اپنی پسند دا پنجابی زبان دا اک شعر

ساڈے عشق دے چمکدے لیکھاں تے ڈاہڈے غم دیاں سیاہیاں ڈھل گئیاں
جیہڑیاں حسن تے چمکائیاں سان،اوہ چاننیاں راتاں رُل گئیاں
ایس عشق نمانڑے دے دھاگے دیاں کج ایڈی اولڑیاں گنجلاں سان
کجھ کھولدے کھولدے ہور پیاں،کجھ پیندیاں پیندیاں کھل گئیاں

صوفی تبسم
 
اسیں روندے وکھرے بہہ کے
ساڈی سب توں وکھری گل

ساڈی ساڈے نال نہ بن دی
اسیں آپ نئیں اپنے ول

اسیں بجھیاں سب بجھارتاں
سانوں ہور نہ ایویں چھل

ساڈا خون ہجر نچوڑدا
ساڈے مسلے دا نئیں حل

ساڈے اندروں گونج نہ جاندی
ساڈی رگ رگ وجدے ٹل

اسیں عشق نبھاون ٹُر پئے
ساڈی جیوندیاں لئے گئی کھل

ساڈے پَیر نے لہو لہان
سانوں یار پیا آکھے چل

پُنن لے سسی دی سار
شالا وسّے تیرا تھل

ساڈی منزل اوکھی بیلیا
توں ساڈے نال نہ رل
 

زیرک

محفلین
واہ سید شہزاد ناصر شادو بھائی سچل کلام ونڈیا جے، جیؤندے رہوو۔
اینی ناں مجبوری پا
سہجے سہجے دوری پا
دونویں مہکن لگ جاں گے
ساہواں دی کستوری پا
کنے سفنے ویکھاں میں
بوہجھے وچ مزدوری پا
وچ شریکاں بیٹھا واں
ربا! میری پوری پا
کل نوں اوکھا ہوویں گا
اپنے آپ نوں گھوری پا

گوہر وریاہ
 

جاسمن

لائبریرین
میں چِٹیاں فجراں لبھدی آں
مینوں گھپ اندھیرے لبھدے نیں
مینوں دل دا محرم نہیں لبھدا
مینوں یار بتھیرے لبھدے نیں
 

زیرک

محفلین
میری بیڑی تار وے سائیاں
مَن گئی ہاں ہُنڑ ہار وے سائیاں
لوک پُھلاں دی سیج سجاونڑ
ساڈے پیریں خار وے سائیاں​
 
Top