سائیں اختر لہوری دی شاعری

[یوسف سلطان]

کتاب :اللہ میاں تھلّے آ

جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے
اوہ سب توں ہی البیلا اے

لاہ کپڑے نُکرِیں سُٹدا اے،بالاں نوں پھڑ پھڑ کُٹدا اے
تَڑھیاں اوہ پیو نوں لاندا اے ،گُتھلی اوہ ماں دی لُٹ دا اے
ماں بکری تے اوہ لِیلا اے،
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

پیسے بِن دن نہ لنگھدا اے ،ہر ویلے خرچہ منگدا اے
نہ دئیے خطرہ جنگ دا اے ،نہ گالھاں کڈھنوں سنگدا اے ۔۔۔
ایہہ چَڑھیا نِمّ کریلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

سمجھے کہ رانجھا جھنگ دا اے ، ہر بوہے اگے کَھنگھدا اے
سوہنا جیہا رشتہ منگدا اے،آکڑ کے گلیوں لنگھدا اے
پر رانجھے وانگوں ویہلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

گل کَن وچ دَسے بھابھی نوں،جیوں بھورا پُھل گلابی نوں
پیا پکا کردا لابی نوں،کیہ دَسیے ایس عذابی نوں
اج گھر نہ پیسا دھیلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

ایہہ سب توں شُوکا باکا اے،سَت لَڑیا جنگ پٹاکا اے
اجے بیبے(بے بے) لئی ایہہ کاکا اے،مَمنُوعہ ریڈ علاقہ اے
ایہہ مُنڈا نہیں تربیلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

اَکّھ رکھے ہرمٹیار اُتے،گھر جی نہ لگے کار اُتے
رہندا ایہہ عشق ونگار اُتے، کَٹ دا ایہہ جِندڑی لار اُتے
ایہہ گھر لئی کھوٹا دھیلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

ہر کم چوں کڈھنے کیڑے نیں،ہر ویلے دھوتے لِیڑے نیں
سونے دے لگے بِیڑے نیں،کِھیسے وچ نوٹ نَپِیڑے نیں
ایہدے کئی سہیلے ایہہ سہیلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

ایہنوں شوق کبوتر بازی اے ،گُڈیاں پیچاں دا غازی اے
بڑاروشن اِیہدا ماضی اے،کوٹھے تے رہندا راضی اے
ایہنوں گامے بَنّھیا سہیلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

سَودے چوں پیسے ٹُکدا اے ،منع کرئیے تے فیر لُکدا اے
موڈھے توں تُھکاں تُھکدا اے ،مَتھے توں لِٹ نہ چُکدا اے
ایہہ مُنڈا نہیں اربیلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

مُورت تے دل بھرماؤندا اے ،باری چوں تاڑی لاؤندا اے
ایہہ گیت ہجر دے گاؤندا اے ،گھر وانگ طوفان دے آؤندا اے
اک تیز سیلابی ریہلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

ہتھ پھیر کے مونہہ ایہہ دھو لیندا ،گھیو لگی روٹی کھوہ لیندا
بَھیںاں نوں گَلِیں موہ لیندا،چنگی جہی بوٹی ٹوہ لیندا
ایہہ مُنڈا نہیں اک میلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

ہر جی توں دُونا خرچہ سُو،ہر تھانے دے وچ پرچہ سُو
خورے کِتھے کِتھے یاری سُو ،ہر گلی محلے چرچہ سُو
ہر کوچے اِیہدا چیلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

انگلش چ غرارے کردا اے،اُردو چ طرارے بھردا اے
ڈسکو وچ ڈُبدا تَردا اے،ماں بولی کولوں ڈر دا اے
ماں دھرتی گود سوتیلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

ویلے سِر مِٹھا ہو جاوے ،کم نکلے سَپّ کھلو جاوے
نَیناں دے بُوہے ڈھو جاوے،غرضاں دا بندہ ہو جاوے
بند ہری چَھیل دا کیلا اے
جِہڑا مُنڈا گھر چوں ویہلا اے

۔۔۔۔۔۔۔​

 

[عبدالقیوم چوہدری]

زبردست۔
سائیں ہوراں نے ہور وی لمیاں لمیاں نظماں لکھیاں نے پر کیا ہی خوب لکھیاں نیں۔
رلتی کرن دا شکریہ

 

[یوسف سلطان]

