاک اللہ۔بہت خوب

 

[فلک شیر]

زبیر مرزا بھائی.....بہت ودھیا....

 

[فلک شیر]

میاں صاحب دا شعر یاد آیا....
جنہاں دُکھاں وچ دلبر راضی، اوہناں توں سُکھ وارے
دُکھ قبول محمد بخشا، تے راضی رہن پیارے

 

[محمود احمد غزنوی]

ایہہ کیہ جانن قدر نبی دی دنیا دار کمینے۔۔۔۔
قدر نبی دی جانن والے، سوں گئے وچ مدینے
قدر پُھلاں دی بلبل جانے صاف دماغاں والی۔۔۔۔۔
قدر پُھلاں دی گِرج کیہہ جانے، مردے کھاون والی