جندرے از موہن سنگھ

جندرے

تکیا جوانی نے
گھر اک سوہنا
چاتر کسے بنایا
لا لا ریجھاں
ساری عمراں
وانگ بہار سجایا ۔

کہی سونے دی
چاندی دا دستا
ٹک قصائیاں لایا ۔
نال زلزلے
ڈولی دھرتی
گھر ہو گیا پرایا ۔

ویہڑے دی اک
نقرے اگیاں
اتّ کومل دو پتیاں ۔
بے گھر ہوئی
کوہی جوانی
پھیر نہ مڑ کے تکیاں ۔

گھر اداس
بے آس جوانی
گانہدی پھری اجاڑاں ۔
ہولی ہولی
وٹدیاں رہیاں
پتجھڑ وچ بہاراں ۔

ہوئی سیانی
پیڑ انجھانی
مان جوانی دا ٹٹا ۔
مڑ کے اپنا
گھر دیکھن دا
جاگیا سپنا ستا ۔

گھر گمبھیر
چپ، پر سوہنا،
اپنا، مگر پرایا ۔
ڈونگھے پانی
وانگ ٹھہریا
بے گھر، گھر تک آیا ۔

دو پتیاں
دو پھل بن چکیاں
ٹہکن باہر تے اندرے ۔
جانو گھر دے
ہوٹھیں وجے
پھلاں دے دو جندرے ۔

مہربان گھر
کھلے بوہے
مڑ کے کتھوں لوڑاں ۔
پھلاں دے جندرے
نہ ٹٹن
لوہے دے ہون تاں توڑاں ۔

اسی عشق دے چپو چلاندے رہ گئے
توجفادیاں ضرباں لاگئ ایں
اسی اچیاں لیراں ڈکدے رہ گئے
توپیچھوں تیر چلا گئی ایں
اسی اگلے پھٹ ای سیندے رہ گئے
تو نویں یار بناگئی ایں
اسی دل دی سیج سجاندے رہ گئے
تو اگے ای لڈ پھڈا گئی ایں
اسی اگلے جا ای تکدے رہ گئے
تو نشیمن ای ہور نبا گئی ایں
اسی غم دے اتھرُپندے رہ گئے
تو خوشی دی مے چڈا گئی ایں
اسی پریت دی ریت نبوندے رہ گئے
تو جدائی دی رسماں پا گئی ایں
مہر اسی تے شعر ای لکھ دے رہ گئے
تو غزلاں ساریاں لے گئی ایں