زبردست۔
سائیں ہوراں نے ہور وی لمیاں لمیاں نظماں لکھیاں نے پر کیا ہی خوب لکھیاں نیں۔
رلتی کرن دا شکریہ

بڑی نوازش پسند کرن لئی ۔

 

[یوسف سلطان]

میں واں اک پَھرنتُو بال ،گزر گئے کئی پِھردے سال

گلی گلی وچ ہَوکے بھر نآں،ہر سَردَلٰ دِیاں جھڑکاں جرنآں
گھر گھر چوں میں منگدا ٹکڑے،نہ کوئی پُچھے میرے دُکھڑے

طعنے دے دے چھیکن مینوں ،قہر نِگاہے ویکھن مینوں
ننگے پَیر بیائیاں پھٹیاں،بھرناں واں فِکراں دیاں چَٹیاں

سڑکاں مینوں لوری دیتی ،رب نے سَون لئی بوری دِتی
ادھی تَھلے ادھی اُتے،کم اوے ساون دی رُوتے

پاٹا جَھگا لَمکَن لِیراں،کسے نہ پُچھیا کیوں دلگیرآں
ہر کوئی مینوں منگتا آکھے،لَٹ بَورا بے سنگتا آکھے

کئی آکھن کوئی جم کے سُٹ گئی ،کڈا سوہنا قسمت پُھٹ گئی
کوئی نہ باپ تسلی دیندا ،نہ کوئی مُڑکے مینوں ویہندا

نہ کوئی وِیرن آکھن والی،نہ کوئی گھر وچ جھاکن والی
رُکھا سُکھا کھا لینا واں،ادھو رانا پا لینا واں

راتیں فٹ پاتھاں تے سونآں ،فجرے اٹھ کے گلیاں بھونآں
عید دا دن وی منگ کے کاٹنآں،جُوٹھی تھالی سینویاں چٹنآں

پُت توں جد کوئی خیر پواوے ،اَن ڈِٹھی ماں یاد پئی آوے
پر مینوں کوئی نہ اپناوے، نہ کوئی ماں جو صدقے جاوے
۔۔۔​

 

[یوسف سلطان]

اک اک کمرہ نَو نَو جی
جائیے کدھر؟ کرئیے کی

حاجت لئی میں لین بنائی،گھنٹے مگروں واری آئی
واری میری لیٹ لوائی،فاقے خون جگر دا پی
اک اک کمرہ نَو نَو جی

بجلی دا بِل دُونا آیا،نلکے دا بِل دُون سوایا
بِل گیس دا نال کرایہ،اک مَنجِی دی ٹُٹ گئی ہی ٰ
اک اک کمرہ نَو نَو جی

پاؤ آلو تے لَما شورا،گھر والی نوں لگا جھورا
بُرکی ڈِگدی بھورا بھورا،برکت ویکھی ڈِپُّو دی
اک اک کمرہ نَو نَو جی

بَھین بَھنیوِیں پےگئی چِھتّھی،باؤ مامے تے چھک نہیں دِتی
ایس وَرھے وی شرط نہ جیتی ، پُترمنگیا ہو پئی دِھی
اک اک کمرہ نَو نَو جی

گھیو مہنگا رمضان چ آٹا،آڑھتیاں دا موٹا گاٹا
ماڑے نوں ہر پاسیوں گھاٹا،دو عیداں تے روزے تیہہ
اک اک کمرہ نَو نَو جی

اک کمرے وچ داج نُونہاں دا،سَوہرا باہر تے راج نُونہاں دا
مُکدا نہیں کم کاج نونہاں دا،تیجی آئی تے پے گئی پیہہ(سیاپا)
اک اک کمرہ نَو نَو جی

اک کمرہ تے ڈھیر پروہنے،سوندے ہوکے اَونے پَونے
سِدھے ہون تے ہو جان چَونے،اک دوجے نال ہوئے فری
اک اک کمرہ نَو نَو جی

اک کمرے وچ سترنہ رہندا،پیو کھنگے تے پُت اٹھ بہندا
پُت جا نونہہ توں لیکھا لیندا،اُسل وٹے لیندی دھی
اک اک کمرہ نَو نَو جی

سب دا ہو گیا پردہ سانجھا،وچ دھلیجاں سوں گیا رانجھا
پنج چھ بال لیایا بھانجا،تنگ ویہڑے تے بندے ویہہ
اک اک کمرہ نَو نَو جی

