عبدالقیوم چوہدری
محفلین
نگہت نے ٹرنک وچوں گُدی کڈھی۔ گُڈی کاہدی سی جیوندی جاگدی مٹیار سی کنّاں وچ نِکیاں نِکیاں مُر کیاں، تِکھے نِک وچ چھوٹا جیہا کوکا، سیاہ کالیاں راتاں ورگی لمّی ساری گُت، بدام ورگیاں اکّھاں، ایہناں توں وکھ سُوہے رنگ دا ریشمی سُوٹ۔ زبیدہ گُڈی دے سُہپن نوں ویکھ کے اوس دُنیا وچ اَپڑ گئی جتھے اوہنوں اِنج جاپن لگ پیا سی جیویں اوہ وی اِک گُڈی ہووے، اجیہی گُڈی جیہدی جنج ہُنے ای آون والی ہووے۔
نگہت ایگزیکٹو انجنیئر دی کلّم کلّی دھی سی۔ اوہ رفعت نوں بڑی پیاری سی۔ ایسے پاروں نووواں دساں سالاں دی ہو کے وی گُڈیاں پٹولیاں نال کھیڈ دی سی۔ سکُولے تِیجی جماعت وچ پڑھدی سی، پر جدوں پڑھائی دا کم مُکا لیندی اودوں اوہ آپنی گُڈی چُکدی تے آپنیاں سہیلیاں کول چلی جاندی۔ باقی سارا سارا دن اوتھے کھیڈ دی رہندی۔ اوہناں دی کھیڈ صرف گُڈا گُڈی نوں کول بہا کے ای نہیں مُک جاندی سی یا اوہناں دا اینویں مِچی دا ویاہ کر کے نہیں مُکدی۔ اوہناں دے تاں بڑے سوہنے تے نِکّے نِکّے گھر بنائے ہوئے ہن۔ اندر باہر سیمنٹ دا پلستر کیتا ہویا، اندروں اِنج سجائے ہوئے سن جیویں کسے امیر آدمی دی بیٹھک ہووے۔ نِکّے نِکّے صوفے سیٹ، چھوٹیاں چھوٹیاں کُرسیاں تے میڑ بڑے سوہنے ڈھنگ نال رکھے ہوندے۔ اوہ ایہناں مکاناں وچ گُڈے گُڈی نوں اینویں ای اندر نہیں سن بہا دیندیاں، اوہناں دا پہلوں ویاہ کردیاں۔ باقاعدہ گُڈے وی جنج آوندی جیہڑی کُڑی دی گُڈی ہوندی اوہ ودھیا توں و دھیا کھانے کھواندی، جنج وِدیا ہون ویلے گُڈی نوں داج دیندی۔ سوہنے ریشمی سُوت ، سنگار میز، نِکی جیہی مُندری، سُرخی پوڈر، گُڈے لئی چھوٹا جیہا صوفہ سیٹ، اِک چھوتی جیہی گُٹ گھڑی۔ گل کِیہ داج وچ جِنیاں کُو چیزاں دِتیا جا سکدیاں سن دِتیاں جاندیاں۔ اُنج تاں ساریاں کُڑیاں وارو واری گُڈے گُڈی دا ویاہ کردیاں پر نگہت زیادہ گُڈیاں دے ویاہ ای رچاوندی۔ بھانویں ساریاں کُڑیاں دے پیو وڈے وڈے افسر سن پر اِنج کیہڑا دُوجے تِریجے مہینے سَو دو سَو روپے خراب کر سکدا سی۔ پر نگہت جدوں وی پَیسے منگدی اوہنوں مل جاندے۔ سگوں اوہدا پیو اوہنوں آپُوں سد کے پُچھدا۔ "نگہت تیری گُڈی دا دیاہ کدوں اے؟ توں میرے کولوں ہُن ای پیسے لَے لَے، جِنّیاں دی لوڑا ی۔"
نگہت بڑے چاء نال پیو کولوں پیسے پھڑ لیندی۔
