سوچاں دی زنجیر (شفیع عقیل دیاں پنجابی نظماں)

[زبیر مرزا]

1- سوچ دا پتر
دل دی باری کھوہل کے بہہ جا
ہوا دا بُلا آئے
تیری سوچ دا سُکا پتر
اُڈ دا اُڈ جائے

2- سورج تے پرچھانویں
سورج تُوں پرچھانویں ڈردے
رہ رہ روپ وٹاؤندے
کندھا اوھلے لُک لُک بہندے
اپنا آپ بچاؤندے

3- میں تے سورج
امبر اُتے کلاسورج
اپنی اگ وچ بلدا
میں وی کلا دھرتی تے پر
دوجیاں دے دُکھ جھلدا

4- ہُونی
پیراں تھلے دھرتی تپ دی
سرتے سورج بلدا
ہُونی راہوں گھیرکھلوتی
وقت کدی نیں ٹلدا

5- اک قبر
یاداں قبراں وانگوں دسن
دل اے قبرستان
ورہیاں پچھوں پرتیاں ایں
اپنی قبر پچھان

 

[قرۃالعین اعوان]

بھیا آپ نے کمال کردیا!

 

[زبیر مرزا]

6- جنازہ
لوک جنازہ ویکھ کے روون
میں سوچاں وچ گھردا
اپنی اپنی آس دی میت
ہر کوئی چُکی پھردا

7- لیکھ
کد تک ہوکے آہواں بھردا
بنڑگئے آخر لیکھ
تیرے پیار دے سنگل سارے
توڑے اج میں ویکھ

8- دوش
تیرا میرا دوش ایہو سی
پیار ناں دویں پاندے
دشمن بن کے زندہ رہندے
عمراں نال نبھاندے

9-جھلا
وسدے رسدے شہر وچ ویکھو
میں آں کلم کلا
میں جاناں میں پیار کمایا
لوکی آکھن جھلا

10- مزدور
اٹاں اُتے نقش بناؤندے
اک تو اک نیارا
رنگ رنگ دے محل اُسارن
آپ گارے دا گارا

 

[قرۃالعین اعوان]

واہ!

 

[حسیب نذیر گِل]

واہ جی واہ۔زحال بھرا تُسی تے کمال کر رہے او

 

[یوسف-2]

زبردست پا جی زبردست

 

[زبیر مرزا]

11- ریل گڈی
دُور دراڈے پینڈے کرکے
یاراں یار ملاوے
میل ملاپ کرکے اوڑک
آپ کلی رہ جاوے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
12- اپنی اپنی قسمت
اِکوواری سولی چڑھ کے
مرجاندے نے لوک
کنی وارمیں سولی چڑھیا
فیر وی اوہی روگ
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
13- دن تے رات
دن آوے تے ہرگھرجاوے
خوشیاں دے نال رجے
رات اکلی گلیاں گھمدی
ہرگھربوہے وجے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
14-جندرے
بُلہاں اُتے چُپ دے جندرے
دل وچ بھانبھڑمچے
کدتک سوچ وچارجھلیے
اے دھاگے نیں کچے
ٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓٓ
15- سجن دشمن
دشمن کون سی سجن کہیڑا
پت جھڑ اے سمجھایا
سارے پھُل تے پَتر چھڈ گے
کنڈیاں ساتھ نبھایا