ہر نُکرے اک شور شرابا،بوہتے بال نہ مندے دابا
ہتھ اٹھاراں اک وے چھابا،تین پُتر تے دِھیاں چِھی
اک اک کمرہ نَو نَو جی

جی پی فنڈ لَے لیف بنائے ،اگلے سال اوہ کم نہ آئے
اَڈوانساں نے دل اُدراے،باقی رہ گئے اٹھ سو تِیہہ

اک اک کمرہ نَو نَو جی
جائیے کدھر ؟ کرئیے کیہ؟​

 

[یوسف سلطان]

جُوٹھ دی ڈھیری
ویاہ دی جُوٹھی ڈھیری چوں دو بچے چَول پئے کھاندے
"اَج دن کِڈا چنگا چڑھیا!"اک دوجے نوں آہندے
"گھروں نکلدیاں سارای سانوں لبھ گئی جُوٹھ دی ڈھیری "
اُنگلاں بھریاں ہڈیاں لبھن ،کجھ تیری کجھ میری "
اک پاسے اک کتا ڈِٹھا ،بُھکھا خَورو پاوے
بچے ویکھ کے ڈردا جَھکدا،نہ پیا نیڑے جاوے
کاں بوٹے تے کاں کاں کردا،چَولاں نوں پیا ویکھے
مار پَٹُوسی اُڈدا بیہندا،کیہ پئے پین بُھلیکھے
اک بڈھا خود دار سیانا،مونہہ تے پَگ دا پَلاّ
آکھے "جے پُت زندہ ہوندا جُوٹھ تے ماردا کَھلاّ"
ڈھیری نیڑے اک بیوہ پئی بیوہ دِھی نوں آکھے
"اَج وی کھان نوں کجھ نہ لبھا،کیہڑے دیس دے راکھے
تگڑے ایتهے لُٹ لُٹ کھاندے،کھاندے جُوٹھ نمانے
کد چُکیں گا ربا!ایتھوں خان تے نُون ٹوانے"
۔۔۔۔​

 

[یوسف سلطان]

وصیت
میں مرجاں تے سَنے لِیراں ای مِٹی وِچ دبا دینا
کسے ننگے نُوں میرے کفن دے کپڑے سوا دینا

نہ کرنا قُل' دسواں' چالھیا' نہ روٹِیاں دینا
کسے بیوہ دا ٹھنڈا ہو گیا چُلھا بَھکھا دینا

ایہہ دھرتی ہو گئی مہنگی بچا کے گور دے پیسے
کسے اَوتر نکھترنُوں کوئی کھوکھا لَوا دینا

نھوا کے کیہ کرو گے' جد میں کھیہ وِچ ہے کھیہ ہونا
امن دی قلم لا کے اوس نوں پانی ایہہ لا دینا

نہ لینا کَوڑا' وٹا' بَھتیاں، ماڑے شریکاں توں
دبا کے آؤندیاں ای سوگ دی پھُوڑی چُکا دینا

جے مینوں کرن لئی وڈا' تُساں قرضا ای چُکنا ایں
کسے بابل دے ویہڑھے چوں بس اک ڈولا اُٹھا دینا

لِکھن مِتَّر جےچِٹھی سوگ دی دُوروں تے مَن لینا
مَرے دا مونہہ نہ جے ویکھن،نہ گلاں نوں ہوا دینا

میرے جُسے دے حصے ونڈ دینا' کم جے آجاون
کسے اَنھے دیاں اکھاں نوں' میرے نُور لا دینا

لَپائی ہر ورھے قََوراں دی کر کے وچ مُحرم دے
میری دھرتی دی مٹی دی نہ زرخیزی مُکا دینا

کوئی پُچھے کیہ ہویا؟ کیویں مویا' تے کیوں مویا؟
میری گندی جیہی کَٹڑی چ میرا گھروکھا دینا

لڑائی قومی،مذہبی، رنگ نسلاں دی مُکاون لئی
میری مٹی دی مہندی نوں ہواواں وِچ اُڑا دینا

کدے محنت کشو! جے یاد آجاواں ثواباں لئی
تے زرداراں نُوں مِل کے ایس دھرتی توں مُکا دینا
۔۔۔۔۔۔۔۔​

 

[عبدالقیوم چوہدری]

میں مرجاں تے سَنے لِیراں ای مِٹی وِچ دبا دینا
کسے ننگے نُوں میرے کفن دے کپڑے سوا دینا

نھوا کے کیہ کرو گے' جد میں کھیہ وِچ ہے کھیہ ہونا
امن دی قلم لا کے اوس نوں پانی ایہہ لا دینا