اَج مُڑ نگہت دی گُڈی دا ویاہ سی تے زبیدہ اوہدے کول بیٹھی ہوئی سی تے اوہدی گُڈی ویکھنا چا ہوندی سی۔ نگہت نے ٹرنک وچوں گُڈی کڈھی تے زبیدہ دے ہتھ وچ پھڑا دِتی۔ گُڈی دے سُہپن نوں ویکھ کے اوہ آپنے آپ نوں وسار کے اوتھے اَپڑ گئی سی جِتھے اوہ وی اِک گُڈی بن گئی سی۔ ایس توں پہلاں نگہت نے جدوں وی آپنی گُڈی دا ویاہ رچایا زبیدہ اوہدے کول ضرور بیٹھی ہوندی تے نگہت نوں گُڈی وکھان لئی ضرور کہندی۔ جدوں نگہت گُڈی وکھا دیندی تاں زبیدہ ضرور کسے ہور دُنیا وچ اَپڑ جاندی۔ جدوں اوس دُنیا توں پرت آندی تاں کہندی "نگہت بی بی تیری گُڈی تاں بوہت ای سوہنی اے، پر کِیہ گُڈا وی اینا ای سوہنا ہووے گا۔""گُڈا تاں میری گُڈی نالوں دی سوہنا ے۔"نگہت بڑے ای چاء نال جواب دیندی۔
"سّچ" زبیدہ دے سُتّے ہوئے چاء انج جاگ پیندے جیویں گُڈے نال اوہدا بوہت ای گوہڑا پیار پے گیا ہووے ۔ پرجھٹ کُو پچھّوں اوہنوں پتہ نہیں کیہ ہو جاندا اوہ بوہت اُداس جیہی ہو جاندی تے آپنے آپ انج بڑ بڑاون لگ جاندی ۔ "ایس گُڈی دے بھاگ کنّے چنگے نیں ؟"
نگہت اوہدی گل نہ سمجھدی ہوئی پچھدی ۔ "کیہ آکھیا ای زبیدہ ؟"
"کجھ نہیں ، کُجھ وی تاں نہیں۔"زبیدہ اوتھوں ایوں اُٹھ کے نسدی جیویں اوہدے سارے سریر نوں اگ لگ گئی ہووے تے گھر جا کے ریت دی کندھ وانگوں منجی تے ڈگ پیندی تے اوس اگ نوںمٹھی کرن لئی کدی ایدھر پاسا لیندی کدی اودھر، پر اوہ اگ کدی مٹّھی نہ ہوندی ۔ پر اج اوہنے آپنے دل نال فیصلہ کر لیا کہ اوہ گُڈی دا ویاہ ضرور ویکھے گی، بھانویں اوہدا سارا سریر سڑ کے سواہ کیوں نہ ہو جاوے، زبیدہ ایکسین رفعت دے بُڈھے نوکر اللہ دتہ دی دھی سی۔زبیدہ دی عُمر گھٹ ودھ چھبّی ستائی ورھیاں دی ہو چُکی سی، پر اجے توڑی کواری سی۔ زبیدہ دا ویاہ کیوں نہیں سی ہویا ایہہ یا تاں بُڈھے اللہ دتے نوں پتا سی یا اوہدی تنخواہ دے پنجاہ روپئے دس سکدے سن۔ سانوں تاں اینا پتا اے کہ جد کدی ایکسین رفعت اللہ دتے نوں زبیدہ دے ویاہ بارے کہندا تاں اللہ دتہ جواب دیندا "جناب ! مینوں مُنڈا نہیں لبھدا۔ جے کوئی لبھدا وی اے تاں اوہدے ماں پیو میرے کولوں پُچھدے نیں۔ دتیا۔ داج تُوں کنّا کُودے سکدا ایں ؟ بھلا بھلا سرکار میں اوہناں نوں کیہ دسّاں پئی میں کیہ دے سکدا آں۔"
ایہہ گل کردیاں بُڈھے اللہ دتے دے چہرے اُتے اُداسی کھنڈ جاندی ، پر پھیر اُداسی نوں دُور کر دیاں ہویاں کہندا"باؤ جی ! میری دھی دی عمر چھبیاں ستائیاں سالاں دی ضرور ہو گئی اے پر اجے وی بالاں وانگوں مشُوم اے ۔ مجال اے کدی اکھ اکھ اُپر چک کے ویکھے ، بھانویں اوہدے ساہمنے کوئی بڈھا کھلوتا ہووے بھانویں جوان۔"
