سید شہزاد ناصر
محفلین
جھوٹھ آکھاں تے کجھ بچدا اے، سچ آکھیاں بھامبڑ مچدا اے،
جی دوہاں گلاں توں جچدا اے، جچ جچ کے جہوا کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
جس پایا بھیت قلندر دا، راہ کھوجیا اپنے اندر دا،
اوہ واسی ہے سکھ مندر دا، جتھے کوئی نہ چڑھدی لیہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
اک لازم بات ادب دی اے، سانوں بات ملومی سبھ دی اے،
ہر ہر وچ صورتَ ربّ دی اے، کتے ظاہر کتے چھپیندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
ایتھے دنیاں وچ انھیرا اے، ایہہ تلکن بازی وہڑھا اے،
وڑ اندر ویکھو کہڑا اے، کیوں کھفتن باہر ڈھونڈیدی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
ایتھے لیکھا پاؤں پسارا اے، ایہدا وکھرا بھیت نیارا اے،
ایہہ صورتَ دا چمکارا اے، جویں چنگ دارو وچ پیندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
کتے ناز ادا دکھلائیدا، کتے ہو رسول ملائیدا،
کتے عاشق بن بن آئیدا، کتے جان جدائی سہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
جدوں ظاہر ہوئے نور ہریں، جل گئے پہاڑ کوہ-طور ہریں،
تدوں دار چڑھے منصور ہریں، اوتھے شیخی پیش نہ ویندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
جے ظاہر کراں اصرار تائیں، سبھ بھلّ جاون تکرار تائیں،
پھر مارن بلہے یار تائیں، ایتھے مخفی گلّ سوہیندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
اساں پڑھیا علم تحقیقی اے، اوتھے اکو حرف حقیقی اے،
ہور جھگڑا سبھ ودھیکی اے، ایویں رولا پا پا بہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
اے شاہ عقل توں آیا کر، سانوں ادب اداب سکھایا کر،
میں جھوٹھی نوں سمجھایا کر، جو مورکھ ماہنوں کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
واہ واہ قدرت بے پرواہی اے، دیوے قیدی دے سر شاہی اے،
ایسا بیٹا جایا مائی اے، سبھ کلمہ اس دا کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
اس آزز دا کی حیلہ اے، رنگ زرد تے مکھڑا پیلا اے،
جتھے آپے آپ وسیلہ اے، اوتھے کی عدالت کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
بلھا شہہ اساں تھیں وکھ نہیں، بن شہہ تھیں دوجا ککھّ نہیں،
پر ویکھن والی اکھ نہیں، تاہیں جان جدائیاں سہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
جی دوہاں گلاں توں جچدا اے، جچ جچ کے جہوا کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
جس پایا بھیت قلندر دا، راہ کھوجیا اپنے اندر دا،
اوہ واسی ہے سکھ مندر دا، جتھے کوئی نہ چڑھدی لیہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
اک لازم بات ادب دی اے، سانوں بات ملومی سبھ دی اے،
ہر ہر وچ صورتَ ربّ دی اے، کتے ظاہر کتے چھپیندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
ایتھے دنیاں وچ انھیرا اے، ایہہ تلکن بازی وہڑھا اے،
وڑ اندر ویکھو کہڑا اے، کیوں کھفتن باہر ڈھونڈیدی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
ایتھے لیکھا پاؤں پسارا اے، ایہدا وکھرا بھیت نیارا اے،
ایہہ صورتَ دا چمکارا اے، جویں چنگ دارو وچ پیندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
کتے ناز ادا دکھلائیدا، کتے ہو رسول ملائیدا،
کتے عاشق بن بن آئیدا، کتے جان جدائی سہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
جدوں ظاہر ہوئے نور ہریں، جل گئے پہاڑ کوہ-طور ہریں،
تدوں دار چڑھے منصور ہریں، اوتھے شیخی پیش نہ ویندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
جے ظاہر کراں اصرار تائیں، سبھ بھلّ جاون تکرار تائیں،
پھر مارن بلہے یار تائیں، ایتھے مخفی گلّ سوہیندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
اساں پڑھیا علم تحقیقی اے، اوتھے اکو حرف حقیقی اے،
ہور جھگڑا سبھ ودھیکی اے، ایویں رولا پا پا بہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
اے شاہ عقل توں آیا کر، سانوں ادب اداب سکھایا کر،
میں جھوٹھی نوں سمجھایا کر، جو مورکھ ماہنوں کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
واہ واہ قدرت بے پرواہی اے، دیوے قیدی دے سر شاہی اے،
ایسا بیٹا جایا مائی اے، سبھ کلمہ اس دا کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
اس آزز دا کی حیلہ اے، رنگ زرد تے مکھڑا پیلا اے،
جتھے آپے آپ وسیلہ اے، اوتھے کی عدالت کہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
بلھا شہہ اساں تھیں وکھ نہیں، بن شہہ تھیں دوجا ککھّ نہیں،
پر ویکھن والی اکھ نہیں، تاہیں جان جدائیاں سہندی اے ۔
منہ آئی بات نہ رہندی اے ۔