سائیں ہوراں تے روا ای دتا اے

لَپائی ہر ورھے قََوراں دی کر کے وچ مُحرم دے
میری دھرتی دی مٹی دی نہ زرخیزی مُکا دینا

 

[یوسف سلطان]

محنت کش دا بچا
میں اک محنت کش دا بچا، مَن دا صاف تے دل دا سچا
ماں دا پِیتا دُدھ نہ پُورا ،رہ گیا میراجسم ادُھورا

تھوڑے دُدھ وچ پَتی پاوے،لوریاں دے دے آپ پلاوے
اوہ وی سی مجبوروچاری،فاقے تنگیاں بُھکھاں ماری

جد اپنا سی ددھ پلاندی، میں ودھدا اوہ گھٹدی جاندی
چار گهراں دے کم سی کردی ، بھانڈےمانجےپانی بھر دی

مَیتھوں وڈی نال لیجاوے،تاں جے چھتیی کم مُکاوے
نال مینوں لَے جا نہ سکدی ،جِھڑکاں جَھمباں تو سی جھکدی

اوہدے توں بھانڈے مَنجواوے ،اَپے کپڑے دھوندی جاوے
محنت کش مزدورپیوسی،گھر توں رہندا دور پیو سی

گندی جہی وَستی وچ رہنا،نالیاں اُتے اٹھنا بیہنا
تھاں تھاں توں سی کُرتا سِیتا،جُسّے دا لہو مچھراں پیتا

وچ جوانی چِٹا جھٹاٹا،ڈُلھیا جاپے فرش تے آٹا
ہر ویلے سی کھنگدا رہندا،کہندا سی ایہہ اُٹھدا بیہندا

"دہٰ سالاں (دس سال)دا ہو اوئے پُترا!،سانواں نال کھلو اوئے پُترا!"
جد میں چونہہ سالاں دا ہویا،جان لئی اَسکولے رویا

اماں بَستا پَھٹی لَے دے،پڑھنا ایں میں پیو نوں کہہ دے
پر ابّے نے پَھڑیا بانہوں،کُٹدا لے گیا کچی راہوں

چَھڈ اَساں کِیہ پڑھ کے لینا،محنت کش دا محنت گہنا
گاہگاں تائیں چاہ پَھڑاوِیں، ٹِپ ملے تے کِھیسے پاویں

کجھ تے میریاں گَھٹن سزاواں ، چھوٹی عمرے گھٹدا جاواں
ہُندے بھاویں سَت اَیانے،میں سَن سارے کم تے پانے
۔۔۔۔۔۔۔۔​

 

[عبدالقیوم چوہدری]

جد اپنا سی ددھ پلاندی، میں ودھدا اوہ گھٹدی جاندی

اماں بَستا پَھٹی لَے دے،پڑھنا ایں میں پیو نوں کہہ دے
پر ابّے نے پَھڑیا بانہوں،کُٹدا لے گیا کچی راہوں

 

[یوسف سلطان]

وُوہٹی اَگّے اُچّی بولاں

وُوہٹی اَگّے اُچّی بولاں میری کیہ مجال اے؟
تَھلّے نہیں جی تُسی لگے!تہاڈا کِیہ کمال اے؟

کل مینوں آہندی سی پئی گنگیا تے بولیا
گواہنڈناں توں روٹی منگی اِیہہ کیہ گند گھولیا
ایڈا وی تے بھولا نہیں توں آ لیا تے بھولیا
لِفٹ نہیں کرانی اوہنے ماسیا تے تولیا
اوتھے وی زنانی رہندی اوہ وی میرے نال اے۔
تَھلّے نہیں جی تُسی لگے!تہاڈا کِیہ کمال اے

ماپیاں نے بَنھ ٹوری میں تے مجبورساں
گورا جَہیا رنگ سی تے چَن دا میں نُور ساں
پاک صاف نھاتی دھوتی مَکے دی کھجور ساں
کالا میرا رنگ کیتا ای میں تے پری حُور ساں
ویکھ کے تے چَن مینوں پاندا سی دھمال اے
تَھلّے نہیں جی تُسی لگے!تہاڈا کِیہ کمال اے

کجھ وی نہ ڈِھٹا تیرا جدوں دی ویاہی آں
ہر بارماپیاں توں کپڑے لیائی آں
چوداں دی میں مامی آں تے سولاں دی میں تائی آں
فیروی توں آکھیں تیرے گل دی میں پھاہی آں
سہاگ والا جوڑا بس میرے تے حلال اے
تَھلّے نہیں جی تُسی لگے!تہاڈا کِیہ کمال اے