"اچھّا بئی ایویں ای ہوسی۔"ایکسین ایوں جواب دیندا جیویں بُڈھے دیاں گلّاں دا اوہدے تے کوئی اثر ای نہ ہویا ہوے ۔ بھانویں ویاہ د گل ایکسین نے آپ ای چھیڑی سی ، پر اوہ گل ایس لئی تاں نہیں چھیڑدا سی پئی زبیدہ دا ویاہ ضرور ہونا چاہیدا اے ۔ اوہ تاں ایس لئی چھیڑدا سی کہ چلو ہور گل نہ کیتی ، ایہہ کرلئی۔
اللہ دتا ایکسین رفعت دا پُرانا نوکری ۔ اوہنوں اوس دی خدمت کر دیاں ہویاں دس سال بیت چُکے سن۔ اوہنے ایہناں دساں سالاں وچ کدی وی کوئی بے ایمانی یا ہیرا پھیری نہیں سی کیتی ۔ تانہیوں تاں رفعت کدی کدی اوہنوں کہندا "اسیں چاہیئے تاں تیرے کم ول ویکھ کے تینوں ہُنے ای نوکری توں چھُٹی دے سکدے آں۔ پر تیری ایمانداری دا سانوں خیال آ اندااے ، نالے تیرے بڈھے سریر نوں ویکھ کے اسیں سوچدے آں کہ چلو ہُن بُڈھے وارے کدھر ٹھوکراں کھاندا پھرے گا۔
ایتھے ای رُکھّی مسّی کھاندا رہوے، پر تُوں ایہہ نہ سوچیں پئی تیرے کم نوں ویکھ کے ایسا نہیں کر دے۔ "
ایکسین رفعت ایہہ گل کہہ کے ایوں دھون اُچی کر لیندا جیویں بُڈھے اللہ دتے اُتے بوہت وڈا احسان کررہیا ہووے ۔
" میں تاں تہاڈا ہتّھیں بڈھا غلام آں باؤ جی ۔"بڈھا اللہ دتہ بوہت ای نیواں ہو کے گل کردا، جیویں اوہ ایکسین دے پیراں دی دُھوڑ ہووے۔
اللہ دتا جدوں کدوں کلّا بیٹھا ہوندا تاں آپنے مالک دیاں گلّاں بارے ضرورسوچدا۔ "واقعی جے کر میری نوکری چھٹ ونجے تاں میں رل ویساں ۔ میری دھی زمانے دیاں زہری ہواواں دے وس پے جاسی ۔"جدوں اوہ نوکری دے چھُٹ جان بارے سوچدا تاں اوہنوں کننبی جیہی چھڑ جاندی۔
" تیر گُڈی دی جنج کدوں آونی اے نگہت بی بی !"زبیدہ بڑی اُتاولی جیہی ہو کے پُچھن لگی۔
"بس آون ای والی اے۔"۔"ہچھّا ۔"زبیدہ ہوکا بھر کے کہن لگی۔ " بی بی نگہت ایہہ دس تیرے ابّو تیری گڈی دے ویاہ لئی تینوں کنّے کُو پیسے دے دیندے نیں۔"
"کدی ، سو ، کدی دو سو، کدی ایس توں وی ودھ ۔"نگہت بڑی خوشی نال جواب دیندی۔
"سو دو سو نال تیری گُڈی دا ویاہ تا ں سوکھاہوجاندا ہوسی؟"
"ہاں۔"
"ایہہ دس گُڈی لئی داج بنا لیا اے کہ نہیں ؟"زبیدہ نے انج پُچھیا ، جیویں گڈی دا ویاہ داج توں ہو ای نہیں سکدا سی۔
"داج تے میں چروکنا بنا لیا اے۔"
"چنگا کیتا اے ۔ نہیں تے تیری گڈی دا ویاہ نہیں ہونا سی۔"
" لؤ جنج آ گئی اے۔ نگہت نے کُجھ دُوروں آوندے بریک بول سن کے کہیا، زبیدہ چھیتی نال اُٹھ کے کھلو گئی۔اوہ جلدی گُڈے نوں ویکھنا چاہوندی سی ، جیہڑا گُڈی نالوں دی سوہنا سی۔ کتّھے ۔" زبیدہ کہن لگی۔
