انور مسعود لسی تے چاہ
- صاحب لڑی الف نظامی
- تاریخ ابتداء
یوسف سلطان
محفلین
لَسّی تےچاء
لَسّی چاء نُوں آکھدی اے
میں سوہنی میں گوری گوری تُوں کالی کلوَٹّی
میں نیندر دا سُکھ سنہوڑا توں جگراتے پَٹّی
جس ویلے میں چائیں چائیں چَھنّے اندرچھلکاں
کیہڑا سانبھے میریاں لِشکاں کون سنبھالے ڈھلکاں
رنگ وی میرامکّھن ورگا روپ وی میرا سُچّا
دُدھ ملائی ماں پیو میرے میرا اصلا اُچّا
جیہڑا مینوں رِڑکن بیٹھے اُس دےواری جاواں
کھڑکے ڈھول مدھانی والا میں وچ بھنگڑے پاواں
میں لوکاں دی صحت بناواں تُوں پئی صحت وگاڑیں
میں پئی ٹھنڈ کلیجے پانواں توں پئی سینے ساڑیں
چاء جواب دیندی اے
پے گئی ایں نی مائی بَگّو میرے مغر دھگانے
میریاں سُرکیاں بھر دے جیہڑے اوہو لوک سیانے
میرا حُسن پچھانن جیہڑے دل میں اُنہاں دے ٹھگاّں
میرا رنگ کلِکھّن اُتے لیلیٰ ورگی لگاّں
پِنڈے دی میں پِیڑ گوانواں جڑوں تھکینوین بھوراں
ٹھریاں ہویاں جُثیّاں نوں میں مِٹّھیاں کراں ٹکوراں
توں اِیں کھنگ 'زکام تےنزلہ کیہہ میں گِن گِن دسّاں
میرے نِگھّے گُھٹ اُتارن چڑھیاں ہویاں کسّاں
کجَّی رہو تو کُجّے اندر تینوں کیہہ تکلیفاں
جےمیں سوہنیاں میزاں اُتے رکھاں پئی تشریفاں
لَسّی
اپنی ذات کُڑِتّن ہووے مصری نال نہ لڑئیے
نی کلمُوہیں'کوڑیئے'تتئے'بَھیڑئیے'نخرے سَڑئیے
نہ کوئی سیرت نہ کوئی صورت مونہہ کوئی نہ مَتّھا
توں تے اِنجے جاپیں جیونکر جِنّ پہاڑوں لتّھا
مینوں پُچھ حقیقت اپنی بنی پھریں توں رانی
شُوں شُوں کردا،ہَوکےبھردا کوڑا تتا پانی
بُھکھ تریہہ دی دشمن وَیرن کیہہ تیری بھلیائی
بندیاں دی توں چربی کھوریں نال کریں وڈیائی
تیرا چویا ڈِھے کے جیہڑے کپڑے نوں ترکاوے
سالم گاچی صابن کُھرجائے داغ نہ اُس دا جاوے
چاء
میرے سِرتوں بھانڈے بَھنّے لے ہُن میری واری
تیریاں وی کرتُوتاں جانے وَسّدی دنیا ساری
تینوں پینے لئی جے کوئی بھانڈے دےوچ پاوے
تِھندا ہو جائے بھانڈا نالے مُشک نہ اُس دی جاوے
تینوں مُڈھ قدیم توں وگیاں ربّ دیاں ایہہ ماراں
تیرے کولوں کھٹّیاں لوکاں کھٹّیاں جہیاں ڈکاراں
میرا گُھٹ بھرے تے اڑئیے جیہی اڈاری مارے
اَگے لنگھ جائے سوچ دا پنچھی پِچھے رہ جان تارے
مینوں پی کے شاعر کر دے گّلاں سُچیاں کھریاں
میں تے خیال دی ڈوری اُتے نِت نچاواں پریاں
میں کی جانا تیریاں بڑھکاں میں کیہہ سمجھاں تینوں
دُدھ کرے انصاف تے ایہہ منظوراے بی بی مینوں
دُدّھ :
ایتھے میں کیہہ بولاں کُڑیو مسلہ اے ڈاہڈا اوکھا
گُنجل جیہڑا پایا جےنہیں کھلنا اِہدا سوکھا
گھر دا جی اے ہُن تے چاء وی ایہہ وی چنگی لگے
لسّی میری جمی جائی پُتراں نالوں اگّے
دونویں میری پَت تےعزت کراں میں کِنج نکیھڑا
سہیڑ لیا جےجُگوں وَکھرا ایہہ کیہہ تُساں بکھیڑا
کِنُھوں آج سیانی آکھاں کِنُھوں آکھاں جَھلی
دوہاں پاسے رشتہ میرا مینوں کِھچ دولّی
سَکی جیہی مَترئیی ہوندی چنگے ہون جے ماپے
میرا ووٹ اے دوہاں ولے نِبڑلو تُسی آپے
چاء
چاچا ميريا نِبڑلاں گى ايہدے نال ميں كلى
شكر خدا دا ميں نہ ہوئى ايہدے ورگى جھلى
شہراں وچ نہيں ايہنوں كوئى كدھرے وى مونہہ لاندا
ہر كوئى ميرياں صفتاں كر دا صدقےہو ہو جاندا
لَسّى
سانبھى رَہو نى چينک بيگم ٹَھپى ركھ وڈيائياں
ميں کیہہ دساں گھر گھر جيہڑى تُد چواتياں لائياں
گلاّں كر دى تھكدى نہيں توں جيبھ نوں لا نى تالا
كھنڈ وى كوڑى كيتى آ تے دُدھ وى كيتوئى كالا
بُہتى بُڑ بُڑ نہ كر بى بى نہ كر ايڈا دَھكاّ
تيرے جيہى كوچجى كوہجى ميرے نال مُتكاّ
ميرى چودھر چار چوفيرے تيرى منتا تھوڑى
ميں ديساں دى صوبےرانى توں پرديسن چھورى
ديس پرائے رانى خاں دى تو سالى بن بيھٹى
منگھن آئى آگ تے آپوں گھر والى بن بيھٹى
ربّ كرے نى اِكو وارى گُھٹ بھرے كوئى تيرا
تيرا وى انگريزاں وانگوں پَٹّيا جائے ڈيرا