ٹُومباں چَھلّے ویچ کے تے بحرین تینوں گھلیا
ویزا وی لوایا میرے اَبّے نے نگلیا
غریبی والا ہَلا ساتھوں جاندا نہیں سی ٹَھلیا
ڈِگ ڈِگ پَینا ایں ادھار دَیا چَھلیا
سُوٹ تیرا لَنڈے دا تے کِھیسے چ رومال اے
تَھلّے نہیں جی تُسی لگے!تہاڈا کِیہ کمال اے

چڑھدی جوانی چ میں اِنج بڈھی ہو گئی
سہیلی کل ویکھ کے حَیران جہی کَھلو گئی
پُچھے نِکی عمرے تُوں بَگیّ پِیلی ہوگئی
کوار پُنا یاد جدوں آیا تے اوہ کھو گئی
پُچھے مینوں بال کِنے؟ جیجے دا کیہ حال اے؟۔۔۔۔
تَھلّے نہیں جی تُسی لگے!تہاڈا کِیہ کمال اے

کنوں نَکوں بُچی سدا زیوراں نوں سہکدی
رولی آ جوانی میری پُھلاں وانگوں ٹَہکدی
چِٹی ہوئی لِٹ میری مَتھے اُتے مہکدی
تنگی چ گزارا کراں فیروی نہیں بہکدی
کیہڑا میرے دیس وچ بندیاں دا کال اے۔
تَھلّے نہیں جی تُسی لگے!تہاڈا کِیہ کمال اے

لام ڈوری بچیاں دی تھاں،نہیں کھلون نوں
بچے نہ صَبُون گورامُکھڑا دھون نوں
بُھکھ ننگ ویکھ کے دل کرے رون نوں
مَیلاں چ گَڑُچّے وال دل کرے کھوہن نوں
لِیراں لَتھّے جُلیاں چ کَٹدا سیال اے
تَھلّے نہیں جی تُسی لگے!تہاڈا کِیہ کمال اے

گھٹ پوے لُون،چَھنی ویہرے وچ سٹنا ایں
کچی رَہوے روٹی تے کچیچیاں توں وَٹنا ایں
گِن گِن دن توں مہینا پورا کٹنا ایں
مہینے دا مزانیہ پہاڑے وانگوں رٹنا ایں
فیر وی مہینے ہر بُرا ساڈاحال اے
تَھلّے نہیں جی تُسی لگے!تہاڈا کِیہ کمال اے
​

 

[یوسف سلطان]

بندہ بڑا خاص آں
بندہ بڑا خاص آں،دہ جماعتاں پاس آں
نوکری نہ لبھدی ، ایس لئی اُداس آں
بندہ بڑا خاص آں

نوکری نہ لبھدی میں منت کیتی سبھ دی
رشوتاں سفارشاں تے لوڑ پے گئی رب دی
پیسے توں بغیر حج تسبیح نہ پَھبدی
روندی اے پرہیرزگاری نیکی پِھرے یَبّھدی
ایس لئی اُداس آں
بندہ بڑا خاص آں

کیرئیربنانا اے میں بَھین نوں ویاہنا اے میں
مِل جائے نوکری تے سُوٹ وی سوانا اے میں
دینی اے نیاز نالے پِیرنوں منانا اےمیں
بُڈھے ماں باپ نوں حج وی کرانا اے میں
ایس لئی اُداس آں
بندہ بڑا خاص آں

گوانڈھیاں دا مُنڈا کل چلیا برینٰ(بحرین)اے
اک دن میں وی جاساں ماں نوں یقین اے
چَنگا تیل پَوے بندہ رب دی مشین اے
باہر جا کے کُجھ کراں کِیہری ایہہ توہین اے
ایس لئی اُداس آں
بندہ بڑا خاص آں

لبھ گئی تحصیلداری لمبڑاں دے منڈے نوں
ویچ شراب لَبھی روزی شیہدے غُنڈے نوں
سوہنی نارلبھ گئی باہروں آے ٹُنڈے نوں
تان دا اے چادراں لَواندا پِھرے کُنڈے نوں
ایس لئی اُداس آں
بندہ بڑا خاص آں