"تینوں بول نہیں سُنیندے ۔" نگہت کہن لگی۔
"سُنیندے تاں ہین۔"
"بس ایہہ جنج ای اے۔"
جنج آ گئی پروہنیاں دے ہاسے کھلر گئے۔ ساریاں کُڑیاں کھڑے متّھے تتلیاں وانگر ایدھر اودھر گھُمن لگ پئیاں ۔ جنج نون اک وَنّے ڈیرا دے دتا۔ سارے جانجی اوس ڈیرے وچ بہہ گئے ۔ ہُن کوئی وی کُڑی گُڈے ول دھیان نہیں سی دے رہی پرزبیدہ دیاں نگاہواں تاں گُڈے تے ای ٹکیاں ہوئیاں سن۔ اوہنوں ایہہ گُڈا بوہت ای سوہنالگ رہیا سی۔ اینا سوہنا کہ اوہ آپنے آپ نوں بھُلدی جا رہی سی۔ اینے نوں نکاح دا ویلا ہوگیا۔ وچوں ای اک مولوی صاحب بنالئے ۔ نکاح ہون لگ پیا پرزبیدہ تاں گڈے ول ای تکی جا رہی سی۔ نکاح توں مگروں کھانا کھادا گیا ۔ کھانے مگروں جنج ودیا کرن دیاں تیاریاں شروع ہو گئیاں۔
جدوں گُڈی نوں ڈولے وچ پاون لگیاں تاں زبیدہ جیہڑی اجے توڑی گُڈے ول ای ویکھ رہی سی ، چھیتی نال اُٹھی تے ڈولے کول آ کے کہن لگی :
"نگہت بی بی گُڈی نوں میں ڈولے وچ پا دیواں۔؟ ۔"
نگہت نے ہاں وچ جواب دتا ۔ ساریاں کُڑیاں دے بُلھاں وچوں ہائے ڈُلھ رہے سن، پر زبیدہ دیاں جھمنیاں ، ہنجھوآں نال بھجیاں ہوئیاں سن ۔ انج جاپدا سی جیویں اوہدیاں ساریاں سدھراں جھمنیاں دیاں تکھیاں نوکاں وچ ونھیاں گئیاں ہون۔
۔۔۔
حنیف باوا
http://www.addthis.com/bookmark.php?v=250&username=xa-4b5feaa53cef9669
نگہت ایگزیکٹو انجنیئر دی کلّم کلّی دھی سی۔ اوہ رفعت نوں بڑی پیاری سی۔ ایسے پاروں نووواں دساں سالاں دی ہو کے وی گُڈیاں پٹولیاں نال کھیڈ دی سی۔ سکُولے تِیجی جماعت وچ پڑھدی سی، پر جدوں پڑھائی دا کم مُکا لیندی اودوں اوہ آپنی گُڈی چُکدی تے آپنیاں سہیلیاں کول چلی جاندی۔ باقی سارا سارا دن اوتھے کھیڈ دی رہندی۔ اوہناں دی کھیڈ صرف گُڈا گُڈی نوں کول بہا کے ای نہیں مُک جاندی سی یا اوہناں دا اینویں مِچی دا ویاہ کر کے نہیں مُکدی۔ اوہناں دے تاں بڑے سوہنے تے نِکّے نِکّے گھر بنائے ہوئے ہن۔ اندر باہر سیمنٹ دا پلستر کیتا ہویا، اندروں اِنج سجائے ہوئے سن جیویں کسے امیر آدمی دی بیٹھک ہووے۔ نِکّے نِکّے صوفے سیٹ، چھوٹیاں چھوٹیاں کُرسیاں تے میڑ بڑے سوہنے ڈھنگ نال رکھے ہوندے۔ اوہ ایہناں مکاناں وچ گُڈے گُڈی نوں اینویں ای اندر نہیں سن بہا دیندیاں، اوہناں دا پہلوں ویاہ کردیاں۔ باقاعدہ گُڈے وی جنج آوندی جیہڑی کُڑی دی گُڈی ہوندی اوہ ودھیا توں و دھیا کھانے کھواندی، جنج وِدیا ہون ویلے گُڈی نوں داج دیندی۔ سوہنے ریشمی سُوت ، سنگار میز، نِکی جیہی مُندری، سُرخی پوڈر، گُڈے لئی چھوٹا جیہا صوفہ سیٹ، اِک چھوتی جیہی گُٹ گھڑی۔ گل کِیہ داج وچ جِنیاں کُو چیزاں دِتیا جا سکدیاں سن دِتیاں جاندیاں۔ اُنج تاں ساریاں کُڑیاں وارو واری گُڈے گُڈی دا ویاہ کردیاں پر نگہت زیادہ گُڈیاں دے ویاہ ای رچاوندی۔ بھانویں ساریاں کُڑیاں دے پیو وڈے وڈے افسر سن پر اِنج کیہڑا دُوجے تِریجے مہینے سَو دو سَو روپے خراب کر سکدا سی۔ پر نگہت جدوں وی پَیسے منگدی اوہنوں مل جاندے۔ سگوں اوہدا پیو اوہنوں آپُوں سد کے پُچھدا۔ "نگہت تیری گُڈی دا دیاہ کدوں اے؟ توں میرے کولوں ہُن ای پیسے لَے لَے، جِنّیاں دی لوڑا ی۔"
نگہت بڑے چاء نال پیو کولوں پیسے پھڑ لیندی۔
اَج مُڑ نگہت دی گُڈی دا ویاہ سی تے زبیدہ اوہدے کول بیٹھی ہوئی سی تے اوہدی گُڈی ویکھنا چا ہوندی سی۔ نگہت نے ٹرنک وچوں گُڈی کڈھی تے زبیدہ دے ہتھ وچ پھڑا دِتی۔ گُڈی دے سُہپن نوں ویکھ کے اوہ آپنے آپ نوں وسار کے اوتھے اَپڑ گئی سی جِتھے اوہ وی اِک گُڈی بن گئی سی۔ ایس توں پہلاں نگہت نے جدوں وی آپنی گُڈی دا ویاہ رچایا زبیدہ اوہدے کول ضرور بیٹھی ہوندی تے نگہت نوں گُڈی وکھان لئی ضرور کہندی۔ جدوں نگہت گُڈی وکھا دیندی تاں زبیدہ ضرور کسے ہور دُنیا وچ اَپڑ جاندی۔ جدوں اوس دُنیا توں پرت آندی تاں کہندی "نگہت بی بی تیری گُڈی تاں بوہت ای سوہنی اے، پر کِیہ گُڈا وی اینا ای سوہنا ہووے گا۔""گُڈا تاں میری گُڈی نالوں دی سوہنا ے۔"نگہت بڑے ای چاء نال جواب دیندی۔
"سّچ" زبیدہ دے سُتّے ہوئے چاء انج جاگ پیندے جیویں گُڈے نال اوہدا بوہت ای گوہڑا پیار پے گیا ہووے ۔ پرجھٹ کُو پچھّوں اوہنوں پتہ نہیں کیہ ہو جاندا اوہ بوہت اُداس جیہی ہو جاندی تے آپنے آپ انج بڑ بڑاون لگ جاندی ۔ "ایس گُڈی دے بھاگ کنّے چنگے نیں ؟"
نگہت اوہدی گل نہ سمجھدی ہوئی پچھدی ۔ "کیہ آکھیا ای زبیدہ ؟"
"کجھ نہیں ، کُجھ وی تاں نہیں۔"زبیدہ اوتھوں ایوں اُٹھ کے نسدی جیویں اوہدے سارے سریر نوں اگ لگ گئی ہووے تے گھر جا کے ریت دی کندھ وانگوں منجی تے ڈگ پیندی تے اوس اگ نوںمٹھی کرن لئی کدی ایدھر پاسا لیندی کدی اودھر، پر اوہ اگ کدی مٹّھی نہ ہوندی ۔ پر اج اوہنے آپنے دل نال فیصلہ کر لیا کہ اوہ گُڈی دا ویاہ ضرور ویکھے گی، بھانویں اوہدا سارا سریر سڑ کے سواہ کیوں نہ ہو جاوے، زبیدہ ایکسین رفعت دے بُڈھے نوکر اللہ دتہ دی دھی سی۔