نِکے بَھین بھائی جدوں پیسے مَیتھوں منگدے
یار تے بَھرا مَیتھوں اوہلے ہو کے لنگھدے
دُکھاں دِتی کَنڈ وے تے سُکھ وی نیں سَنگدے
دفتراں دے بُوہے مینوں سَپّاں وانگوں ڈَنگڈے
ایس لئی اُداس آں
بندہ بڑا خاص آں

رہناں بَھراواںنال آپ میں بیکار آں
نوکری دی لار اُتے کھانآںمیں اُدھار آں
تنگی دا گوانڈھی آں تے فاقیاں دا یار آں
دھرتی لئی بوجھ آں تے زندگی لئی بھار آں
ایس لئی اُداس آں
بندہ بڑا خاص آں

ماں آکھے پَیلاں پاندی گھر تِیجی مورنی
تھوڑا داج دے کے میںتے گھروں نہیوں ٹورنی
طعنیاں دے نال اوہدی جِند نہیوں کھورنی
پَیراں تھلے وال ہُندے ساڈے کیہڑے زورنی
ایس لئی اُداس آں
بندہ بڑا خاص آں

داؤنی ٹِکا،سونے دیاں منگدے نیں چوڑیاں
بوتلاں تے چاہ نال کھاندے جاندے پُوڑیاں
کھاندے جاندے پُوڑیاں تے متھے تے تیوڑیاں
بندے نے سَنجُوڑے گلاں کرن نہ سَنجُوڑیاں
ایس لئی اُداس آں
بندہ بڑا خاص آں

بِٹ بِٹ ویہندے نیں مکان دیاں باریاں
وی سی آر،ٹی وی ،ٹیپ،گِنَن الماریاں
نَکاں نوں چڑھان ویکھ صوفے دیاں دھاریاں
خَیر ربّا صوفے دی زنانیاں نیں بھاریاں
ایس لئی اُداس آں
بندہ بڑا خاص آں​

​

تھَڑے اُتے بَہواں مینوں ہیرو ہیروآکھدے
مِٹھی کِھیرکھاواں مینوں کِھیرو کِھیرو آکھدے
خرچے دے وَلوں مینوں زیرو زیرو آکھدے
ناں وے فقیر حسین پھیرو پھیرو آکھدے
ایس لئی اُداس آں
بندہ بڑا خاص آں​

 

[یوسف سلطان]

بد بخت
بد بختاں دیاں کون سنبھالاں کردا اے
رب وی لوکاں نال کمالاں کردا اے؟

جے دھرتی تے عاشق دی کوئی لوڑ نہیں
پیدا کیوں پِھر پَری جمالاں کر دا اے؟

جے رب گھلے رزق چ ڈَنڈی وَجدی نہیں
محنت کش فِرکیوں ہڑتالاں کر دا اے ؟

جے نہیں چَنگا لگدا مُخبر گَھل گَھل کے
حَسب نَسب دیاں کیوں پڑتالاں کر دا اے ؟

تنگدستی دی بازی جِتنی سَوکھی نہیں
ویلا پُٹھیاں سِدھیاں چالاں کردا اے

بابُو موت سُنیہا دیوے جِھڑکاں نیں
افسر روز معشوق نوں کالاں کر د اے
۔۔۔۔۔۔۔​

 

[یوسف سلطان]

دِھیاں نُوں وَر
دِھیاں نوں وَر پُتراں نوں رُوز گار دِیئو
ویہلے پِھرن نہ سڑکاں تے کم کار دِیئو

بے اَنتا زر دِتا جے لُٹ مار لئی
بے زر دا وی قرضہ کَدے اتار دِیئو

پُھوک کلا شنکوفاں پِین نہ نَشیاں نوں
بدلو ایس سماج نوں کار ویہاردِیئو

اگے پِچھے جے نہیں پُچھ یتیماں دی
عید دے دن تے اوہناں دے سِر پیار دِیئو

بَھیناں دا غم بُڈھیاں کرے نہ وِیراں نوں
رَسماں نوں قوراں دے وچ اتاردِیئو

یا تے مَوت نوں روکو گھر گھر جائے نہ
یا فِر سارے لوکاں نوں ہتھیار دِیئو

ہر ویلے دُکھ درد جو سوچے لوکاں دے
کدے تے قوم نوں ایسا کوئی غمخوار دِیئو

دنیا اُتے لَہر جَمہوری آئی ائے
قوماں منگن آزادی، کیوں مار دے او؟
۔۔۔۔۔۔۔۔​