زبیدہ دی عُمر گھٹ ودھ چھبّی ستائی ورھیاں دی ہو چُکی سی، پر اجے توڑی کواری سی۔ زبیدہ دا ویاہ کیوں نہیں سی ہویا ایہہ یا تاں بُڈھے اللہ دتے نوں پتا سی یا اوہدی تنخواہ دے پنجاہ روپئے دس سکدے سن۔ سانوں تاں اینا پتا اے کہ جد کدی ایکسین رفعت اللہ دتے نوں زبیدہ دے ویاہ بارے کہندا تاں اللہ دتہ جواب دیندا "جناب ! مینوں مُنڈا نہیں لبھدا۔ جے کوئی لبھدا وی اے تاں اوہدے ماں پیو میرے کولوں پُچھدے نیں۔ دتیا۔ داج تُوں کنّا کُودے سکدا ایں ؟ بھلا بھلا سرکار میں اوہناں نوں کیہ دسّاں پئی میں کیہ دے سکدا آں۔"
ایہہ گل کردیاں بُڈھے اللہ دتے دے چہرے اُتے اُداسی کھنڈ جاندی ، پر پھیر اُداسی نوں دُور کر دیاں ہویاں کہندا"باؤ جی ! میری دھی دی عمر چھبیاں ستائیاں سالاں دی ضرور ہو گئی اے پر اجے وی بالاں وانگوں مشُوم اے ۔ مجال اے کدی اکھ اکھ اُپر چک کے ویکھے ، بھانویں اوہدے ساہمنے کوئی بڈھا کھلوتا ہووے بھانویں جوان۔"
"اچھّا بئی ایویں ای ہوسی۔"ایکسین ایوں جواب دیندا جیویں بُڈھے دیاں گلّاں دا اوہدے تے کوئی اثر ای نہ ہویا ہوے ۔ بھانویں ویاہ د گل ایکسین نے آپ ای چھیڑی سی ، پر اوہ گل ایس لئی تاں نہیں چھیڑدا سی پئی زبیدہ دا ویاہ ضرور ہونا چاہیدا اے ۔ اوہ تاں ایس لئی چھیڑدا سی کہ چلو ہور گل نہ کیتی ، ایہہ کرلئی۔
اللہ دتا ایکسین رفعت دا پُرانا نوکری ۔ اوہنوں اوس دی خدمت کر دیاں ہویاں دس سال بیت چُکے سن۔ اوہنے ایہناں دساں سالاں وچ کدی وی کوئی بے ایمانی یا ہیرا پھیری نہیں سی کیتی ۔ تانہیوں تاں رفعت کدی کدی اوہنوں کہندا "اسیں چاہیئے تاں تیرے کم ول ویکھ کے تینوں ہُنے ای نوکری توں چھُٹی دے سکدے آں۔ پر تیری ایمانداری دا سانوں خیال آ اندااے ، نالے تیرے بڈھے سریر نوں ویکھ کے اسیں سوچدے آں کہ چلو ہُن بُڈھے وارے کدھر ٹھوکراں کھاندا پھرے گا۔
ایتھے ای رُکھّی مسّی کھاندا رہوے، پر تُوں ایہہ نہ سوچیں پئی تیرے کم نوں ویکھ کے ایسا نہیں کر دے۔ "
ایکسین رفعت ایہہ گل کہہ کے ایوں دھون اُچی کر لیندا جیویں بُڈھے اللہ دتے اُتے بوہت وڈا احسان کررہیا ہووے ۔
" میں تاں تہاڈا ہتّھیں بڈھا غلام آں باؤ جی ۔"بڈھا اللہ دتہ بوہت ای نیواں ہو کے گل کردا، جیویں اوہ ایکسین دے پیراں دی دُھوڑ ہووے۔
اللہ دتا جدوں کدوں کلّا بیٹھا ہوندا تاں آپنے مالک دیاں گلّاں بارے ضرورسوچدا۔ "واقعی جے کر میری نوکری چھٹ ونجے تاں میں رل ویساں ۔ میری دھی زمانے دیاں زہری ہواواں دے وس پے جاسی ۔"جدوں اوہ نوکری دے چھُٹ جان بارے سوچدا تاں اوہنوں کننبی جیہی چھڑ جاندی۔
" تیر گُڈی دی جنج کدوں آونی اے نگہت بی بی !"زبیدہ بڑی اُتاولی جیہی ہو کے پُچھن لگی۔
"بس آون ای والی اے۔"۔"ہچھّا ۔"زبیدہ ہوکا بھر کے کہن لگی۔ " بی بی نگہت ایہہ دس تیرے ابّو تیری گڈی دے ویاہ لئی تینوں کنّے کُو پیسے دے دیندے نیں۔"
"کدی ، سو ، کدی دو سو، کدی ایس توں وی ودھ ۔"نگہت بڑی خوشی نال جواب دیندی۔
"سو دو سو نال تیری گُڈی دا ویاہ تا ں سوکھاہوجاندا ہوسی؟"
"ہاں۔"
"ایہہ دس گُڈی لئی داج بنا لیا اے کہ نہیں ؟"زبیدہ نے انج پُچھیا ، جیویں گڈی دا ویاہ داج توں ہو ای نہیں سکدا سی۔
"داج تے میں چروکنا بنا لیا اے۔"
"چنگا کیتا اے ۔ نہیں تے تیری گڈی دا ویاہ نہیں ہونا سی۔"
" لؤ جنج آ گئی اے۔ نگہت نے کُجھ دُوروں آوندے بریک بول سن کے کہیا، زبیدہ چھیتی نال اُٹھ کے کھلو گئی۔اوہ جلدی گُڈے نوں ویکھنا چاہوندی سی ، جیہڑا گُڈی نالوں دی سوہنا سی۔ کتّھے ۔" زبیدہ کہن لگی۔
"تینوں بول نہیں سُنیندے ۔" نگہت کہن لگی۔
"سُنیندے تاں ہین۔"
"بس ایہہ جنج ای اے۔"
جنج آ گئی پروہنیاں دے ہاسے کھلر گئے۔ ساریاں کُڑیاں کھڑے متّھے تتلیاں وانگر ایدھر اودھر گھُمن لگ پئیاں ۔ جنج نون اک وَنّے ڈیرا دے دتا۔ سارے جانجی اوس ڈیرے وچ بہہ گئے ۔ ہُن کوئی وی کُڑی گُڈے ول دھیان نہیں سی دے رہی پرزبیدہ دیاں نگاہواں تاں گُڈے تے ای ٹکیاں ہوئیاں سن۔ اوہنوں ایہہ گُڈا بوہت ای سوہنالگ رہیا سی۔ اینا سوہنا کہ اوہ آپنے آپ نوں بھُلدی جا رہی سی۔ اینے نوں نکاح دا ویلا ہوگیا۔ وچوں ای اک مولوی صاحب بنالئے ۔ نکاح ہون لگ پیا پرزبیدہ تاں گڈے ول ای تکی جا رہی سی۔ نکاح توں مگروں کھانا کھادا گیا ۔ کھانے مگروں جنج ودیا کرن دیاں تیاریاں شروع ہو گئیاں۔
جدوں گُڈی نوں ڈولے وچ پاون لگیاں تاں زبیدہ جیہڑی اجے توڑی گُڈے ول ای ویکھ رہی سی ، چھیتی نال اُٹھی تے ڈولے کول آ کے کہن لگی :
"نگہت بی بی گُڈی نوں میں ڈولے وچ پا دیواں۔؟ ۔"
نگہت نے ہاں وچ جواب دتا ۔ ساریاں کُڑیاں دے بُلھاں وچوں ہائے ڈُلھ رہے سن، پر زبیدہ دیاں جھمنیاں ، ہنجھوآں نال بھجیاں ہوئیاں سن ۔ انج جاپدا سی جیویں اوہدیاں ساریاں سدھراں جھمنیاں دیاں تکھیاں نوکاں وچ ونھیاں گئیاں ہون۔
۔۔۔
حنیف باوا
http://www.addthis.com/bookmark.php?v=250&username=xa-4b5feaa53cef9669
حنیف باوا دے دور وِچ تے عجب کہانی نظر آئی اے